ถนอมรัก เดือนเต็มดวง
ตาผมกวาดไปที่ประตูใหญ่,,,
....สำนักงานโดยไม่ตั้งใจ ประตูนี้อยู่ตรงข้ามโรงเรียนประจำอำเภอ สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาเขต 3 หญิงชรานางหนึ่ง มือขวาถือไม้เท้ากำลังย่างผ่านประตูเข้ามา ไม้เท้าเป็นไม้ไผ่ตรงๆลำหนึ่ง แรกๆผมมองผ่านไป แต่ก้าวย่างที่แสนช้า ท่าทางนิ่งสงบเหมือนหุ่นขี้ผึ้ง เสื้อผ้าค่อนข้างเก่าทึมทึบ เมินหมางเตารีด นางขยับตัวจากเนินประตูสู่ทางราบ ดูเป็นก้าวที่ยากลำบาก เกล้าผมมวย ผมยืนนิ่งเพ่งมองอย่างลืมตัว นางเคลื่อนตัวผ่านมาถึงเบื้องหน้าผม ผมสีขาวปนเทา ดูท่าทางเหน็ดเหนื่อยไม่น้อย นางไม่ทักใคร ใครก็ไม่ทักนางเช่นกัน ดังต่างคนต่างอยู่บนพื้นดินในส่วนของตน นางจะไปไหนนะ ผมถามตนเอง แก่ชราปานนี้ ลูกเต้าหลานเหลนไปไหนกันหมด
ตาผมยังติดตามร่างของนาง...
....เหมือนแม่เหล็กดูดเศษเหล็ก คะเนอายุคงราว 70 กว่าปีขึ้นไป ก้าวย่างดูช้าลง นางไปหยุดที่โคนต้นไม้เยื้องสำนักงาน นั่งพักที่ยกพื้นซีเมนต์ ที่ช่างทำเป็นวงกลมรอบต้นไม้ สูงราว 30 เซนติเมตร ผมเดินตามไปอย่างลืมตัว นั่งลงข้างนางแผ่วเบา นางขยับหน้ามานิดหนึ่ง แสดงการรับรู้ ผมได้ยินนางหายใจแรงถี่ ดูเหน็ดเหนื่อยดังหมดแรง เอ็นข้างลำคอเหี่ยวปูดโปน ก้มหน้าหายใจหนักหน่วง แกยกมือเหี่ยวแห้งที่สั่นขึ้นช้าๆเหมือนนักยกน้ำหนักกัดฟันยกลูกเหล็กขึ้นเหนือศีรษะ ขณะจวนหมดแรงเต็มที ปาดเหงื่อที่หน้าผาก เห็นเม็ดเหงื่อเกาะพราวใบหน้า บางส่วนกำลังไหลจากคางสู่ลำคอ เนื้อใต้ตาหย่อนเป็นรูปโค้ง เปลือกตาทั้งสองข้างหลุบลง ดังม่านเวทีละครชีวิตฉากสุดท้ายใกล้ปิดลง ดวงตาฝ้าฟางดุจกระจกมัว เนิ่นนานการใช้งาน มองลอดออกมาอย่างอ่อนล้า กาลเวลาทิ้งผลงานบนใบหน้าเป็นเส้นสายโยงใยตัดไปมา นางจะไปไหนหนอ ผมถามตนเองอีกครั้ง เฒ่าชราปานนี้ ยังมีภารกิจ ยังมีเป้าหมายให้แกกอดปล้ำต่อสู้อีกหรือ
ครู่หนึ่ง...
,,,เมื่อดูอาการนางพอคลายเหนื่อยลงบ้างแล้ว ผมเอ่ยถามขึ้น ถามเพราะอยากรู้ที่แฝงความห่วงใยเต็มเปี่ยม ยายจะไปไหนครับ นางขยับใบหน้าเหี่ยวย่นเล็กน้อย ยายจะไปตลาด ผมเดาว่าคงไปซื้ออาหาร โธ่ ทำไมลูกหลานไม่ไปซื้อให้แก หรือว่าแกไม่มีลูกหลาน ญาติพี่น้องน่าจะมีนะ ผมแย้งในใจ บางทีแกอาจไม่ได้กินข้าวเช้าก็ได้ ผมพาซื่อถามต่อ ยายไปซื้ออาหารหรือครับ นางไม่ตอบนั่งก้มหน้า ผมชั่งใจดู มีอะไรบางอย่าง ทำให้ผมไม่กล้าถามต่อ ผมยังมีคำถามคาใจอีกหลายข้อ ผมขยับตัวลุกขึ้น เดินจากแกอย่างอึดอัดจนพูดลาไม่ออก ผมต้องถามคนในสำนักงานที่เป็นคนในพื้นที่ ให้รู้เรื่องของแกให้ได้
หลายคนเล่าตรงกันว่า...
...นางอยู่บ้านตามลำพัง ไม่มีลูกหลาน เพื่อนบ้านผู้อารีมักจะไปเยี่ยมเยือนแก นำข้าวปลาอาหารไปให้แก ยามหนาวต่างหาผ้าห่ม เสื้อกันหนาวไปให้ไม่ขาด แกอายุกว่า 70 ปีแล้ว สัก2-3 วันแกจะเดินทางไปตลาดใกล้คิวรถบัสสายเชียงใหม่-ฝาง ตลาดนี้อยู่ห่างสำนักงานผมราว 100 กว่าเมตร ถ้าจำไม่ผิดชื่อ “ตลาดโชคธานี” พอถึงตลาดแกจะเดินช้าๆไปตามทางระหว่างแผงขายอาหารในตลาด ไม่ยืนรอหรือร้องขออะไร ใครเห็นแกก็สงสาร ให้อาหารขนมและเงิน ถ้านางมาก็เป็นที่รู้กันว่าต้องแบ่งปันอะไรให้แกเท่าที่จะทำได้โดยเต็มใจ จากนั้นนางจะเดินทางกลับ พร้อมอาหารขนมที่พอถือไปได้ เดินสู่บ้านหลังเก่าเพียงลำพัง คงเป็นก้าวย่างที่ยากลำบากเหมือนเดิม แต่เป็นก้าวย่างที่อิ่มเอมมีพลังภายใน อันเกิดจากน้ำใจของคนในสังคม คนเมืองคนเหนือ เป็นก้าวย่างกลับบ้านของนางที่มีพลังอันวิเศษมหัศจรรย์ยิ่ง.
...........................................................................................