จงผลิบานในดวงใจข้า มิปรารถนาการเป็นอื่น
แสนสั้นหรือยาวยืน เราจะหลอมกันและกัน
เพราะรักแดดเมษา รักฝนพฤษภาที่เมฆกลั่น
รักมิถุนาฟ้าฉายจันทร์ รักวันเดือนปีที่พบพาน
พำนักในดวงใจข้า หยาบมาขัดเกลาให้อ่อนหวาน
คงเสียงเยาว์วัยไว้เนิ่นนาน เบิกบานเหมือนนกรุ่งอรุณ
วันและคืนข้ากับเจ้า สนทนาเขลาเขลากับเถ้าฝุ่น
ดอกไม้ละไมละมุน อ่อนหวานนักอ่อนหวานนัก
เป็นช่วงลมวูบไหว ก่อนเลยไปเราได้สลัก
ร่องรอยของความรัก ริมหน้าต่างฤดูหนาว
เจ้าเป็นบทกวี จากดนตรีของหมู่ดาว
จากธารสายสีขาว ไหลรินสู่ห้วงดวงใจ
เนิ่นนานหรือแสนสั้น ข้าได้ฝันเจ้าได้ใฝ่
คืนจึงมีวอมไฟ จากหิ่งห้อยผู้มาเยือน
เราผ่านเราผ่านพ้น น้ำตาหล่นและหยาดเปื้อน
เราผ่านเราผ่านเรือน- พักแรมของนักเดินทาง
ครั้งหนึ่งเราได้อยู่ ดูสีทองของกองฟาง
แดดแรกเมื่อฟ้าสาง หอมเพียงนั้นอุ่นเพียงนี้
ข้าอยู่กับเจ้า หลอมเป็นเราทุกทุกที่
เจ้าคือบทกวี ถ่ายเทอยู่ในความเป็น
กวิสรา ชนะพูล
พะเยา
บล็อกของ กวีประชาไท
กวีประชาไท
ท้องทุ่งระบัดเขียวขึ้นในบัดดล
หลังเม็ดฝนทะลุรอยเมฆรั่วลงมาได้
เด็กน้อยติดปีกถลาลิ่วออกสู่ลาน
สวนทางกับฝูงนก…
ที่ร่อนคว้างสู่ชายคาดั่งนักรบแตกพ่าย
ไม่ใช่สายฝนทำร้ายเจ้าใช่ไหม?
เปล่าเลย..สายฝนฉ่ำเย็นอยู่เช่นนั้น
กระสุนสังหารต่างหากซุ่มยิงเราหมายครองฟ้า
กวีประชาไท
*หัวใจแม่ แหลกสลาย ในวันนั้น
วันลูกฉัน ถูกเข่นฆ่า ล่าสังหาร
ภาพที่เห็น เป็นที่รู้ กู่ประจาน
เมื่อมีการ ยิงสลาย ฝ่ายชุมนุม
กวีประชาไท
ลมผ่าวพัดบ่ายแล้ง เคลื่อนไหวไม้พุ่มดอกบางใบ ร่วงแล้วลมแล้งเคลื่อนรอยไหน เผยผ่านไม้มิ่งฝุ่นเมืองแก้ว ไม่รู้อยู่ไหน ฯลฯ
กวีประชาไท
โลกทัศน์ของข้ามืดบอดอยู่ในปากท้องและศักดิ์ศรีเหมือนว่าหนักอึ้งในทุก ๆ วลีที่จะเอื้อนเอ่ยถึง...ลมรำเพยก็เคลื่อนห่าง..ไกลออกไปแต่ข้างในนี้สิ – มีรอยรุ่มร้าวลึกก่ายทับซับซ้อน
กวีประชาไท
คลี่กระดาษประเทศนี้ เป็นไฉน คนแต่ละคนไย ซ่านซ้อน เหมือนล้อเล่นซ่อนไย จับจ่อ จรดฤๅ โครง เก่า กร่อน ผุ ย้อน ยิ่งล้ำหยั่งเหลือ ฯลฯ
กวีประชาไท
เธอตายในเดือนกุมภาเวลาตะแบกบานเต็มต้นลมหวนระรานกลีบบางร้าวรนที่สุดร่วงหล่นบนวิถีเดินทาง