ประชาทิพย์

ล่วงลับแล้วคงไม่ไปสวรรค์
เป็นผีบ้าน ผีทุ่ง ผีป่าเขา
คอยดูแลราษฎรพี่น้องเรา
เป็นขวัญทัพปลุกเร้ากำลังรบ

ล่วงลับแล้วอุบัติเป็นประชาทิพย์
ล่วงลับแล้วอุบัติเป็นประชาทิพย์
ได้ตายสิบเกิดแสนไม่รู้จบ
ทุกชิ้นส่วนเรืองร่างองคาพยพ
ทับถมทบสร้างถนนหนทางไท

ชีวิตดับยังระยับปณิธาน
ทอดฉายฉานใดไม่อาจบดบังได้
คมกระสุนสามารถตัดขั้วหัวใจ
แต่ไม่อาจตัดฝันใฝ่สู่เสรี
คมกระสุนสามารถตัดขั้วหัวใจ
แต่ไม่อาจตัดฝันใฝ่สู่เสรี

ธารโลหิตทะลักโชกเสื้อผ้าชุ่ม
สาวหนุ่มร่วงกลางปืนก้องกังวานถี่
ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง
ปัง ปัง ปัง ชีพผู้กล้าอุทิศพลี
โรยราหรี่แล้วจรัสวีรชน

ล่วงลับแล้วพวกเขาไม่ไปสวรรค์
กลั่นวิญญาณสิงสู่ทุกแห่งหน
เป็นหนึ่งเดียวกับนานาโลกสากล
อารยะชาติ พลเมือง รับเชิดชู

ท่านงีบหลับแล้ว! ปลุกคนตื่นวีรชน
ล้มพ่ายก็เริ่มต้นอีกครั้งสู้
สู้พ่าย สู้ใหม่ ได้ลองดู
เรียนรู้ช้ำให้เดินสู่ชัยชนะ
สู้พ่ายสู้ใหม่ได้ลองดู
เรียนรู้ซ้ำให้เดินสู่ชัยชนะ

                     ไม้หนึ่ง ก. กุนที

หมายเหตุ บทกวีที่ ไม้หนึ่ง ก.กุนที อ่านบนเวทีสนามหลวงเมื่อคืน 25 เมษายน 2552