ข้ามน้ำ..ข้ามขุนเขาครั้งแล้วครั้งเล่า
รอยย่ำของฝ่าเท้าทับรอยเท้า
บนหนทางของการย่างก้าวล้วนเจ็บปวด
มือแต่ละข้างหอบหิ้วครัวเรือนลูกหลาน, ร่อนเร่
การพลัดพรากที่มิได้เชื้อเชิญในห้วงแห่งการเดินทาง
เดินทาง ....เดินทาง
ยามแผ่นดินหม่นเศร้า
ยางแดง ... ยางขาว ... ยางพุทธ ...ยางคริสต์
อพยพ
หนีปืน ...ลูกปืน ...ลูกหาบ...ทั้งกับดักของระเบิดชั่วร้าย
ทุกข์หนักเกิดขึ้นบนแผ่นดินทุกข์
บ่าแบกของ ... แบกสัมภาระ
แบกทุกข์...ทุกข์หนักบนบ่า
บนฝั่งฝันของชีวิตล้วนคือชะตากรรมแห่งความหม่นเศร้า
ในรอยทางของการอพยพ
ค่ำคืนที่สายฝนพร่างพรม
ร่างกายไหวสะท้านหนาวเหน็บ, บางทีอาจไม่ใช่เรื่องสำคัญ
สายฝนบนใบหน้าแห่งความหวาดกลัวนั้นต่างหากสำคัญกว่า
เหนือแผ่นดินที่เสียงปืนไม่เคยสงบเงียบ
คนในป่า-เคลื่อนย้าย-โยกย้ายอีกครั้งและอีกครั้ง
เพื่อการแสวงหาแผ่นดินปลอดภัยไร้ภัย
บนแผ่นดินที่ไร้แผ่นดินให้ย่างเหยียบ
ชีวิตที่เหลืออยู่ล้วนเพื่อแผ่นดิน
บนฝั่งของชีวิตล้วนมีอยู่เพื่อแผ่นดิน
สุมาตร ภูลายยาว
เชียงใหม่, ๔๙
....แด่การเดินทางไกลอีกครั้งบนฟากฝั่งของแม่น้ำสาละวิน