Skip to main content


 

เคยคิดอยากเขียนนิยาย ที่ได้แรงบันดาลใจจากเรื่องจริงเหมือนกัน แต่ฝีมือการเขียนยังไม่เข้าขั้น และที่สำคัญเวลายังไม่เอื้ออำนวย เพราะต้องทำงานเป็นนางแบกโกอินเตอร์ ทำงานทุกวันฮ่ะ (นางแบก คือทำงานอาชีพแบกถาด บนเรือสำราญเจ้าค่ะ)

สัปดาห์นี้อยากเขียนเรื่องจริงจากประสบการณ์ของชายคนหนึ่งซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของชาน่า ที่เค้ากล้าเผยความเป็นเกย์ต่อครอบครัว ความจริงมันไม่เป็นเพียงแค่ความกล้า หากแต่เป็นสถานการณ์พาไป และอยากให้รับรู้ ยามเมื่อถึงเวลา เนื้อเรื่องและเหตุการณ์เกิดขึ้นจริงจากครอบครัวคนไทยเชื้อสายจีนครอบครัวหนึ่ง เรียบเรียงโดยชาน่า ล้านนา ค่ะ



วัฒน์ หนุ่มไทยเชื้อสายจีนที่เติบโตมาท่ามกลางวิถีชีวิตของคนไทยในเมืองกรุง ด้วยเชื้อสายจีนที่อาศัยอยู่เมืองไทยหลายชั่วอายุคน การใช้ชีวิตและสิ่งแวดล้อมของเขาไม่ต่างอะไรไปกับคนไทยครอบครัวจีนทั่วไปเลย พออายุเลยเพญจเพส เขาบรรลุนิติภาวะด้วยวัยวุฒิที่สังคมกำหนดแล้ว แต่ภาวะทางจิตในสายตาของผู้ปกครองยังมองเขาเหมือนเด็กเสมอ และแล้ววันนี้ที่รอคอยก็มาถึง สำหรับปัญหาที่ค้างคาใจมาโดยตลอดตั้งแต่จำความได้ กับบทบาทของชีวิตครอบครัวที่เกิดขึ้น

แก...บอกพ่อแม่เหอะ ฉันคิดว่าท่านรู้ เพราะยังไงท่านก็เลี้ยงแกมา มีเหรอจะไม่รู้อ่ะ”
มันจะดีเหรอเธอ... ถ้าหากฉันบอกทางบ้านแล้วเค้ารับไม่ได้ล่ะจะทำยังไง”



กลางค่ำคืนของปลายฝนต้นหนาว และแล้วก็มาถึงวันที่วัฒน์คิดว่า “สักวันคงต้องมาถึง” วันนี้ได้ฤกษ์งามยามดี หลังจากฝนฟ้าตก ๆ หยุด ๆ ตามช่วงฤดูกาล ทุกคนภายในบ้านนั่งทานอาหารมื้อเย็นด้วยกันอย่างพร้อมหน้า พอทานอาหารเสร็จจึงนั่งคุยกันเรื่อยเปื่อยตามประสาครอบครัวที่อยู่กันอย่างอบอุ่น เหตุการณ์เหมือนกับเป็นลางสังหรณ์ ไม่ต้องรอให้วัฒน์ได้เอ่ยปากพูดเกริ่นถึงเรื่อง แต่สถานการณ์มันก็พาไปเองด้วยความบังเอิญ แม่เปิดฉากเริ่มต้นด้วยคำถามที่วัฒน์ไม่อยากจะเชื่อเลย

