ไม่ได้ด้วยเล่ห์ ก็ต้องเอาด้วยกล
ไม่ได้ด้วยประชาชน ก็ต้องเอาด้วยศาล
ทั้งยังมีม็อบเส้นดันอันธพาล
หลายสิบนักวิชาการภิบาลพร้อม
นักธุรกิจคิดกันลงขันด้วย
ประสานอวยช่วยให้ชื่อไทยหอม
มารุมทุบ ยุบ ๓ พรรค หักจนยอม
ทุกอย่างพร้อมเพื่อสวนสนามดูงามดี
ก้มไปเถอะ ก้มหน้าไป ไทยทั้งชาติ
เมืองประหลาดอนาถสิ้นวิ่นศักดิ์ศรี
เหลืออะไรให้ภูมิใจว่าไทยดี
สิทธิ์ เสรี ที่มีมา ถูกคร่าลง
จากวันนี้ คงจะมีมาตรฐานใหม่
ไม่ถูกใจรัฐบาลไหนก็ไล่ส่ง
คนเลือกตั้งฟังแล้วอึ้งตะลึงงง
เดินดิ่งปลงลงเข้าคลอง ๒ ธันวา
ต้นจั่น
๒ ธ.ค. ๕๑
หลังศาลรัฐธรรมนูญวินิจฉัยยุบพรรครัฐบาลและพรรคร่วมฯ
บล็อกของ กวีประชาไท
กวีประชาไท
ท้องทุ่งระบัดเขียวขึ้นในบัดดล
หลังเม็ดฝนทะลุรอยเมฆรั่วลงมาได้
เด็กน้อยติดปีกถลาลิ่วออกสู่ลาน
สวนทางกับฝูงนก…
ที่ร่อนคว้างสู่ชายคาดั่งนักรบแตกพ่าย
ไม่ใช่สายฝนทำร้ายเจ้าใช่ไหม?
เปล่าเลย..สายฝนฉ่ำเย็นอยู่เช่นนั้น
กระสุนสังหารต่างหากซุ่มยิงเราหมายครองฟ้า
กวีประชาไท
*หัวใจแม่ แหลกสลาย ในวันนั้น
วันลูกฉัน ถูกเข่นฆ่า ล่าสังหาร
ภาพที่เห็น เป็นที่รู้ กู่ประจาน
เมื่อมีการ ยิงสลาย ฝ่ายชุมนุม
กวีประชาไท
ลมผ่าวพัดบ่ายแล้ง เคลื่อนไหวไม้พุ่มดอกบางใบ ร่วงแล้วลมแล้งเคลื่อนรอยไหน เผยผ่านไม้มิ่งฝุ่นเมืองแก้ว ไม่รู้อยู่ไหน ฯลฯ
กวีประชาไท
โลกทัศน์ของข้ามืดบอดอยู่ในปากท้องและศักดิ์ศรีเหมือนว่าหนักอึ้งในทุก ๆ วลีที่จะเอื้อนเอ่ยถึง...ลมรำเพยก็เคลื่อนห่าง..ไกลออกไปแต่ข้างในนี้สิ – มีรอยรุ่มร้าวลึกก่ายทับซับซ้อน
กวีประชาไท
คลี่กระดาษประเทศนี้ เป็นไฉน คนแต่ละคนไย ซ่านซ้อน เหมือนล้อเล่นซ่อนไย จับจ่อ จรดฤๅ โครง เก่า กร่อน ผุ ย้อน ยิ่งล้ำหยั่งเหลือ ฯลฯ
กวีประชาไท
เธอตายในเดือนกุมภาเวลาตะแบกบานเต็มต้นลมหวนระรานกลีบบางร้าวรนที่สุดร่วงหล่นบนวิถีเดินทาง