Skip to main content
                          ขอบคุณ สุเทพและทักษิณ                     ถึงเนวิน...ขอบคุณที่ซึ้ง

                          ขอบคุณ จักรภพ..รำพึง                         ขอบคุณทั่ว..ผู้ซึ่งชม  ฯ 

                          ผู้รู้ขม รู้หวาน ด้านเฉย                           ผู้รู้ให้ ไหวเอ่ย ใครข่ม
                         
ผู้รู้สึก นึกหรือ สายลม                           ผู้อภิสิทธิ์สมชั่วคราว  ฯลฯ 

                          ใครหนอใคร ไหนใคร อุ้มสม                   ทาสขม ทานเฝื่อน เพื่อนบ่มร้าว
                         
ใครสละ สื่อหวัง ใคร่ป่าว                        ธารเรื่องราว รู้สึก ร่างรู้  ฯ 

                          เอ๊ะ!.. ใครเอ่ย กล้าว่ายทวนน้ำ                 เอ่ยล้ำ  ใครถลำ พลาดกู้
 
                         ทวนทาง สะท้อน อาจย้อนดู - -                เห็นผู้ งามกล้าด่าตัวเอง ฯ  

                                                       ขอบคุณ ผู้ตื่น ผู้หลับใหล
                                                      
ขอบคุณ น้ำใจ ผู้ร่ำร้อง
                                                      
ขอบคุณ ฝนหนาว แดดร้าวกรอง
                                                      
ขอบคุณ ผู้ปกครอง มองคน  ฯ 
                                                      
ขอบคุณ ผู้ยังว่ายทวนน้ำ
                                                      
ขอบคุณ สื่อผู้นำ ความข้น
                                                       
ขอบคุณ เลือดในกาย เวียนวน...
                                                       
ขอบคุณแต่ต้น จนบั้นปลาย ฯลฯ. 

                                                                                    ณรงค์ยุทธ  โคตรคำ

           

           

บล็อกของ กวีประชาไท

กวีประชาไท
 
กวีประชาไท
    พฤศจิกาห่าถล่ม เมืองก็จมใต้บาดาล หรือคนมันสามานย์ ที่สั่งฟ้าถล่มเมือง  
กวีประชาไท
    ท้องทุ่งระบัดเขียวขึ้นในบัดดล หลังเม็ดฝนทะลุรอยเมฆรั่วลงมาได้ เด็กน้อยติดปีกถลาลิ่วออกสู่ลาน สวนทางกับฝูงนก… ที่ร่อนคว้างสู่ชายคาดั่งนักรบแตกพ่าย ไม่ใช่สายฝนทำร้ายเจ้าใช่ไหม? เปล่าเลย..สายฝนฉ่ำเย็นอยู่เช่นนั้น กระสุนสังหารต่างหากซุ่มยิงเราหมายครองฟ้า  
กวีประชาไท
  *หัวใจแม่ แหลกสลาย ในวันนั้น วันลูกฉัน ถูกเข่นฆ่า ล่าสังหาร ภาพที่เห็น เป็นที่รู้ กู่ประจาน เมื่อมีการ ยิงสลาย ฝ่ายชุมนุม
กวีประชาไท
ลมผ่าวพัดบ่ายแล้ง            เคลื่อนไหวไม้พุ่มดอกบางใบ              ร่วงแล้วลมแล้งเคลื่อนรอยไหน      เผยผ่านไม้มิ่งฝุ่นเมืองแก้ว             ไม่รู้อยู่ไหน  ฯลฯ
กวีประชาไท
   
กวีประชาไท
โลกทัศน์ของข้ามืดบอดอยู่ในปากท้องและศักดิ์ศรีเหมือนว่าหนักอึ้งในทุก ๆ วลีที่จะเอื้อนเอ่ยถึง...ลมรำเพยก็เคลื่อนห่าง..ไกลออกไปแต่ข้างในนี้สิ – มีรอยรุ่มร้าวลึกก่ายทับซับซ้อน
กวีประชาไท
 
กวีประชาไท
คลี่กระดาษประเทศนี้              เป็นไฉน คนแต่ละคนไย                      ซ่านซ้อน เหมือนล้อเล่นซ่อนไย             จับจ่อ จรดฤๅ โครง เก่า กร่อน ผุ ย้อน          ยิ่งล้ำหยั่งเหลือ ฯลฯ
กวีประชาไท
เธอตายในเดือนกุมภาเวลาตะแบกบานเต็มต้นลมหวนระรานกลีบบางร้าวรนที่สุดร่วงหล่นบนวิถีเดินทาง
กวีประชาไท
แด่...ทรัพย์สินเจ็ดหมื่นหกพันล้านของพณฯ ท่าน