Skip to main content

20080509 (1)

20080509 (2)

20080509 (3)

กลีบดอกไม้ป่าร่วงผลอยไปอย่างรวดเร็ว เพื่อให้เมล็ดพันธุ์เติบโตเท่าทันกับฤดูฝนที่มาถึง ราวป่าท้ายไร่จึงเขียวขจีชุ่มชื่นแผ่ผ่านความสดใสมาถึงหัวใจของผู้คนในละแวกใกล้เคียง

“ไปทำบุญที่ยอดห้วยกันเถอะ”
ยายแดงตะโกนเรียกมาจากบนรถอีแต๊ก ที่ควบปุเลงๆผ่านหน้าไร่ฉันไปอย่างรวดเร็วเกินธรรมดา ขณะที่ฉันกำลังก้มหน้าก้มตาจัดการกับต้นหญ้าเล็กๆที่หน้าบ้าน

 

เรื่องงานทำบุญยอดห้วย เคยได้ฟังจากปากยายแดงมาบ้าง วันนี้นับว่าโชคดีที่ฉันจะได้ไปเห็นกับตาตัวเอง

“ป่าหินแม่ช้าง” เป็นต้นน้ำสายสำคัญหลายสาย แม้ว่ามันจะไม่ใช่พื้นที่สูงเป็นภูเขา แต่พื้นที่ป่าที่ยังสมบูรณ์สามารถกักเก็บซึมซับสายน้ำฝนเอาไว้ได้อย่างอัศจรรย์ จนเกิดเป็นลำห้วยใหญ่ๆ ที่เรียกว่า “ห้วยใหญ่” และห้วยเล็กอื่นๆอีกหลายสาย ไหลลงไปหล่อเลี้ยงหมู่บ้านต่างๆ แม้ไม่ตลอดปี แค่ฤดูทำนาก็นับว่ามีประโยชน์อย่างยิ่งแล้ว

20080509 (4)

20080509 (5)

กว่าฉันจะปิดบ้านเสร็จ คณะอีแต๊กสองคันของยายแดงก็ลับสายตาไปแล้ว แต่แค่เพียงสิบนาที ฉันก็ควบเจ้าสองล้อสัญชาติญี่ปุ่น ฝ่าดงหญ้าเข้าถึงบริเวณที่จัดงานบุญ ฉันไม่รู้หรอกว่าหนทางจริงๆอยู่ตรงไหน อาศัยตามเสียงเพลงและโฆษกของงานผ่านเครื่องขยายเสียง กับแนวควันสีขาวฟุ้งของบั้งไฟน้อยที่พุ่งทะยานขึ้นฟ้าดังฟี่ๆ เป็นระยะ

20080509 (6)

จนได้มาเจอกับคณะทำบุญจากบ้านกุดเลาเพียงบ้านเดียว นับคนได้ไม่ต่ำกว่าสองร้อยคน พระคุณเจ้าฉันเพลเสร็จแล้ว ญาติโยมกำลังอร่อยกับอาหารของตัวเอง
เสียงเพลงหมอลำ เสียงพูดคุยสนุกสนานเฮฮา หน้าตาฉ่ำเหล้าขาวกันเป็นส่วนใหญ่ ที่ฟ้อนก็ฟ้อนกันไป ใครที่ทำบั้งไฟแล้วไม่ทะยานขึ้นฟ้าจะถูกจับโยนลงน้ำ เป็นที่สนุกสนาน เสียงต่อรองเชิงการพนันดังลั่นฮาเฮ
 “อ้าว บั้งนี้ต้องสองขึ้นแน่นอน” หนุ่มน้อยหน้ามลคนกำลังเมาหันมาพยักพเยิดกับฉัน สองขึ้นหมายถึง เวลาที่พุ่งขึ้นไปบนฟ้า ก่อนที่เผาไหม้หมด ทิ้งหางลงมา คือ สองนาที

20080509 (7)

