ฝูงนกนับล้านในความนึกคิดของฉัน...
โอ้ ฉันพอจะรู้ได้ว่ามีความเคลื่อนไหวเล็กๆ ที่ไม่อาจต้านทานอุบัติขึ้นบนรวงรังของพวกมัน
พวกมันค่อยๆ บินจากไปทีละตัว สองตัว อาจมากกว่านั้น
จากไปทีละสี สองสี มากกว่านั้น
ฉันไม่ได้เฝ้ามองการจากไปของพวกมัน แต่ฉันรับรู้ว่า พวกมันกำลังจากไป และมีทีท่าว่าจะไม่หวนมาอีก
ฝูงนกนับล้านฝูง ฝูงนกหลากหลายสีสันและพันธุ์เพศ
จากไปเงียบๆ ในกาลเวลาอันคดเคี้ยว จากไปด้วยท่วงท่าที่บิดเบี้ยว
รวงรังอันไพศาลเหลือคณา ณ ความนึกคิดของฉันมิได้ว่างเปล่าหลังจากนั้น
หมู่นกถูกแทนที่และถูกขับไล่โดยสรรพสัตว์แปลกประหลาดนานา
เสียงโห่ร้อง เสียงขู่คำราม เสียงวอแวริกรี้ เสียงเงียบเชียบว่างเปล่า ดังรัวระงมอยู่ในความนึกคิดฉัน
ความนึกคิดที่เคยเป็นที่อาศัยของประดานกทั้งหลายที่ฉันรัก รักมาก...
แต่พวกมันก็จากฉันไปโดยมิเอ่ยคำอำลา จากไปโดยไม่ได้ฝากฝังสิ่งใดเอาไว้ นอกจากความโหยไห้ของฉันเพียงฝ่ายเดียว
พื้นที่เดิมๆ รกเรื้อด้วยความมีอยู่ของสรรพสัตว์แปลกประหลาด
นอกจากนั้น งานเลี้ยงสังสรรค์อันน่ารำคาญของพวกมันยังเกิดขึ้นนับครั้งไม่ถ้วน
สำแดงกิริยาเต้นเร่าเป็นจังหวะบนความนึกคิดของฉัน
ล้นหลามลามไล้ไปตามผิวเนื้อทั่วทั้งร่าง ฉันรู้สึกครั่นคร้ามไปหมด
ความเป็นอยู่ของพวกมันช่างกราดเกรี้ยวต่อฉันนัก
ฉันปรารถนาอยู่ทุกขณะว่านกบางตัวจะกล้าหาญต่อพวกมันและบินกลับมาอยู่ที่นี่ แม้เพียงชั่วครู่ก็ยังดี
ฉันรู้อยู่เต็มอกว่าไม่มีผู้ใดจะช่วยฉันได้นอกจากสัตว์ปีกเหล่านั้น
และก็รู้อยู่เต็มอกด้วยเช่นกันว่าไม่มีทางเลยที่นกเหล่านั้นจะกล้าหาญ นอกจากฉันเท่านั้นที่ทำได้
แต่ราวกับว่าฉันกำลังถูกร้อยรัดด้วยตรวนที่หนักเกินจะกล่าว
ฉันจึงตระหนักอยู่เสมอว่าสรรพสัตว์เหล่านั้นเป็นพันธะอันน่ารังเกียจที่ฉันจะต้องรับผิดชอบ
ฉันเกลียดพวกมันเข้าไส้แต่ก็จำใจรักมัน
ฉันจึงไม่มีความคิดที่จะแสดงความรู้สึกออกมา มีแต่เพียงความรู้สึกอยากแสดงความรู้สึกออกมาเต็มไปหมด
ความกล้าหาญเท่านั้นสินะที่จะช่วยฉันได้ แต่แล้วฉันก็ไม่เคยกล้าหาญเสียที
ครั้งหนึ่งเนิ่นนานมาแล้ว ฝูงนกนำพาฉันไปสู่การตั้งคำถามต่อเรื่องราวทั้งปวง