วัฒน์...ทำงานเหนื่อยมั้ยลูกวันนี้ แม่ขอถามเราหน่อยนะ ขอให้ตอบแม่ตามความเป็นจริงนะลูก ... อือ... เรามีอะไรผิดปกติหรือเปล่า” แม่นั่งยิ้มเหมือนมีอะไรในใจที่น่าค้นหา กับคำถามที่เป็นปริศนาแปลก ๆ
ก็ไม่มีอะไรนี่ครับแม่ ผมก็ปกติดีทุกอย่าง ทำไมเหรอแม่” วัฒน์ถามแม่กลับอย่างงงๆกับการเกริ่นเรื่องคำถามของแม่
นี่จดหมายของลูกใช่มั้ย นนท์ส่งมาให้”
ใช่ครับ.... แม่เปิดอ่านเหรอ แม่เปิดอ่านทำไม นั่นมันจดหมายที่นนท์จ่าหน้าซองถึงผม” วัฒน์เห็นซองจดหมายที่รู้อย่างเต็มอกว่าเป็นจดหมายของใคร เพราะจำลายมือและซองได้เป็นอย่างดี คงไม่ได้เป็นของคนแปลกหน้าคนไหน หากแต่เป็นจดหมายของแฟนผู้ชายที่เป็นคนคุ้นเคย ที่เคยมากินนอนที่บ้านของวัฒน์ประจำ ซึ่งทางบ้านของเค้าก็รู้จักหนุ่มคนนี้ดีเหมือนเป็นลูกชายอีกคน เพราะนนท์เป็นเพื่อนสมัยเรียนของวัฒน์ที่รู้จักมักจี่กับครอบครัวของวัฒน์ เพราะเค้าเคยบอกพ่อแม่ของวัฒน์ว่า ขอเป็นลูกชายอีกคน นนท์เค้าเป็นลูกกำพร้าที่พ่อแม่จากไปนานแสนนาน
เราเป็นแฟนกับนนท์เหรอ... !!!! ...”
ที่แม่เข้าใจถูกแล้วครับ ผมเป็นเกย์ ผมรักนนท์และนนท์เค้าก็รักผมครับ”

 

แค่นี้ล่ะ เรื่องทั้งหมดก็กลายจากหน้ามือเป็นหลังเท้าทันทีทันใด
อ๋อ...มันอย่างนี้นี่เอง” แม่ของวัฒน์ได้รับคำตอบจากปากของลูกชายคนโตของครอบครัวอย่างเต็มหู อย่างเสียงดังฟังชัด
กูคิดว่ากูคงอยู่ร่วมกับมึงไม่ได้แล้วล่ะ”
ตกลงพวกมึงหลอกกูมาตลอดเลยเหรอ ที่มานอนค้างที่บ้าน มา(....ร่วมเพศภาษาบ้าน ๆ ...)กันในบ้านของกู มึง...ไอ้(...วรนุช...) ไอ้สัตว์เดรัจฉานนนนนนน...” เสียงของผู้เป็นพ่อ กราดด่าหน้าดำหน้าแดง ด้วยความโมโหอย่างควบคุมอารมณ์ไม่ได้

 


วัฒน์ใจหายแว๊บ เหมือนโลกกำลังจะแตก หัวใจกำลังสลาย พายุกำลังกระหน่ำเข้าในใจอย่างเสียไม่ได้
มึงมีเวลาสามสิบนาที ให้ออกจากบ้านกูไปเดี๋ยวนี้แล้วอย่ามาให้กูเห็นหน้าอีก....” ประโยคที่พ่อพูดออกมาก้องในหู วัฒน์แทบเสียสติ พร้อมกับรุดไปที่ห้อง ที่บอกให้รู้ว่าสถานการณ์นี้อยู่ต่อไปคงไม่ได้แล้ว
นี่มันอะไรกันเหรอ ถามกันตรง ๆ ก็บอกกันตรง ๆ นึกว่าจะรับได้ นึกว่าจะรู้แล้ว ...ทำไมมันเป็นอย่างนี้” วัฒน์ถามพ่อแม่ด้วยความสงสัยและขุ่นใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นตอนนั้น แต่ก็นึกในใจเสมอว่า ถ้าสักวันมันถึงเวลาก็คงเป็นเวลาที่โลกจะเปิดเผยของมันเอง