บั้งไฟขนาดเส้นผ่าศูนย์กลาง 5 นิ้ว คือบั้งไฟเสี่ยงทายของลำห้วย ที่นี่เป็นต้นสายของสี่ลำห้วย จึงต้องใช้บั้งไฟใหญ่สี่บั้ง ส่วนบั้งไฟเล็กๆขนาดผ่าศูนย์กลาง 1 นิ้ว ที่ใช้จุดเล่นกันนับไม่ถ้วน
“การเสี่ยงทายว่าห้วยไหนน้ำดีไม่ดี ดูที่การขึ้นของบั้งไฟ แต่ไม่มีทางหรอกที่บั้งไฟจะไม่ขึ้น” ตาเก้คนข้างไร่อธิบาย ฉันไม่ทันได้มาดูรายละเอียดพิธีกรรม ที่นอกเหนือจากพิธีสงฆ์แล้วยังมี “ขจ้ำหรือเฒ่าจ้ำ” ทำพิธีอีกด้วย

งานบุญครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ร่วมกิจกรรมกับชุมชนเพราะว่ามันเกิดขึ้นที่ข้างไร่และมีความน่าสนใจ จึงเป็นโอกาสดีที่จะทำความรู้จักกัน และฉันก็เสียมรรยาทมานานนับปีที่ไม่ได้ไปรายงานตัวต่อผู้ใหญ่บ้าน จึงได้ไปไหว้แล้วแนะนำตัว รู้สึกโล่งใจไปอีกหนึ่งอย่าง

กับอีกอย่างหนึ่งที่เก็บเกี่ยวได้คือความมั่นใจว่าฉันเลือกพื้นที่ในการใช้ชีวิตไม่ผิดพลาด เพราะในป่าผืนใหญ่แห่งนี้ยังมีสิ่งที่มีคุณค่ามากมายให้เรียนรู้ ไม่ต้องลงทุนเป็นเงินตรา เพียงมีเวลาฉันก็สามารถเข้าไปทำความรู้จักกับธรรมชาติต่างๆได้อย่างตื่นตาตื่นใจ

“เจ้าเสือและเจ้าเก๋า” หมาหนุ่มน้อยสองตัวที่ตามมาด้วย ต่างก็มีความสุขแม้จะผวาหวาดกลัวบรรดาหมาเฒ่าที่มาจากหมู่บ้าน แต่พวกมันต่างสงวนท่าทีในการเผชิญหน้า ตอนขากลับฉันขับรถหลงป่าจนมาทะลุบึงน้ำใหญ่ พวกมันจึงได้พักร้อนในน้ำอย่างสบายอารมณ์

ส่วนฉัน ยังได้เจอดอกไม้สวยๆ อีกหลายชนิด

20080509 (8)

20080509 (9)

 