คำถามคือสิ่งที่ฉันวาดหวังจะครอบครองเป็นอาภรณ์ติดตัวตลอดกาล
เป็นของขวัญล้ำค่าที่หมู่นกมอบให้
ฉันชอบตั้งคำถาม การตั้งคำถามเหมือนการเปิดประตูเพื่อมองสิ่งที่ฉันอยากเห็นแต่ไม่เคยเห็น
ฉันชอบตั้งคำถามซ้ำๆ ซากๆ การตั้งคำถามซ้ำๆ ซากๆ เหมือนการเปิดประตูมองสิ่งที่อยากเห็นซ้ำๆ ซากๆ
การเห็นซ้ำๆ ซากๆ อาจน่าเบื่อแต่สำหรับฉันมันสนุก เพราะมันไม่เพียงทำให้ฉันรู้จักอะไรมากขึ้น แต่มันทำให้ฉันรู้จักอะไรเป็นอย่างดี
สรรพสัตว์แปลกประหลาดเหล่านี้มีอำนาจมากเหลือเกิน
ฉันรู้ดีว่าฉันเกลียดและไม่ยอมรับพวกมัน เพราะคำถามของฉันถูกกลืนกินโดยพวกมันเสียหมด
หนำซ้ำสิ่งที่ปรากฏอยู่ในสมองของฉันมีแต่การยอมรับ ฉันศิโรราบต่อสัตว์เหล่านี้
ไม่ใช่การยอมจำนน แต่เพราะเต็มใจด้วยสำนึกที่ว่างเปล่า เพราะพวกมันอยู่เหนือฉัน และเพราะฉันอ่อนแอเกินไป
พวกมันซึมเข้าสู่ฉันในทุกทาง
บางครั้ง หรืออาจบ่อยเสียด้วยซ้ำที่ฉันบำบัดความหิวแสบไส้โดยการบริโภคอาหารที่พวกมันเจียดมาให้
แม้คำถามของฉันจะถูกกลืนไปหมดแต่พวกมันก็คายเศษซากสิ่งอื่นอันโอชะออกมาแทน
ฉันอ่อนแอเกินกว่าจะต้านทานสัญชาติญาณหิวกระหาย ฉันดื่มกินสิ่งที่พวกมันให้
บางคราวก็เสมือนว่าฉันคล้อยตามสิ่งที่พวกมันถือว่าเลิศค่าเลอความหมาย
ฉันหลงรักบางสิ่งบางอย่างที่พวกมันมี
ทั้งที่รู้ว่ามันจอมปลอมแต่การตั้งคำถาม(ต่อความจอมปลอม)หลุดลอยไปพร้อมกับฝูงนกเสียแล้ว
ฉันรักมันทั้งที่ฉันเกลียดมัน อาจเพราะฉันอยู่รอดได้เพราะมันเสียแล้ว
หลังจากนี้ฉันคงเหมือนคนที่เอาแต่หลับตาและจำต้องยิ้มรับความหมายที่ถูกสร้างขึ้นสินะ
คำถามคงไม่ใช่อาภรณ์ล้ำค่าอีกต่อไป
สรรพสำเนียงของสัตว์ประหลาดพวกนั้นคงทำหน้าที่ยัดเยียดความหมายพร้อมเมนูหวานคาวแก่ฉัน
ฝูงนกที่บินจากไปจะไม่กลับมาเพราะพวกมันคงถูกฆ่าเสียแล้วโดยปิศาจร้ายนิรนาม
ความกล้าหาญของฉันไม่มีวันถูกปลุกปั่นเพราะฉันหมดเรี่ยวแรงเสียแล้ว
ใครจะรู้ว่าฉันดื่มยาพิษเคล้าเสียงดนตรีไปจนวาระสุดท้ายของชีวิตคืบใกล้เข้ามา
ใครจะรู้ว่าฉันรักในสิ่งที่ฉันเกลียดและเกลียดในสิ่งที่ฉันรักเสียแล้วอย่างอัตโนมัติ
ใครกันจะรู้ คงมีแต่ฉันเท่านั้นสินะที่รู้...