Skip to main content

 

ฝูงนกนับล้านในความนึกคิดของฉัน...

 

โอ้ ฉันพอจะรู้ได้ว่ามีความเคลื่อนไหวเล็กๆ ที่ไม่อาจต้านทานอุบัติขึ้นบนรวงรังของพวกมัน

พวกมันค่อยๆ บินจากไปทีละตัว สองตัว อาจมากกว่านั้น

จากไปทีละสี สองสี มากกว่านั้น

ฉันไม่ได้เฝ้ามองการจากไปของพวกมัน แต่ฉันรับรู้ว่า พวกมันกำลังจากไป และมีทีท่าว่าจะไม่หวนมาอีก

ฝูงนกนับล้านฝูง ฝูงนกหลากหลายสีสันและพันธุ์เพศ

จากไปเงียบๆ ในกาลเวลาอันคดเคี้ยว จากไปด้วยท่วงท่าที่บิดเบี้ยว

 

รวงรังอันไพศาลเหลือคณา ณ ความนึกคิดของฉันมิได้ว่างเปล่าหลังจากนั้น

หมู่นกถูกแทนที่และถูกขับไล่โดยสรรพสัตว์แปลกประหลาดนานา

เสียงโห่ร้อง เสียงขู่คำราม เสียงวอแวริกรี้ เสียงเงียบเชียบว่างเปล่า ดังรัวระงมอยู่ในความนึกคิดฉัน

ความนึกคิดที่เคยเป็นที่อาศัยของประดานกทั้งหลายที่ฉันรัก รักมาก...

แต่พวกมันก็จากฉันไปโดยมิเอ่ยคำอำลา จากไปโดยไม่ได้ฝากฝังสิ่งใดเอาไว้ นอกจากความโหยไห้ของฉันเพียงฝ่ายเดียว

 

พื้นที่เดิมๆ รกเรื้อด้วยความมีอยู่ของสรรพสัตว์แปลกประหลาด

นอกจากนั้น งานเลี้ยงสังสรรค์อันน่ารำคาญของพวกมันยังเกิดขึ้นนับครั้งไม่ถ้วน

สำแดงกิริยาเต้นเร่าเป็นจังหวะบนความนึกคิดของฉัน

ล้นหลามลามไล้ไปตามผิวเนื้อทั่วทั้งร่าง ฉันรู้สึกครั่นคร้ามไปหมด

ความเป็นอยู่ของพวกมันช่างกราดเกรี้ยวต่อฉันนัก

ฉันปรารถนาอยู่ทุกขณะว่านกบางตัวจะกล้าหาญต่อพวกมันและบินกลับมาอยู่ที่นี่ แม้เพียงชั่วครู่ก็ยังดี

ฉันรู้อยู่เต็มอกว่าไม่มีผู้ใดจะช่วยฉันได้นอกจากสัตว์ปีกเหล่านั้น

และก็รู้อยู่เต็มอกด้วยเช่นกันว่าไม่มีทางเลยที่นกเหล่านั้นจะกล้าหาญ นอกจากฉันเท่านั้นที่ทำได้

แต่ราวกับว่าฉันกำลังถูกร้อยรัดด้วยตรวนที่หนักเกินจะกล่าว

ฉันจึงตระหนักอยู่เสมอว่าสรรพสัตว์เหล่านั้นเป็นพันธะอันน่ารังเกียจที่ฉันจะต้องรับผิดชอบ

ฉันเกลียดพวกมันเข้าไส้แต่ก็จำใจรักมัน

ฉันจึงไม่มีความคิดที่จะแสดงความรู้สึกออกมา มีแต่เพียงความรู้สึกอยากแสดงความรู้สึกออกมาเต็มไปหมด

ความกล้าหาญเท่านั้นสินะที่จะช่วยฉันได้ แต่แล้วฉันก็ไม่เคยกล้าหาญเสียที

 

ครั้งหนึ่งเนิ่นนานมาแล้ว ฝูงนกนำพาฉันไปสู่การตั้งคำถามต่อเรื่องราวทั้งปวง

คำถามคือสิ่งที่ฉันวาดหวังจะครอบครองเป็นอาภรณ์ติดตัวตลอดกาล

เป็นของขวัญล้ำค่าที่หมู่นกมอบให้

ฉันชอบตั้งคำถาม การตั้งคำถามเหมือนการเปิดประตูเพื่อมองสิ่งที่ฉันอยากเห็นแต่ไม่เคยเห็น

ฉันชอบตั้งคำถามซ้ำๆ ซากๆ การตั้งคำถามซ้ำๆ ซากๆ เหมือนการเปิดประตูมองสิ่งที่อยากเห็นซ้ำๆ ซากๆ

การเห็นซ้ำๆ ซากๆ อาจน่าเบื่อแต่สำหรับฉันมันสนุก เพราะมันไม่เพียงทำให้ฉันรู้จักอะไรมากขึ้น แต่มันทำให้ฉันรู้จักอะไรเป็นอย่างดี

 

สรรพสัตว์แปลกประหลาดเหล่านี้มีอำนาจมากเหลือเกิน

ฉันรู้ดีว่าฉันเกลียดและไม่ยอมรับพวกมัน เพราะคำถามของฉันถูกกลืนกินโดยพวกมันเสียหมด

หนำซ้ำสิ่งที่ปรากฏอยู่ในสมองของฉันมีแต่การยอมรับ ฉันศิโรราบต่อสัตว์เหล่านี้

ไม่ใช่การยอมจำนน แต่เพราะเต็มใจด้วยสำนึกที่ว่างเปล่า เพราะพวกมันอยู่เหนือฉัน และเพราะฉันอ่อนแอเกินไป

