เมื่อ ความมืด ปรากฏชัด
สว่างจัดผลัดลับหาย
ความหวังที่พร่างพราย
ก็หายวับไปกับตายังมีดวงดาวน้อย
ส่องแสงลอยในเวหน
ยิ่งค่ำมืดมนมา
แสงกลับจ้าท้าเมฆิน
รัตติกาล แม้มืดมัวหม่น
ทว่า...หัวใจคน มิเคยสิ้น
เดือนดาว พร่างพราวแสง อยู่อาจิณต์
อรุณรุ่ง นกผกผิน งดงามนัก
ดวงตะวันทอแสงส่องโลกหล้า
ปลุกชีวา ที่หลับใหล ได้ตระหนัก
"เ ธ อ เ ห็ น ท้ อ ง ฟ้า นั่ น ไ ห ม?" พริ้มทายทัก
แล้ว ความรัก - ชีพรักก็ฉ่ำบาน !
+ "วั ง ฝั น วั ง ก วี"
ฤดูฝน, 22 กันยายน 2551,
ราตรี ณ "สุ ด สะ แ น น"ล้านนาอิสระ, เชียงใหม่.
+ "แ ส ง ดา ว ศ รั ท ธา มั่ น"
บล็อกของ กวีประชาไท
กวีประชาไท
ท้องทุ่งระบัดเขียวขึ้นในบัดดล
หลังเม็ดฝนทะลุรอยเมฆรั่วลงมาได้
เด็กน้อยติดปีกถลาลิ่วออกสู่ลาน
สวนทางกับฝูงนก…
ที่ร่อนคว้างสู่ชายคาดั่งนักรบแตกพ่าย
ไม่ใช่สายฝนทำร้ายเจ้าใช่ไหม?
เปล่าเลย..สายฝนฉ่ำเย็นอยู่เช่นนั้น
กระสุนสังหารต่างหากซุ่มยิงเราหมายครองฟ้า
กวีประชาไท
*หัวใจแม่ แหลกสลาย ในวันนั้น
วันลูกฉัน ถูกเข่นฆ่า ล่าสังหาร
ภาพที่เห็น เป็นที่รู้ กู่ประจาน
เมื่อมีการ ยิงสลาย ฝ่ายชุมนุม
กวีประชาไท
ลมผ่าวพัดบ่ายแล้ง เคลื่อนไหวไม้พุ่มดอกบางใบ ร่วงแล้วลมแล้งเคลื่อนรอยไหน เผยผ่านไม้มิ่งฝุ่นเมืองแก้ว ไม่รู้อยู่ไหน ฯลฯ
กวีประชาไท
โลกทัศน์ของข้ามืดบอดอยู่ในปากท้องและศักดิ์ศรีเหมือนว่าหนักอึ้งในทุก ๆ วลีที่จะเอื้อนเอ่ยถึง...ลมรำเพยก็เคลื่อนห่าง..ไกลออกไปแต่ข้างในนี้สิ – มีรอยรุ่มร้าวลึกก่ายทับซับซ้อน
กวีประชาไท
คลี่กระดาษประเทศนี้ เป็นไฉน คนแต่ละคนไย ซ่านซ้อน เหมือนล้อเล่นซ่อนไย จับจ่อ จรดฤๅ โครง เก่า กร่อน ผุ ย้อน ยิ่งล้ำหยั่งเหลือ ฯลฯ
กวีประชาไท
เธอตายในเดือนกุมภาเวลาตะแบกบานเต็มต้นลมหวนระรานกลีบบางร้าวรนที่สุดร่วงหล่นบนวิถีเดินทาง