ทันทีทันใดนั้น วัฒน์เห็นภาพของผู้เป็นพ่อที่กำลังกริ้วโกรธ เข้ามากระชั้นชิดตัวของเขา พร้อมกับง้างมือจะตบด้วยความโมโหสุดชีวิต
ด้วยสัญชาติญาณของมนุษย์ วัฒน์ยกมือขึ้นป้องกันตัวเอง
นี่มึงคิดจะสู้กูเหรอไอ้วัฒน์ ไอ้ลูกเนรคุณ”
ผมไม่ได้สู้พ่อ แต่ทำไมพ่อต้องตบหน้าผมด้วย ผมเป็นเกย์แล้วไม่ดีตรงไหนครับ”
มึงยังจะมาเถียงอีกเหรอไอ้วัฒน์ ...”
ไอ้วัฒน์.... เสียแรงที่กูเลี้ยงมึงมา ไอ้ลูก....(วรนุช...หอสระเอียไม้โท..)..” แม่ของวัฒน์ก็เสียใจไม่น้อยทั้งด่าและร้องไห้ในเวลาเดียวกัน
ผมถามพ่อกับแม่หน่อยเหอะว่า ผมมัน...(วรนุช) ตรงไหน ผมทำทุกอย่างเพื่อพ่อแม่ ครอบครัวและน้อง ๆ ผมเป็นคนดี ทำดีมาโดยตลอด แค่เป็นเกย์แล้วมันผิดตรงไหน”
พ่อกับแม่จะให้ผมออกจากบ้านไปใช่มั้ย ... นับจากตอนนี้เป็นต้นไป ถ้าใครถามให้บอกเค้าว่า ลูก...(วรนุช) คนนี้มันหนีไปเอง มันไม่รักดีที่เกิดมาเป็นเกย์” วัฒน์บอกกล่าวลาทั้งน้ำตาอาบแก้มอย่างเสียใจ

วัฒน์เสียใจมากที่พ่อแม่ด่าไล่ ยังกะหมูกะหมา ทั้งๆ ที่หลายปีที่ผ่านมาหลังจากเขาเรียนจบก็ช่วยกิจการงานที่ธุรกิจที่บ้าน ยอมทิ้งงานที่รักและเคยทำมาดูแลงานธุรกิจครอบครัว ช่วยทำทุกอย่างตั้งแต่ภารโรงยันผู้จัดการบริษัท จนฐานะและกิจการทางบ้านเจริญรุ่งเรือง กับเรื่องแค่เกิดมารักเพศเดียวกัน ทำไมต้องด่าเป็นสัตว์เดรัจฉาน เกิดความสงสัยพอตอบตามความจริงก็รับไม่ได้ หรือพ่อแม่จะหลอกตัวเองมาตลอด พอรู้ความจริงจึงรับไม่ได้

ผมจะทำยังไงดี ผมไม่รู้จะไปทางไหน ผมไม่มีเงินเก็บเลย เงินที่ได้มาจากครอบครัวก็ให้พ่อแม่หมด มีติดตัวแค่ไม่ถึงพันบาท” วัฒน์พูดกับตัวเองอย่างน่าสงสารชะตาฟ้าผ่า พรางเก็บข้าวของพร้อมจะออกไปตามความต้องการของพ่อและแม่ในตอนนั้น

วัฒน์ตัดสินใจขอไปอยู่กับเพื่อนสนิท ซึ่งเค้าอยู่กับครอบครัวที่น่ารักมาก พ่อแม่เป็นคนธรรมะธรรมโม มีจิตใจดี หนึ่งชั่วโมงที่เก็บของและรอรถแท็กซี่ที่โทรไปเรียกนั้น มันสุดแสนจะรันทดและทรมานมากที่สุดในความรู้สึกถูกคนที่เค้ารักและรักเค้าไล่ออกจากบ้านอย่างไม่แยแส
--------

ไม่ต้องเสียใจนะลูก พ่อแม่เค้ารักเรามาก เค้าคงผิดหวังอย่างแรง และตอนนี้เค้ากำลังโกรธอยู่ ลูกอย่าไปโกรธเค้านะ มาอยู่กับเพื่อนสักระยะ พอสบายใจแล้วค่อยกลับไปคุยกับพ่อแม่ละกันนะลูก” แม่ของเพื่อนปลอบและให้กำลังใจ
--------