พวกมันซึมเข้าสู่ฉันในทุกทาง

บางครั้ง หรืออาจบ่อยเสียด้วยซ้ำที่ฉันบำบัดความหิวแสบไส้โดยการบริโภคอาหารที่พวกมันเจียดมาให้

แม้คำถามของฉันจะถูกกลืนไปหมดแต่พวกมันก็คายเศษซากสิ่งอื่นอันโอชะออกมาแทน

ฉันอ่อนแอเกินกว่าจะต้านทานสัญชาติญาณหิวกระหาย ฉันดื่มกินสิ่งที่พวกมันให้

บางคราวก็เสมือนว่าฉันคล้อยตามสิ่งที่พวกมันถือว่าเลิศค่าเลอความหมาย

ฉันหลงรักบางสิ่งบางอย่างที่พวกมันมี

ทั้งที่รู้ว่ามันจอมปลอมแต่การตั้งคำถาม(ต่อความจอมปลอม)หลุดลอยไปพร้อมกับฝูงนกเสียแล้ว

ฉันรักมันทั้งที่ฉันเกลียดมัน อาจเพราะฉันอยู่รอดได้เพราะมันเสียแล้ว

 

หลังจากนี้ฉันคงเหมือนคนที่เอาแต่หลับตาและจำต้องยิ้มรับความหมายที่ถูกสร้างขึ้นสินะ

คำถามคงไม่ใช่อาภรณ์ล้ำค่าอีกต่อไป

สรรพสำเนียงของสัตว์ประหลาดพวกนั้นคงทำหน้าที่ยัดเยียดความหมายพร้อมเมนูหวานคาวแก่ฉัน

ฝูงนกที่บินจากไปจะไม่กลับมาเพราะพวกมันคงถูกฆ่าเสียแล้วโดยปิศาจร้ายนิรนาม

ความกล้าหาญของฉันไม่มีวันถูกปลุกปั่นเพราะฉันหมดเรี่ยวแรงเสียแล้ว

ใครจะรู้ว่าฉันดื่มยาพิษเคล้าเสียงดนตรีไปจนวาระสุดท้ายของชีวิตคืบใกล้เข้ามา

ใครจะรู้ว่าฉันรักในสิ่งที่ฉันเกลียดและเกลียดในสิ่งที่ฉันรักเสียแล้วอย่างอัตโนมัติ

ใครกันจะรู้ คงมีแต่ฉันเท่านั้นสินะที่รู้...

 

 

บล็อกของ เสี้ยวแสง

เสี้ยวแสง
 Put the gun down! (พุท เดอะ กัน ดาวน์)ปล่อยให้สื่อ แจ้งข่าวคราว อย่างเปิดเผยปลดมวลชน อย่าจองจำ เยี่ยงจำเลย
เสี้ยวแสง
 
เสี้ยวแสง
 เสรีภาพ เท่ากับ ทำอะไรก็ได้...  จะทำอะไร หรือไม่ทำก็ได้จะมีศีลธรรม หรือไม่มีก็ได้จะตามระบบ หรือไม่ตามก็ได้จะเคารพกฎหมาย หรือไม่เคารพก็ได้จะเขียนขอบเขต หรือไม่เขียนก็ได้จะยั่วยุอารมณ์คนอื่น หรือไม่ยั่วยุก็ได้
เสี้ยวแสง
 สวัสดีคุณอั้ม เนโกะ ไม่รู้ว่าเรียกชื่อถูกหรือเปล่า ต้องขออภัยหากผิดพลาดไปสักหน่อยฉันเป็นนักศึกษาธรรมศาสตร์รหัส 50 คงไม่ถือว่าแก่อะไรมาก จึงขอออกตัวว่าเป็นนักศึกษาร่วมสมัยกับคุณก็แล้วกัน...
เสี้ยวแสง
 ฉันจะซื้อเสรีภาพด้วยสิ่งใด มีอะไรบ้างที่ซื้อเสรีภาพได้เงินซื้อเสรีภาพได้เอกสิทธิ์ซื้อเสรีภาพได้ความรู้ซื้อเสรีภาพได้เพศซื้อเสรีภาพได้ ความงามซื้อเสรีภาพได้ยาเสพย์ติดซื้อเสรีภาพได้
เสี้ยวแสง
 หล่อนเป็นหญิงสาวที่เคยเป็นลูกสาวมาก่อนและยังคงเป็นลูกสาวของใครบางคนตลอดไป ความสาวทำให้หล่อนน่าสนใจ
เสี้ยวแสง
 ใต้ผืนฟ้าสีมืด ใต้แสงริบรี่แห่งหมู่ดาว ใต้สายลมเวิ้งว้างว่างเปล่า ใต้จิตสำนึกซึ่งรกร้างดุจดังสุสานฝังศพของสรรพสิ่ง
เสี้ยวแสง
 ฝูงนกนับล้านในความนึกคิดของฉัน... โอ้ ฉันพอจะรู้ได้ว่ามีความเคลื่อนไหวเล็กๆ ที่ไม่อาจต้านทานอุบัติขึ้นบนรวงรังของพวกมัน
เสี้ยวแสง
 ต่างต้องถูกทรมานในนามของความเมตตาต่างต้องเจ็บปวดในนามของความหรรษาต่างต้องเงียบใบ้ในนามของคนปกติ
เสี้ยวแสง
 ฉันไม่รู้จักพอจะให้ฉันรู้จักพอได้อย่างไรในเมื่อชีวิตของฉันไม่เคยสัมผัสความสุขสบาย 
เสี้ยวแสง
 โลกใบนี้ที่ฉันรู้จักไม่ได้มีสัณฐานกลม แต่มันเป็นโลกแบนๆ ใบหนึ่งที่กว้างขวางสุดประมาณและลึกจนหยั่งไม่ถึง