แม้นไม่ได้ง่ายดายเกินไปนัก

อาจขณะหนึ่งคล้ายสุนทรีย์อันวิสุทธิ์
ร่องทางกระแสธารอันวกวน
ประกาศความนัยนั้นไม่พลาดผิด
ทุ่มเทไปเท่าไรมาช้านาน
ดื่มด่ำเรื่องราวและโลกพร้อม
เคลื่อนทางวางวิถีแท้สัจจะ  
เข้าใจในปรากฏการณ์สดใหม่ 
ครุ่นคิด จากนี้ทางที่ทอดยาว

หรือทั้งหมดง่ายดายเพียงนั้น
หากเพียงเท่านั้นภาพภายในวาวแวว   
เพราะเพื่อวางตัวตนบนวิถีโลก
มนุษย์อาจเพียงเพิ่มสีสันในภาพเลือนราง
ยิ่งไม่อาจหลงใหลในผลสำเร็จ
รับรู้เผชิญหน้าความมั่นใจ ความท้อทน 

สุนทรียภาพคือความงามและโทรมทรุด               
เห็นความจริงในคลื่นแห่งมายา

แม้ไม่มีอะไรง่ายดายเกินไปนัก
ขอให้ก้าวทุกก้าวที่ดุ่มเดิน

กลางคลื่นมวลมนุษย์อันสับสน
คล้ายการสืบค้นประสบสำเร็จการณ์
กรุ่นกำจายชีวิตอันหอมหวาน
ทั้งหมดแล้วก้าวผ่านสู่อารยะ
คุกเข่านอบน้อมต่อสถานะ
มั่นใจในวาระเรียนรู้ทุกเรื่องราว
เห็นความยิ่งใหญ่แผ่นดินสุดห้วงหาว
ก้าวเดินแต่ละก้าวงดงามแล้ว

ใช่ลุ่มหลงเพ้อฝันบรรเจิดเพริดแพร้ว
อาจเพียงลมหอบแผ่วพัดผ่านทาง
ท่ามกลางสุข โศก รื่นรมย์ อ้างว้าง
ไว้เสริมส่วนที่เปราะบางของตัวตน
เมื่อในจริงมีเท็จจากเหตุและผล
เข้าใจแท้เล่ห์กลของอัตตา

ในวิถีอันวิสุทธิ์แสวงหา
เฝ้ามองมันซึ่งหน้าเพื่อกล้าเผชิญ

จึงทำความรู้จักอย่างมิใช่ผิวเผิน
พร้อมรับการเชื้อเชิญชีวิต โลก จักรวาล

นาโก๊ะลี

หมู่บ้านในฝัน

 
 
ท้องทุ่งระบัดเขียวขึ้นในบัดดล
หลังเม็ดฝนทะลุรอยเมฆรั่วลงมาได้
เด็กน้อยติดปีกถลาลิ่วออกสู่ลาน
สวนทางกับฝูงนก
ที่ร่อนคว้างสู่ชายคาดั่งนักรบแตกพ่าย
ไม่ใช่สายฝนทำร้ายเจ้าใช่ไหม?
เปล่าเลย..สายฝนฉ่ำเย็นอยู่เช่นนั้น
กระสุนสังหารต่างหากซุ่มยิงเราหมายครองฟ้า
 

*หัวใจแม่ แหลกสลาย

 

*หัวใจแม่ แหลกสลาย ในวันนั้น
วันลูกฉัน ถูกเข่นฆ่า ล่าสังหาร
ภาพที่เห็น เป็นที่รู้ กู่ประจาน
เมื่อมีการ ยิงสลาย ฝ่ายชุมนุม

บ่ายแล้ง ฯ

ลมผ่าวพัดบ่ายแล้ง            เคลื่อนไหว
ไม้พุ่มดอกบางใบ              ร่วงแล้ว

ลมแล้งเคลื่อนรอยไหน      เผยผ่าน

ไม้มิ่งฝุ่นเมืองแก้ว             ไม่รู้อยู่ไหน  ฯลฯ