โบยตีฉันเถิดความทรงจำ
บัดนี้, ฉันยอมจำนนต่อทุกสิ่งแล้ว
ต่อวิญญาณอันพ่ายพังกับความฝันในเวิ้งแล้ง
ทิ้งไว้เพียงรอยเท้าในดินทราย
ชีวิตคือโศกนาฏกรรม โศกนาฏกรรมคือฉัน
โบยตีฉันเถิดความจริง
เมื่อโมงยามแห่งความชิงชังก่อตัวขึ้น
จงกระหน่ำฉันด้วยแซ่แห่งความดีงาม
กลั่นความจริงมาจากความเจ็บปวด
ปล่อยน้ำตาสามานย์ไหลหลั่งลงแม่น้ำศักดิ์สิทธิ์
พ่นวาจาสามหาวหอบพัดไปกับสายลมตะวันออก
ฉีกกระชากหน้ากากฉัน..ฉีกออกมา
ให้เห็นถึงเนื้อในอัปรีย์และเน่าแฟะ
ให้เห็นถึงความจอมปลอมและเห็นแก่ตัว
ให้เห็นถึงความยอกย้อนและจัญไร
โบยตีฉันเถิด..ฟาดฟันฉันเถิด..ชะตากรรม
ต่อจากนั้น..
สวรรค์หรือนรก, ทุ่งแล้งหรือสวนพฤกษา
ฉันคงไม่กังวลอีกแล้ว…
ปราโมทย์ แสนสวาสดิ์
.jpg)
บล็อกของ กวีประชาไท
กวีประชาไท
@ * " เส้นทางผู้ใดสร้างผู้นั้นวางเพื่อทางเขาทางร่วม คือ ทาง เ ราป ระ ชา ช น ผู้ใช้ทาง
กวีประชาไท
๑ สหาย..... ไม่เคยกลัวตายไม่กลัวเสียสละไม่มีแพ้แลชำนะ ไม่เสียดายในจังหวะที่ผ่านเลย
กวีประชาไท
ทำไม ถึง เรียกว่า ...
" วิกฤติเศรษฐกิจประชาธิปไตย"
พี่น้องเอ๋ย เป็นไปได้ยังไง?
ใครหนอทำให้เกิดวิกฤติ?
กวีประชาไท
ไตรรงค์โบกพลิ้วปลิวไสว ประชาธิปไตยสง่าสงบ ยี่สิบสี่มิถุนาประชารบ หลายศพเซ่นสู่สมบูรณา ฯ
กวีประชาไท
ฉัน...ถูกความฟุ้งซ่านเกาะกินสัมผัสแทบทุกสัมผัส แทบทุกวัน แทบทุกคืนห้วงคำนึงต่าง ๆในหัวใจดวงนี้ โชย - ลอย - เลือน - เลื่อนมาโบยตีผุด,พลัด - ผลุบโผล่.. อยู่ภายในความสิ้นไร้ดูว่า - แม้กระทั่งหัวใจดวงเดียวนี้...ทำไมถึงสัมผัสเกาะกินได้มากคณานับ..ห้วงอณูคำนึงสัมผัสเกลื่อนกล่น
กวีประชาไท
ไหลมาจากทั่วสารทิศ จากขุนเขาสู่พื้นราบ หญิงสาวและชายหนุ่มผู้เต็มเปี่ยมด้วยพลัง สีขาวบริสุทธิ์งดงาม ชายหนุ่มมาจากฝั่งซ้าย หญิงสาวไซร้มาจากฝั่งขวา นานเท่าใดแล้วที่ความรักเกิดขึ้นกับทั้งสอง นานเท่าใดแล้วที่ทั้งสองต่างค่อยๆ เดินทางมาพบกัน ในนามแห่งแม่น้ำสองสี ความรักเกิดขึ้นที่นี้ ความรักสำหรับทั้งสองไม่มีพรมแดน แล้วสัมพันธภาพแห่งความรักก็เกิดขึ้น เมื่อทั้งสองเดินทางมาบรรจบกัน งานแต่งงานของแม่น้ำถูกจัดขึ้นท่ามกลางหมู่ปลานับพัน นับหมื่น …
กวีประชาไท