ผ่านไปสามเดือน เหมือนกับสามปีที่ทรมานใจ และกลุ้มใจโดยตลอดของชีวิตที่ลิขิตเป็นเช่นนี้ พ่อแม่ของวัฒน์ตามหา ทั้งโทรเข้ามือถือ หรือให้ญาติคนอื่นโทรหา แต่วัฒน์ก็มีฐิถิในตัวเองสูงพอ ทุกสายที่เขารู้ว่าเป็นเบอร์มือถือของญาติ เขาจะตัดสายทิ้งไม่รับแม้แต่คนเดียว ทุกครั้งที่กดตัดสายเหมือนการกดทำลายความเจ็บปวดที่ไม่มีวันลืมหาย

วัฒน์ทราบข่าวจากญาติว่า ธุรกิจครอบครัวที่เขาเคยทำตอนนี้ตกต่ำมาก แทบจะอยู่ไม่รอด ผลพวงจากช่วงเศรษฐกิจตกต่ำทั่วประเทศ อีกอย่างขาดแรงกำลังจากวัฒน์ที่เคยเป็นหัวหลักของงาน
ถ้าเจอวัฒน์ฝากบอกเค้าด้วยให้เค้ากลับบ้าน ทางบ้านไม่โกรธแล้ว ..พ่อแม่ขอโทษและให้อภัยเขาเสมอ...”

สามเดือนที่ผ่านไปกับการเผยตัวเองให้ทางบ้านรู้นั้น เป็นช่วงที่ทรมานและทุกข์มากที่สุดในชีวิตของเขา ไม่ว่าจะกินนอน ยังผวาตื่นทั้งน้ำตา ทั้งฝันร้าย ต้องเร่ร่อนหางานทำ ไม่มีเงิน ไม่มีที่อยู่ ถึงแม้จะอาศัยอยู่กับเพื่อนคนสนิท แต่วัฒน์ก็ไม่อยากรบกวนครอบครัวของเพื่อนเป็นเวลานาน และยังไม่รู้ว่าชีวิตจะดำเนินต่อไปทางไหน เค้าติดต่อกับน้องชายและน้องสาว ด้วยความรักและห่วงหาอาทร แต่ก็ห้ามไม่ให้ทั้งสองบอกพ่อกับแม่
-----

เกือบปีที่ทรมานผ่านไป วัฒน์สมัครไปทำงานบริษัทหนึ่งที่อยู่ต่างประเทศ โดยทำงานด้านการบริการเริ่มต้นในต่ำแหน่งที่ลำบากมาก แต่เค้าก็ทนอย่างสุดตัว

และแล้วความรักระหว่างชายกับชายของเขาก็ไปไม่ถึงฝั่ง หลังจากที่วัฒน์ไปทำงานที่ต่างประเทศ นนท์ก็เปลี่ยนไป เริ่มคบชายใหม่

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น กริ๊งงงงงงงงง กริ๊งงงงงงงงงงงงง ๆ
ฮัลโหล..” เสียงผู้หญิงรับ ที่คุ้นเคยว่าเป็นเสียงของแม่ของวัฒน์
หวัดดีครับ....” วัฒน์สนทนากับเสียงของคนรับโทรศัพท์
วัฒน์เหรอลูก.... อยู่ไหนลูก แม่คิดถึง แม่ขอโทษ กลับมาบ้านเรานะ พ่อกับแม่รออยู่”
ผมกลับตอนนี้ไม่ได้หรอกครับ.... เพราะว่าผมไม่ได้อยู่เมืองไทย ผมมาทำงานอยู่อเมริกาครับ แล้วผมจะโทรมาใหม่นะ แค่นี้นะครับ” วัฒน์ยังไม่กล้าที่จะพูดอะไรมาก เพราะทั้งน้ำตาและความโศกเศร้ามันทำให้พูดออกมาไม่ได้เหมือนมีอะไรติดเสียงและความรู้สึก
.........................................................................................................


