ประเทศนี้ เหมือนไม่ใช่ ของคนจน
เหมือนฉันไม่ ใช่คนของ ประเทศนี้
ประเทศนี้ เหมือนมีทรัพย์ เกินนับมี
เหมือนฉันนี้ ไม่มีแม้ แต่ที่ยืน ...
ประเทศนี้ มีแง่ง่า อัชฌาสัย...
เหมือนน้ำใจ แผ่หยดไหว สายใยฟื้น
ประเทศนี้ มีความหวัง ทั้งวันคืน
เหมือนเช้าชื่น สายหยุดเช้า เฝ้าจากจาง ฯลฯ
ประเทศนี้ มีความงาม ตามทรรศนะ
เหมือนปัจเจก เฉพาะว่า ท่วงท่าข้าง
ประเทศสื่อ แน่นิ่งยิ่ง แน่นอนทาง
เหมือนป่าวว้าง แน่นอนคือ ไม่แน่นอน...
ประเทศนี้ มีความจริง ความดีหนา...
เหมือนเมฆฟ้า มืดหมองหม่น ค้างค่นย้อน
ประเทศจำ ประเทศจาก ประเทศป้อน
เหมือนลงกลอน ไร้หน้าต่าง ทั้งประตู ฯลฯ
ประเทศนี้ มีผู้คน ที่น่ารัก
เหมือนบักเสี่ยว เหลียวแขมร์ เงาะแปรกู้
ประเทศนี้ ใบหน้านี้ หนาบางรู
เหมือนชายกลาง ผู้พรางหรู รู้แหยใจ...
ประเทศนี้ ที่ไม่ใช่ ของคนรวย...
เหมือนคนจน ใดคนซวย ช่วยไม่ได้
ประเทศนี้ เหมือนน้ำค้าง ไม่หยดไหว
เหมือนคลื่นใคร่ คราบไคล้สื่อ หรือไคโลม ฯลฯ
ประเทศนี้ ใครดูแล ความอยากได้
เหมือนอารมณ์ ไหวด้านดื่ม ด้านปลื้มโหม
ประเทศสรร ให้ฉันสร้าง กระจกโดม
เหมือนชโลม น้ำค้างวาด หยาดหยดคืน.
ณรงค์ยุทธ โคตรคำ
กรกฎาคม ๒๕๕๑