“เมื่อวานนี้คนในหมู่บ้านถูกหวยกันหลายคน”
ยายแดงเริ่มเรื่อง ขณะที่นั่งจุมปุ๊กบนพื้นหญ้าหน้าบ้าน พลางเอาเสียมปากแบนแซะหญ้าเล่น ใบหน้ายังแดงก่ำ หยาดเหงื่อยังเปียกชื้นที่ไรผม เพราะงานดายหญ้า
“แล้วยายแดงไม่ถูกกะเขาด้วยเหรอ” ฉันนั่งบนที่พักเชิงบันได หลังจากจัดเรียงกล้าไม้ใกล้โอ่งน้ำเสร็จไปแล้วหนึ่งชุด
“ไม่ได้ซื้อกับเขาหรอก ไม่ค่อยได้ซื้อหวย” นับว่าเป็นบุคคลที่น่ายกย่อง ฉันชื่นชมในใจ
“แล้วชาวบ้านได้เลขมาจากไหนกันละยายแดง”
“เขาว่าเป็นเลขผีบอก ผีจากวัดป่าบอกผ่านเจ้าอาวาสอีกที”
“อืม....ไม่เลวแฮะ แสดงว่าผีมีจริง”....ฉันนึกถึงกุศโลบายของตัวเอง ที่บอกกับใครๆว่าทุกวันนี้อาศัยอยู่กับ “ผีโนนบ้านคึม”
........................
กิจกรรมการปลูกป่าในป่าหินแม่ช้าง ของกลุ่มอนุรักษ์จากเมืองหลวงและเด็กนักเรียนในพื้นที่ ผ่านพ้นไปแล้ว
วันนั้น ฉันได้ร่วมปลูกด้วยสี่ห้าต้น เพื่อนำทางไปสู่การขอต้นไม้กลับมาปลูกที่บ้าน เจ้าหน้าที่ป่าไม้ที่รับผิดชอบกล้าไม้ได้อนุญาตให้เอามันมาปลูกในไร่ได้
วันนั้นฉันได้ “ต้นยางนา” “ต้นประดู่” “ต้นมะกล่ำ”ประมาณร้อยต้น แม้มันจะเป็นเพียงกล้าไม้เล็กๆที่ถูกคัดออก แต่ฉันก็อิ่มเอมใจ
เจ้าหน้าที่ป่าไม้บอกว่า พรุ่งนี้เขาจะมาเอาที่เหลือกลับไปอนุบาลใหม่
วันนั้น ฉันจึงปั่นจักรยานเข้าป่าหลายเที่ยว เป้ไม้ไผ่บนหลังบรรจุพันธุ์ไม้แน่นเอี๊ยด ล้อรถบดลงบนพื้นทรายเซตุปัดตุเป๋ออกนอกเส้นทางบ่อยครั้ง แต่ฉันก็ยังมีพลังที่จะปั่น เนื่องจากความสุขใจที่ได้รับในสิ่งที่ใฝ่ฝันจะหามาปลูกนานแล้ว และแน่นอนว่าเพราะมันคือ “ของฟรี”
ฉันได้คัดเลือกต้นที่แข็งแรงเอาไปปลูกลงในแปลง และจัดเรียงต้นที่อ่อนแอให้ยืนต้นมั่นคงภายใต้ร่มเงาและความชื้นที่เหมาะสม
วันนี้...ฉันฟังเรื่องคนถูกหวยของยายแดงอย่างขำๆ เพราะฉันคิดว่าฉันโชคดียิ่งกว่า ด้วยโชคลาภของฉันเติบโตขึ้นทุกวัน และดูเหมือนโชคดีจะเข้าข้างฉันมากกว่าปกติ เพราะเมื่อเช้านี้ฉันกลับเข้าไปในป่าอีกครั้ง และพบว่าต้นไม้ทุกต้นที่เหลือจากวันนั้น ยังถูกทิ้งอยู่ที่เดิม ข้างๆยังมีถุงขยะสีดำใบใหญ่ๆหลายถุงวางอยู่เหมือนเดิม ฉันรู้ว่าข้างในล้วนบรรจุกล่องโฟมและเศษถุงเพาะชำ ที่ยากจะสลายในเร็ววัน
ฉันก้มลงดูต้นยางนาเล็กๆ ในถุงเพาะชำที่ล้มเอียงเพราะลมฝน หลายต้นพยายามผงกหัวขึ้นรับแสงตะวัน ฉันจึงหยิบมันใส่ลงตะกร้า แล้วบอกว่า
“ไปอยู่บ้านเรากันเถอะนะ”
ส่วนถุงขยะทั้งหลาย คงต้องรอเจ้าของที่แท้จริงมาเอาคืนไป
ซึ่งจะมีหรือไม่ ฉันเองก็ไม่รู้