สามปีผ่านไป วัฒน์ได้เลื่อนขั้นจากหน้าที่ผู้ช่วยกุ๊กฝึกหัด สู่ตำแหน่งบ๋อยที่ด้อยค่า ณ วันนี้เขาสร้างรายได้เดือนละเป็นแสน ปีละล้าน ส่งเงินกลับบ้าน พร้อมกลับไปเยี่ยมพ่อและแม่ จนทุกวันนี้วัฒน์เป็นเสาหลักของครอบครัว ที่โกยรายได้ให้ปีละเป็นล้าน ๆ
เมื่อก่อนฉันเคยมีคนโตเป็นผู้ชาย ทุกวันนี้เขาจะเป็นอะไรก็ไม่สำคัญแต่ที่สำคัญลูกฉันเป็นคนดี เขาเลี้ยงพ่อและแม่และน้อง ๆ ....”

-----------------------------------------------------------------------------


ขอบคุณ วัฒน์ (นามสมมุติ) สำหรับ Base on True story ที่ถ่ายทอดเรื่องราวให้ชาน่าเรียบเรียงเพื่อเป็นประโยชน์และสาระสำหรับผู้อ่านคอลัมน์ “พาเม้าท์ชีวิตชาวเกย์”

ไม่ว่าลูกของคุณจะเป็นเพศอะไร ความสำคัญอยู่ที่คุณงามความดีและคุณค่าของคนมิใช่หรือ..

 

 