บล็อกของ เงาศิลป์

เงาศิลป์
ประมาณตีสาม เราค่อยๆไต่ขึ้นสู่เขตภูเขาสูง ฉันนึกเดาเอาว่าที่นี่น่าจะเป็นเขตรัฐสลังงอร์ เพราะว่าเผอิญสายตาปะทะกับป้ายที่เขียนว่า เกนติ้ง ไฮแลนด์ มีลูกศรชี้ไปทางซ้ายมือ แต่รถยังมุ่งหน้าตรงไป กระทั่งฉันเห็นเมืองเล็กๆมีไฟฟ้าสว่างไสว สาดจับที่รูปปั้นขององค์พระศิวะสีทองอร่ามความสูงร่วมร้อยเมตร ยืนตระหง่านตรงปากทางขึ้นถ้ำซึ่งมีขนาดใหญ่โตมโหฬาร ไม่น้อยไปกว่ากัน ฉันรู้สึกคลับคล้ายคลับคลาว่าจะเป็นถ้ำบาตู ฮินดูสถานที่สำคัญของคนมาเลเซียเชื้อสายอินเดีย และถัดมาอีกไม่เกินครึ่งชั่วโมง มีป้ายเขียนไว้ว่า พิพิธภัณฑ์โอรัง อัสลี…
เงาศิลป์
คุณเคยเดินทางไปในทิศทางที่ไม่คุ้นเคยบ่อยไหม ขณะนั้นหัวใจของคุณเต้นเป็นจังหวะอะไร มันระทึกตื่นเต้นโครมครามปานช้างป่าตกมันหรือเปล่า หรือว่าเรียบเรื่อยราวห่านหงส์กระดิกปลายเท้าแผ่วใต้สายน้ำนิ่ง แล้วเคลื่อนร่างไปข้างหน้าอย่างละมุน แม้แต่ผิวน้ำก็แทบจะไม่กระจาย
เงาศิลป์
กำแพงบางๆ ที่กั้นระหว่างความทุกข์กับความสุข คือความกระหายใคร่รู้ในบางสิ่งบางอย่างที่ต้องหาคำตอบด้วยตนเอง จะเรียกสิ่งนั้นว่า ความท้าทาย การผจญภัย หรือความใฝ่รู้ ก็น่าจะได้ แต่บางทีมันกลับเป็นเครื่องจองจำบีบรัดหัวใจให้อึดอัดจนหายใจไม่ออก และฉันไม่ชอบอารมณ์นั้นเลย ฉันจึงต้องพยายามจะเป็นฝ่ายชนะมันด้วยการออกเดินทางเพื่อไปหาคำตอบ แม้จะอยู่สุดหล้าฟ้าเขียวก็ตาม  
เงาศิลป์
ป่าในสำนึก คือวิหารอันโอฬาร ที่เปลี่ยนแปลงรูปทรงทุกขณะที่เคลื่อนเข้าใกล้ มีพลังดึงดูด มีมนต์สะกด มีความยิ่งใหญ่ที่ข่มให้เราตัวเล็กลง ฉันจึงหลงรักการถูกครอบงำนี้ อย่างไม่อยากถอนใจ
เงาศิลป์
ฉันได้ตายลงแล้วจริงๆ เพราะเบื้องหน้าที่มองเห็นคือท่านท้าวพญายมราช "ทำไมเจ้าจึงเลือกประตูบานที่สาม"น้ำเสียงเข้มขรึมไม่ด้อยไปกว่าท่วงท่าอันน่าเกรงขามบนบัลลังค์ ฉันซึ่งนั่งคุกเข่าก้มหน้าหลบสายตา ยิ่งต้องทำตัวห่อลีบ ประหนึ่งหลบหลีกคมหอกดาบที่พุ่งมาพร้อมกับคำถามนั้น
เงาศิลป์
  ลูกรักของแม่ ทุกอย่างที่เกิดขึ้น ทำให้เรารู้จักคำว่าสูญเสียได้อย่างลึกซึ้ง แม้แต่แม่เองก็ยังต้องครุ่นคิดย้อนหลังไปว่า ถ้าสามารถย้อนเวลาไปแก้ไขหรือป้องกันการจากพรากที่แสนจะรันทดนี้ได้ ในตอนไหนได้บ้าง แม่ก็จะทำ ถ้าแม่รู้ว่าลูกจะอยู่กับเราไม่นาน แม่จะไม่ส่งลูกไปอยู่กับคนอื่น แม้คนนั้นจะเป็นปู่กับย่าก็ตาม ถ้าแม่รู้ว่าลูกป่วยหนักและมีเวลาเหลืออีกไม่นานนัก แม่จะไม่เชื่อหมอที่วินิจฉัยในครั้งแรก ถ้ารักษาลูกได้ด้วยวิธีใดๆ เพื่อให้ลูกหายขาด แม่ก็จะทำ แต่ก็นั่นล่ะ พูดไปเมื่อสายเสียแล้ว จะมีประโยชน์อะไร ที่จะรำพัน ดังนั้น สิ่งที่พอจะทำได้ คือ แม่อยากบอกกับคนที่เป็นพ่อแม่ทุกคนว่า…
