เมื่อตะวันลาลับไปกับฟ้า ในโลกหล้าเลื่อนลับคนหลับใหล
เหล่าซากผีตีเกราะเสนาะใจ มันมุ่งไปสูบเลือดจนเดือดดิน
ผีโขมดโหดห่าพาผีปอบ ผีเปรตชอบแลบเลียระริกลิ้น
มีผีห่าผีโหดโคตรทมิฬ ไม่สูญสิ้นอัปรีย์ผีนรก
คันไถหักปักคันนาบ่าใส่แอก ฝนเม็ดแรกร่วงหล่นก่นในอก
รอยตีนเลียบเหยียบคันไถใจช้ำฟก ผีนรกรุมตะหวัดแย่งกัดกิน
หาบกระด้งคอนตะกร้าบนบ่าช้ำ กระดูกตำสันหลังหายมลายสิ้น
เหลือเศษซากชำรุดสุดอาจิณ มันก็กินกัดแทะคอยและเล็ม
วัวควายหายต้นไม้ตายไม่มีซาก มันพาลากเปรตปากเท่ารูเข็ม
ไส้ก็แห้งแรงก็ไร้ไม่เติมเต็ม เคียวหนึ่งเล่มด้ามหักปักกลางนา
เลือดเกรอะกรังซังหญ้าหนูนาแล่น เป็นหมื่นแสนเสพสุขเห็นสุขา
เหล่าซากผีฉุดลากกระชากมา อนิจจาชาวนาหมดสิ้นลม
เสียงลิเกออกแขกแต่แรกเริ่ม หมู่ผีห่าหน้าเดิมเห็นสู่สม
เปลี่ยนคณะปะฉากเที่ยวเชิญชม อภิรมย์เสพสมพวกมันเอง
พระสงฆ์สวดสาบส่งวิญญาณผี ธรณีเลื่อนลั่นสนั่นไหว
ทิวธงธรรมนำพามาแต่ไกล คือธงไทล้างชาติชาวนา...
รัชนี รัตติกาล
ท้องทุ่งระบัดเขียวขึ้นในบัดดล
หลังเม็ดฝนทะลุรอยเมฆรั่วลงมาได้
เด็กน้อยติดปีกถลาลิ่วออกสู่ลาน
สวนทางกับฝูงนก…
ที่ร่อนคว้างสู่ชายคาดั่งนักรบแตกพ่าย
ไม่ใช่สายฝนทำร้ายเจ้าใช่ไหม?
เปล่าเลย..สายฝนฉ่ำเย็นอยู่เช่นนั้น
กระสุนสังหารต่างหากซุ่มยิงเราหมายครองฟ้า