บล็อกของ ชาน่า

ชาน่า
  หากใครเคยชมภาพยนตร์ไทยของจีทีเอช โดย บริษัท จอกว้าง ฟิล์ม จำกัด เมื่อปีที่แล้ว “หนีตามกาลิเลโอ” หลายคนคงจะประทับใจเรื่องราวและการต่อสู้ ความน่ารักและการใช้ชีวิตของสองสาวไทยที่ตัดสินใจไปเที่ยวและทำงานต่างประเทศ หนึ่งคนไปเพราะอกหัก อีกหนึ่งไปเพราะสอบตก อยากเปลี่ยนแปลงสิ่งแวดล้อมใหม่  แต่สำหรับฉัน “ชาน่า” หนีไปเมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว ที่ตัดสินใจบินออกนอกประเทศ ความรู้สึกไม่ได้แตกต่างอะไรไปมากกว่านางเอกของหนังเรื่องนี้นักเลย  สุข เหงา เศร้า คละเคล้ากันไปยิ่งกว่าละครเสียอีก    แต่ชาน่าไม่ใช่นางเอกของเรื่อง แค่เกย์ที่หลายคนรู้จัก บ้างรู้จักฉันดี…
ชาน่า
หลายคนอาจจะเคยสงสัยเหมือนกับชาน่าว่าในสมัยก่อนวิถีชีวิตของเกย์เป็นเยี่ยงไร วันนี้จึงหาคำตอบและเป็นความต้องการทราบส่วนตัวด้วยค่ะ เพราะว่ามีโอกาสได้ดูละครเรื่องสาปภูษา จึงใคร่รู้เยี่ยงนักว่าประวัติความเป็นมาและสังคม กฎระเบียบบ้านเมืองเป็นเช่นใด ข้าใคร่รู้ ณ บัดเดี๋ยวนี้
ชาน่า
  เมื่อช่วงพักร้อนที่ผ่านมา ชาน่าและเพื่อน ๆ ได้พบปะสังสรรค์กันตามประสาเฮฮาปาร์ตี้ เพื่อนๆ ต่างไม่เจอกันมานาน มีทั้งเพื่อนชายจริง หญิงแท้และชาวหลากหลายทางเพศ
ชาน่า
"กระจกจ๋า บอกซาร่าหน่อยนะ ว่าผู้ชายคนเนี้ยะ...ใช่มะ ใช่มะ...." มาแล้ว มาแล้ว มาแล้ว จิ๋ม ซาร่า ท้าสัมผัส... มากับอัลบั้มชุดที่สอง "คนร่วมฝัน"   หากคุณได้ยินเพลงนี้ หลายคนอาจจะสงสัยว่าเป็นหญิงจริงหรือหญิงเทียม ไม่ว่าคุณจะมองผู้หญิงคนนี้อย่างไร ชาน่ามองเธอว่า เธอคือผู้ชายที่กลายเป็นผู้หญิงที่น่าค้นหาอีกคน ข้อความจากเพลง “เกินห้ามใจ” ของนักร้องสาวประเภทสองที่ชื่อจิ๋ม ซาร่า หรือชื่อที่ใช้ในวงการ “สุจินต์รัตน์ ประชาไทย” ผู้ชายทั้งแท่งที่ผันตัวเองให้เป็นผู้หญิงทั้งทิ่ม เธอผู้นี้เป็นคนไทยคนแรกที่กล้าไปผ่าตัดแปลงเพศไกลถึงดินแดนเมืองผู้ดี “อังกฤษ”
ชาน่า
  การมองโลกในแง่ร้าย การมีประสบการณ์ที่โหดร้าย หรืออยู่ในสังคมที่แย่ อาจจะทำให้คนในสังคมนั้นมีพฤติกรรมที่ไม่น่ารัก สังคมที่ไม่มีศีลธรรม สังคมทุนนิยมที่เอาแต่แก่งแย่งชิงดีชิงเด่นกัน ล้วนแล้วแต่เป็นปัจจัยช่วยให้คนกลุ่มนั้นมีทัศนคติและพฤติกรรมที่กลุ่มคนดีเค้าไม่ทำกัน วันนี้อยากนำเสนอเหตุการณ์ และ ศัพท์ของเกย์ที่ไม่อยากให้เกิดขึ้นกับสังคมสีม่วงของเรา ถ้าหากหลีกเลี่ยงได้ สังคมเกย์ไทยจะน่าอยู่อีกเยอะเลยล่ะฮ่ะ
ชาน่า
  เกิดเป็นคนมีชื่อเสียง (.... อือ... อันที่จริงทุกคนล้วนมีชื่อเป็นของตัวเองทั้งน้านนน) ก็ลำบากทำอะไรก็เป็นเป้าสายตาของประชาชี จะกิน ดื่ม ขยับซ้ายก็เป็นข่าว ขยับขวาก็มองต่างมุม โดนรุมทำข่าวอีก เรียกได้ว่าสูญเสียความเป็นส่วนตัวมากทีเดียว เพราะนอกจากจะเป็นเครื่องมือของธุรกิจคนขายข่าว ขายเรื่องราวแล้วยังเป็นเหมือนสินค้าตัวหนึ่งทีเดียวฮ่ะ
ชาน่า
