บล็อกกาซีน ประชาไท

  สมยศ  พฤกษาเกษมสุข4  ตุลาคม 2556 

สิ่งที่พึงปรารถนาไม่ใช่ "ให้คนเราเหมือนกันหมด จะได้เท่ากัน" (เอาเข้าจริง ถึงเหมือนกันก็ไม่เท่ากันได้) แต่คือ "แตกต่างแต่เท่ากัน" (เพราะมันคนละเรื่อง) หรือ "แตกต่างกันได้โดยไม่ต้องกลัว" ต่างหาก (Different but equal or To be different without fear.)

ทันทีที่มีข่าวออกมาว่า กระทรวงวัฒนธรรม ทำคลอด พ.ร.บ. “มรดกทางวัฒนธรรมที่จับต้องไม่ได้” ออกมา นักวิชาการและสังคมออนไลน์ก็ได้ตั้งคำถามถึงที่มาและเหตุผลของการออกกฎหมายฉบับนี้ ซึ่งให้อำนาจรัฐควบคุมกำกับการแสดงออกทางวัฒนธรรมในสังคมไทยอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

ใครว่าสาวบริการทางเพศนั้นไม่มีสิทธิ “เลือก” ลูกค้า ทว่าเป็นแค่ “วัตถุ” ที่รอให้ผู้ชายมาหยิบไป “เสพสม” ใครว่าสาวไม่มีทางเลือกในการทำให้ตัวเองปลอดภัยจากโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ บนความสัมพันธ์เชิงอำนาจที่ลูกค้าเหนือกว่า ทั้งโดยความเป็น “ชาย” และความเป็น “ผู้ซื้อ”

  

บทสัมภาษณ์ ควินติน สกินเนอร์ นักวิชาการด้านประวัติความคิดการเมืองชาวอังกฤษสำคัญที่สุดคนหนึ่งในปัจจุบันต่อประเด็นเกี่ยวกับงานค้นคว้าประวัติความคิดเรื่องเสรีภาพและ เสรีนิยมของตะวันตกตลอดชีวิตของเขาโดยภาพรวม แนวคิดมหาชนรัฐ, มาเคียเวลลี, ฮ๊อบส์, การปฏิรูปศาสนา, เชคสเปียร์, มิลตัน, คาร์ล มาร์กซ จนถึงเอ็ดเวิร์ด สโนว์เด็น เป็นต้น

ข่าวครม.ผ่านร่างพรบ.ว่าด้วยมรดกทางวัฒนธรรมที่จับต้องไม่ได้ชวนให้ผู้เขียนเศร้าใจจนกลายเป็นโกรธและสมเพชรัฐบาลอย่างเกินเวทนา ผู้บริหารประเทศนี้ชักจะบ้าจี้กันไปใหญ่แล้ว ความจริงไม่ใช่นักการเมืองบ้าอำนาจหรอก แต่นักการเมืองประเทศนี้เกรงกลัวสถาบันหลักต่างๆ อย่างไร้สติกันเกินไปแล้ว จนกระทั่งออกกฎหมายป้อยอ ปกป้องกันจนจะบิดเบือนธรรมชาติของสังคมกันไปใหญ่แล้ว

39 ปีที่แล้ว ชาญวิทย์ เกษตรศิริ เขียนบทความถึงผู้เสียชีวิตคนแรกในเหตุการณ์ 14 ตุลา

ละครดาวเกี้ยวเดือน จึงไม่ใช่ปฏิบัติการตามล่าสเปิร์ม ของผู้หญิงที่คิดต่างทำต่าง แต่กลับกลายเป็นเรื่องราวของผู้หญิงธรรรมดาๆ ที่แสวงหารักโรแมนติค และยอมแลกความเป็นตัวของตัวเองแทบทุกด้าน เพื่อสร้างครอบครัวอุดมคติตามขนบจารีตของสังคม 

                                  กำสรวล 37 ปี 6 ตุลาฯ

 ว่าด้วย "เจ็ดไม่พูด"(ชีปู้เจียง) แคมเปนอุดมการณ์ล่าสุดของพรรคคอมมิวนิสต์จีน คุณค่าสากล, เสรีภาพการพูดและพิมพ์โฆษณา, สิทธิพลเมือง, ประชาสังคม, ความผิดพลาดทางประวัติศาสตร์ของพรรคคอมมิวนิสต์จีน, กระฎุมพีข้าราชการ และความเป็นอิสระของฝ่ายตุลาการ