Skip to main content

ทำไม ถึง เรียกว่า ...
" วิกฤติเศรษฐกิจประชาธิปไตย"
พี่น้องเอ๋ย เป็นไปได้ยังไง?
ใครหนอทำให้เกิดวิกฤติ?
\\/--break--\>

เ ธ อ เห็นไหม น้องนกน้อยโบยบิน
ผกผินอยู่บนทุ่งฟ้างามสถิต
ด้วย มือแห่ง แ ม่ ธ ร ร ม ชา ติ นฤมิตร
ด ว ง จิ ต นกน้อยจึงโบกบิน

 

ก็ มิเห็น สรรพสัตว์ - สรรพสิ่งดิ้นทุรนทุราย
ขวนขวายหา เ ศ ร ษ ฐ กิ จ จนแดดิ้น
โ ล ก ชี วิ ต เ ธ อ เรียบง่าย ทำมาหากิน
อยู่อย่างเรียบง่ายชาชินกับโลกใบนี้

 

ทำไมคำว่า " ป ระ ชา ธิ ป ไ ต ย ? "
จึงต้องมี วิ ก ฤ ติ เลวร้ายในทุกที่
" ป ระ ชา ธิ ป ไ ต ย " จริงแท้ ย่อมเปรมปรีดิ์
แม่มมมมโคตรนี่วิกฤติ คนไร้หวัง

 

หวังอะไร ฝันอะไร หรือ น้องพี่?
มิมีดอก ฝันเพ้อ ฝันคลุ้มคลั่ง
เราก็รู้อยู่ว่าสังคมนี้ยังอยู่ยัง
ด้วย โครงสร้างสังคังอันเกลื่อนดาษดา

 

* " ฝันถึงวันที่ดีมีความหมาย
ก็เลือนรางห่างหายบ่มาหา
ฝัน ถึง ฟ้าดิน เทวดา
ก็ เปล่าดาย ตา ย ห่า ไปหมดแล้ว "

 

ยืน - นั่งนิ่ง ภายใต้ท้องฟ้ากว้าง
ดวงใจมิอ้างว้าง เพริศกล้าแกล้ว
รู้ อยู่ว่าโลกส่วนหนึ่งยังวาวแวว
ขบวนแถว เ พื่ อ น ม นุ ษ ย ชา ติ ยังเดินทาง!

 

" ป ระ ชา ธิ ป ไ ต ย " หากแกงกินมิได้
พี่น้องเอ๋ย เร่งเร็วไว โอบกอดกันเคียงข้าง
จั บ มื อ กั น มั่ น ไ ว้ ไ ม่ ละ วา ง
ช่วยสรรค์สร้าง " ป ระ ชา ธิ ป ไ ต ย ที่ กิ น ไ ด้ ใ ห้ เ ป็ น จ ริ ง" !!!

 

แ ส ง ดา ว   ศ รั ท ธา มั่ น
ฤดูพรรษา , 24 มิถุนายน 2552... ล้านนาอิสระ, เจียงใหม่.
รจนาเนื่องในไปร่วมงานสัมนารำลึกวันปฏิวัติศักดินาอมาตยาฯ
เมื่อ 24 มิถุนายน 2475

 

* บทกวีของอ้าย "ป ระ เ ส ริ ฐ  จั น ดำ" กวีประชาชนลูกทุ่งผู้กลับคืนสู่อ้อมอกแผ่นดินแม่ไปแล้ว!!!

 

 

 

 

บล็อกของ กวีประชาไท

กวีประชาไท
 
กวีประชาไท
    พฤศจิกาห่าถล่ม เมืองก็จมใต้บาดาล หรือคนมันสามานย์ ที่สั่งฟ้าถล่มเมือง  
กวีประชาไท
    ท้องทุ่งระบัดเขียวขึ้นในบัดดล หลังเม็ดฝนทะลุรอยเมฆรั่วลงมาได้ เด็กน้อยติดปีกถลาลิ่วออกสู่ลาน สวนทางกับฝูงนก… ที่ร่อนคว้างสู่ชายคาดั่งนักรบแตกพ่าย ไม่ใช่สายฝนทำร้ายเจ้าใช่ไหม? เปล่าเลย..สายฝนฉ่ำเย็นอยู่เช่นนั้น กระสุนสังหารต่างหากซุ่มยิงเราหมายครองฟ้า  
กวีประชาไท
  *หัวใจแม่ แหลกสลาย ในวันนั้น วันลูกฉัน ถูกเข่นฆ่า ล่าสังหาร ภาพที่เห็น เป็นที่รู้ กู่ประจาน เมื่อมีการ ยิงสลาย ฝ่ายชุมนุม
กวีประชาไท
ลมผ่าวพัดบ่ายแล้ง            เคลื่อนไหวไม้พุ่มดอกบางใบ              ร่วงแล้วลมแล้งเคลื่อนรอยไหน      เผยผ่านไม้มิ่งฝุ่นเมืองแก้ว             ไม่รู้อยู่ไหน  ฯลฯ
กวีประชาไท
   
กวีประชาไท
โลกทัศน์ของข้ามืดบอดอยู่ในปากท้องและศักดิ์ศรีเหมือนว่าหนักอึ้งในทุก ๆ วลีที่จะเอื้อนเอ่ยถึง...ลมรำเพยก็เคลื่อนห่าง..ไกลออกไปแต่ข้างในนี้สิ – มีรอยรุ่มร้าวลึกก่ายทับซับซ้อน
กวีประชาไท
 
กวีประชาไท
คลี่กระดาษประเทศนี้              เป็นไฉน คนแต่ละคนไย                      ซ่านซ้อน เหมือนล้อเล่นซ่อนไย             จับจ่อ จรดฤๅ โครง เก่า กร่อน ผุ ย้อน          ยิ่งล้ำหยั่งเหลือ ฯลฯ
กวีประชาไท
เธอตายในเดือนกุมภาเวลาตะแบกบานเต็มต้นลมหวนระรานกลีบบางร้าวรนที่สุดร่วงหล่นบนวิถีเดินทาง
กวีประชาไท
แด่...ทรัพย์สินเจ็ดหมื่นหกพันล้านของพณฯ ท่าน