การมองโลกในแง่ดี(เกินไป) การทำดี การให้เพื่อคนที่เรารัก เคยรัก อยากรัก สุดท้ายคนนั้นกลายเป็นคนอื่นคนไกล คนไม่รู้จัก บางครั้งมันก็ยากที่จะสาธยายได้ว่า สิ่งที่เราทำไปนั้นมันเป็นไปทางทิศไหน หรือกว่าจะรู้ตัวอีกทีก็ สะกดคำว่า ... สายเกินไป “โดน” กับตัวเองแล้วล่ะ
ชาน่า
  เคยคิดอยากเขียนนิยาย ที่ได้แรงบันดาลใจจากเรื่องจริงเหมือนกัน แต่ฝีมือการเขียนยังไม่เข้าขั้น และที่สำคัญเวลายังไม่เอื้ออำนวย เพราะต้องทำงานเป็นนางแบกโกอินเตอร์ ทำงานทุกวันฮ่ะ (นางแบก คือทำงานอาชีพแบกถาด บนเรือสำราญเจ้าค่ะ) สัปดาห์นี้อยากเขียนเรื่องจริงจากประสบการณ์ของชายคนหนึ่งซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของชาน่า ที่เค้ากล้าเผยความเป็นเกย์ต่อครอบครัว ความจริงมันไม่เป็นเพียงแค่ความกล้า หากแต่เป็นสถานการณ์พาไป และอยากให้รับรู้ ยามเมื่อถึงเวลา เนื้อเรื่องและเหตุการณ์เกิดขึ้นจริงจากครอบครัวคนไทยเชื้อสายจีนครอบครัวหนึ่ง เรียบเรียงโดยชาน่า ล้านนา ค่ะ
ชาน่า
ปีใหม่ก้าวผ่านมาตามวันเวลาของปฎิทิน ที่ถูกกำหนดไว้ วันเดือนปี (ใหม่) เป็นแค่กาลเวลาที่คนเรากำหนด นับจากวันที่ผมลืมตาดูโลก จนถึงวันนี้ วัน เวลา และปีเป็นสิ่งที่กำหนดอายุของคนเรา ใช่มันผ่านไปแล้ว ...ผ่านไปเข้าสู่วัยกลางคน ของคน ๆ หนึ่งที่ยืนหยัดอยู่บนโลกที่หมุนเวียนเปลี่ยนไปใบนี้ มีหลายสิ่งที่ดีเข้ามา มีหลายคราที่รู้สึกแย่ หลากอารมณ์ที่ตัวเองสัมผัสได้ แต่สิ่งหนึ่งที่ค้นพบและรับรู้อยู่เสมอคือ... ความเป็นตัวตนที่แท้จริงภายใต้จิตสำนึก  
ชาน่า
หลายคนอาจจะคุ้นเคยกับการรณรงค์ การกระทำที่ไม่รุนแรงต่อเพศหญิง แต่น้อยคนนักจะเข้าใจและเห็นด้วยกับการที่ได้ทราบข่าว การกระทำรุนแรงต่อเพศพิเศษนั่นคือเกย์ หรือกะเทย ที่เกี่ยวข้องกับผองเพื่อนชาวเรา ชาน่าได้อ่านจดหมายฉบับหนึ่งที่ส่งถึงเว็บเกย์โรมีโอ (เว็บไซต์สังคมเกย์ที่ขึ้นชื่อของโลก) โดยคนที่เขียนมาเล่าเป็นเกย์ ที่ออกค่ายอาสากับหมอ เกี่ยวกับโรคเอดส์ ซึ่งมีโอกาสได้ไปหลายประเทศต่าง ๆ ขอแปลจดหมายฉบับนี้เพื่อผู้อ่านค่ะ
ชาน่า
ชาน่าชอบอ่านทุกอย่างที่ขวางหน้าถ้าหากมีเวลา แต่ถ้าไม่มีเวลามากนักก็เลือกบางเรื่อง ที่สนใจและเกี่ยวข้อง อย่างเรื่องฮา ฮา แม้บางครั้งบอกกับตัวเองว่า “ไร้สาระน่าดู...” แต่ลึก ๆ แล้วเนื้อหาบางส่วนอาจจะให้ความบันเทิงแบบไม่ต้องคิดอะไรมากอย่างเสียไม่ได้ ลองอ่านเรื่องราวที่ชาน่าเรียบเรียงโดยได้พล๊อตเรื่องจาก เมล์ส่งต่อ แต่แต่งเติมเป็นภาษาง่าย ๆ ของชาน่านะฮะ (ดั่งเพื่อนหลายคนตั้งฉายาให้ว่า ชาน่า ปั้นน้ำเป็นตัวจนแข็ง....) ... ด้วยความรับผิดชอบต่อสังคม น้อง ๆ อายุต่ำกว่า 18 ปี ไม่อนุญาตให้อ่านนะคะ เป็นคอลัมน์เรต ฉ. เด็กควรอยู่ในความดูแลของผู้ปกครองด้วยค่ะ
ชาน่า
  ชีวิตความรักของเกย์น่ะหรือ... หลายคนผลักดัน ยิ่งดันยิ่งดัก ยิ่งผลักเหมือนยิ่งแบกโลก เคยมีเพื่อนของชาน่าหลายคน บอกว่า ... “ฉันเชื่อเรื่องความรักของเกย์ ...ว่าคือรักนิรันดร์” แต่ “ฉัน” กลับขอค้าน ที่ค้านในที่นี้คือ เป็นความเชื่อส่วนบุคคล คนที่เชื่ออย่างนั้นหนึ่งในนั้นคือ “ฉันเอง” ชาน่า