เงาศิลป์
รุ่งขึ้นอีกวัน หลังจากเก็บอัฐิของลูกแล้ว ความเศร้าโศกค่อยๆ ถอยห่างไปจากเรา ในตอนสาย พ่อได้ประกาศเจตนารมย์ให้แก่ญาติมิตรทั้งหลายทราบว่า พ่อจะตั้ง “กองบุญแม่ชีป่าน” ขึ้น เพื่อเป็นการสนับสนุนกิจกรรมด้านธรรมะ แก่เยาวชนตามเจตจำนงค์ของลูกที่เคยบอกกับใครๆไว้ว่า อยากทำงานสืบต่อพระพุทธศาสนา แม่เชื่อว่า ในขณะที่พ่อกล่าวคำขอบคุณทุกๆคนที่นั่งอยู่ในถ้ำ ตอนนั้น ลูกได้รับรู้ด้วยเป็นแน่แท้
เงาศิลป์
    ลูกสิ้นใจท่ามกลางวงล้อมของเหล่าผู้ที่รักและเมตตาลูก โดยเฉพาะหลวงพ่อซึ่งนั่งสมาธิสงบนิ่งตลอดเวลา ตั้งแต่ลูกมีอาการใกล้จะดับ จนผ่านนาทีแห่งการพลัดพรากนิรันดร์ไปแล้ว ท่านก็ยังนั่งหลับตาทำสมาธิอยู่อย่างนั้น อีกหลายนาที
เงาศิลป์
แม่ไล่สายตามองหาคำว่ามะเร็ง ในหน้ากระดาษบันทึกของลูก ตั้งแต่หน้าแรกจนกระทั่งหน้าสุดท้าย ในจำนวนกว่า 300 หน้า ไม่มีสักคำเดียวที่ลูกจะเขียนถึงมัน  
เงาศิลป์
  อาจเป็นเพราะว่าแม่อยู่กับลูกตลอดเวลา จนกระทั่งคิดว่าความสงบนิ่งคืออาการปกติที่ลูกเป็นอยู่ แน่ล่ะ นิสัยของลูกไม่เหมือนเด็กอื่นๆมาตั้งแต่เล็กๆแล้ว ลูกเป็นเด็กที่มีสมาธิมาตั้งแต่ตัวน้อยๆ บางครั้งแม่เคยเห็นลูกนั่งเล่นตุ๊กตาบาร์บี้อยู่คนเดียว ทั้งแต่งตัวและหวีผมให้มันครั้งละนานๆ เป็นชั่วโมง สองชั่วโมง โดยไม่เบื่อหน่าย ก็นั่นคือกิจกรรมของเด็ก ภายในใจอาจมีจินตนาการมากมาย แต่ขณะที่เป็นคนป่วย การใช้เวลานิ่งเงียบอยู่กับตัวเองของลูก คือการเขียนบันทึกและอ่านหนังสือ ความนิ่งเงียบที่เกิดขึ้น ทำให้ลูกดูคล้ายผู้ใหญ่คนหนึ่ง ที่แม้กระทั่งพ่อกับแม่ก็ยังเกรงใจ ไม่กล้ารบกวน  
เงาศิลป์
  วันที่ 1 สิงหาคม 2551 เวลาประมาณ 18 .30 น. ลูกของแม่ได้กลายเป็นลูกขององค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า ในนามนักบวชหญิง ผู้ถือศีล 8
เงาศิลป์
  ชีวิตในแต่ละวันเป็นไปอย่างสงบเงียบ เพราะกิจกรรมหลักของลูกคือกินยา กินอาหาร อ่านหนังสือ สลับเขียนบันทึก ส่วนพ่อกับแม่ นอกจากจะต้องทำอาหาร ตรวจอาหาร นวด พอกยา อาบน้ำให้ อุ้มลูกไปห้องน้ำ อุ้มมานอกห้อง ระยะหลังยังต้องอุ้มลงมาอาบแดดยามเช้าๆ ที่แคร่ไม้ไผ่หน้ากุฏิ และต้องผลัดเปลี่ยนกันลงไปข้างล่างเพื่อทำธุระส่วนตัว กับซื้อหาอาหาร