@ เ ป็ น... ท่าน " ป รี ดี พ น ม ย ง ค์ "ดำ ร ง คุ ณ ค่า ไ พ ศา ลเป็นท่าน " ผู้ ป ระ ศา ส น์ กา ร "" ม หา วิ ท ยา ลั ย ธ ร ร ม ศา ส ต ร์ และ กา ร เ มื อ ง " เป็น นั ก อ ภิ วั ติ ปั ญ ญา ช นรวมพล ป ฏิ วั ติ อันลือเลื่องสองพันสี่ร้อยเจ็ดสิบห้างามประเทืองป ล ด เ ป ลื้ อ ง ป ล ด ป ล่ อ ย วิ ญ ญา ณ ไ ท
กวีประชาไท
ชีวิตคนเรามีอยู่ได้ล้วนอาศัยแม่....เป็นสิ่งยุติธรรมเช่นกันที่ปลาจะแหวกว่ายในแม่น้ำเพื่อการมีชีวิตการก้าวไปสู่ความยุติธรรมนั้นต่างก็เหมือนกันแต่ว่าคนกับปลาจะดำรงความยุติธรรมนั้นไว้นานเท่าใด--โปรดจงเชื่อเถอะว่า-- ด้วยมือนี้แหละจะกระทำทุกอย่างให้มันหักงอแม้แต่ยามใดก็ตามที่คุณอยากจะเล่น การวิ่งไล่จับจะเกิดขึ้น...กระทั่งเรือที่คว่ำอยู่ก็ถูกพลิกขึ้นมาบางทีเมื่อเราอยากปิดกั้นปลาไม่ให้ว่ายน้ำออกไปได้ก็เพียงแต่เราตีน้ำให้ขุ่นด้วยสองมือเช่นกันในวิถีของปลาการแหวกว่ายหนีบ่วงทุกข์ของมนุษย์คือการมีชีวิตรอดคนกับปลาในชั่วขณะเวลาแห่งความหิว...เราต่างเป็นเหยื่อยของกนัและกัน--โปรดจงเชื่อเถอะว่า--…
กวีประชาไท
พฤษภาฯ พัดมาจะพ้นผ่าน เหมือนวันวานวิบวับอยู่ไหวไหวผ่านมาเยือนและเหมือนจะผ่านไป หรือเราหลงลืมอะไรในวันวาน?สีเลือดสำลักเป็นระลอก ปลอกกระสุนหล่นร่วงรายรอบด้านหรือประชาธิปไตยต้องใช้ปริมาณ ศพประชามาประจานเป็นประจำพฤษภาฯ พัดมาจะพ้นผ่าน …
กวีประชาไท
" Let it be "For Me and Y o u For everybody be trueFor Beautiful Heart " ... Let it be " ... ช่า ง เ ถิด ที่ รักโลกประจักษ์ เป็นฉะนี้ปลดปล่อยวางว่างให้พอดีชีวีดำรงด้วยการกระทำ
กวีประชาไท
ข้ามน้ำ..ข้ามขุนเขาครั้งแล้วครั้งเล่ารอยย่ำของฝ่าเท้าทับรอยเท้าบนหนทางของการย่างก้าวล้วนเจ็บปวดมือแต่ละข้างหอบหิ้วครัวเรือนลูกหลาน, ร่อนเร่การพลัดพรากที่มิได้เชื้อเชิญในห้วงแห่งการเดินทางเดินทาง ....เดินทางยามแผ่นดินหม่นเศร้ายางแดง ... ยางขาว ... ยางพุทธ ...ยางคริสต์อพยพหนีปืน ...ลูกปืน ...ลูกหาบ...ทั้งกับดักของระเบิดชั่วร้ายทุกข์หนักเกิดขึ้นบนแผ่นดินทุกข์บ่าแบกของ ... แบกสัมภาระแบกทุกข์...ทุกข์หนักบนบ่าบนฝั่งฝันของชีวิตล้วนคือชะตากรรมแห่งความหม่นเศร้าในรอยทางของการอพยพค่ำคืนที่สายฝนพร่างพรมร่างกายไหวสะท้านหนาวเหน็บ,…
กวีประชาไท
ล่วงลับแล้วคงไม่ไปสวรรค์เป็นผีบ้าน ผีทุ่ง ผีป่าเขาคอยดูแลราษฎรพี่น้องเราเป็นขวัญทัพปลุกเร้ากำลังรบ