Skip to main content

หน้าต่างสีตะกั่ว เปิดกว้างกว่าวันก่อน

นกประหลาดหัวขาวลำตัวเท่านิ้วก้อยปีกขาดไปข้างหนึ่ง

บินผ่านมาเกาะอยู่ริมหน้าต่าง

มันกำลังบินเข้ามายังโพรงกลวงๆในตัวข้าพเจ้า

สบตากันนาน มองจ้องกันนาน

สัตว์แปลกหน้าเผชิญหน้ากัน ข้าพเจ้ากลับมองไม่เห็นความจริง

ท้องทุ่งหลังเก็บเกี่ยวกำลังตากแดด

เปลี่ยววังเวง รอความตาย

jonn Denver ร้องเพลง poems, prayers and promises




ปิคกิ้งกีตาร์นวลเนียน บทกวีคำต่อคำเกลี่ยคำไปทั่วหน้ากระดาษ

โพรงกลวงๆในตัวข้าพเจ้าต่างหาก ตัวมอดแมงระเริงไชชอน

รูจมูกข้าพเจ้าได้กลิ่นสาบขนสัตว์

หูข้าพเจ้าได้ยินเสียงคอร์ด D9

ตาข้าพเจ้าเห็น จอห์น เดนเวอร์ เดินร้องเพลง BACK HOME AGAIN

ไปตามทางเดินกลางป่าแห้งๆ ใบไม้เหลือง บ้างปลิวใบน้ำตาลไหม้คว้างๆลงดิน

ไม่มีใครเดินผ่านมา ถนนกวี เพลงกวี

BACK HOME AGAIN จบลงแล้ว เขายังร้องเพลง BACK HOME AGAIN

หมวกใบยับยู่ยี่ยังอยู่บนศีรษะของเขา

ฉากหลังไกลๆ เป็นยอดเขาสีเทาที่ไม่เคยมีใครเดินไปถึง

กีตาร์ MARTIN รุ่น SHENADOAH ตัวนี้หรือเปล่า

ร้องเพลง THIS OLD GUITAR ได้ทั้งวัน

บุหงาส่าหรีริมหน้าต่างทิ้งดอกร่วงไปหมดแล้ว

กระรอกมาแอบกินลูกสักแก่ๆ เสียงดังเหมือนช่างแกะสลักหิน

พลันทันใด โพรงกลวงๆในตัวข้าพเจ้าก็ต้อนรับการมาถึงของ MR.TAMBOURINE MAN

นายแทมเบอรีนแมนบอกให้ข้าพเจ้าแกะกล่องกีตาร์ หยิบกีตาร์ออกมา

ข้าพเจ้าต้องคาดคาร์โป 5 เลือกเล่น KEY C

กีตาร์ในมือข้าพเจ้าดังเหมือนแมวป่วยฉี่ใส่สังกะสี

เสียงโหวกเหวก กีตาร์ดิบล่อนจ้อนของบ็อบ ดีแลน มีเสียงเปียโนคลอเบาๆ

เหมือนคนสองคนนั่งหันหลังให้กัน ในห้องเดียวกัน

ฮาร์โมนิก้า เป็นเสียงผึ้ง 10,000 ตัวกำลังไล่ตามนางพญา

รังของมันเหมือนกลุ่มดาวพิณ ล่องลอยอยู่กลางอากาศ

ภาวนาอย่าให้พวกมันลงมาทำรังในโพรงกลวงตัวข้าพเจ้า

ตะโกนออกไปด้วยพลังเสียงห่ามๆ BOB DYLAN

สับคอร์ดลงบน KEY C คาดคาร์โป 5

นายแทมเบอรีนแมนมองมาด้วยสายตาคอยลุ้นให้ลงห้องคอร์ด

อย่าเปลี่ยนเป็นอื่นไปก่อน อย่าเบื่อไปก่อน

เขาพูดด้วยสายตานักบวชเดินร่อนเร่พเนจร

แล้วเขาก็ชวนเล่นเพลง LINE A ROLLING STONE

ข้าพเจ้าออกเสียง NOTHING… ดังๆ

NOTHING ..NOTHING… NOTHING ..NOTHING..



โพรงกลวงๆ ในตัวข้าพเจ้า ขยายออกไปเป็นถ้ำเก่าแก่มืดสลัว

รูจมูกข้าพเจ้าได้กลิ่นขี้ค้างคาว

หูข้าพเจ้าได้ยินเสียงคอร์ดกีตาร์ ข้าพเจ้าเข้าไปพบ G/GM7/AM/D7

เวียนวนคอร์ดไปมาก่อนทะลุกลางปล้องด้วยคอร์ด Csus4/CM7/AM/G/F/G6

ข้าพเจ้ากลับมาวนคอร์ดเดิมอีกครั้ง ตอนนี้มิสเตอร์แทมเมอรีนแมนนั่งมองดูอย่างเดียว

จังหวะ (4/4) เริ่มได้ G/GM7(2) AM/D7(2) Csus4/CM7(2) AM/G/F(2) G6

โพรงกลวงๆ ในตัวข้าพเข้า เหมือนท้องฟ้าหลับตากลืนแพะทั้งตัว

ข้าพเจ้าไม่ห่วงว่ามิสเตอร์แทมเบอรีนแมนจะพอใจหรือไม่

ข้าพเจ้ามองหานกประหลาดหัวขาวลำตัวเท่านิ้วก้อยปีกขาดไปข้างหนึ่ง

มันหลบเข้ามาทำรังในโพรงกลวงๆข้าพเจ้าตอนไหน

G/GM7(2) AM/D7(2) Csus4/CM7(2) AM/G/F(2) G6

ข้าพเจ้าเล่นคอร์ดซ้ำไปมา จนลืมไปว่ามิสเตอร์แทมเบอรีนแมนยังนั่งมองโพรงกลวงๆ


***แด่..สัปดาห์แรกแห่งปี 2552 และเหล่ามิสเตอร์แทมเบอรีนแมนทั้งหลาย




บล็อกของ ชนกลุ่มน้อย

ชนกลุ่มน้อย
ห้องครัวซ้อมดนตรี ถึงเพลงบันนังสตา บ้านเช่าบ้านไม้เป็นบ้านชาวนาในหมู่บ้านแม่เหียะ ชานเมืองเชียงใหม่   ห้องครัวคือห้องทำงาน  ห้องนอนบางเวลา  ห้องซ้อมดนตรี   ห้องนั่งเล่นและห้องรับแขก 
ชนกลุ่มน้อย
ประชาชน  สัตว์เลี้ยงของแวมไพร์
ชนกลุ่มน้อย
สองทุ่ม   อังคารที่ 16 มีนาคม  2553   นักดนตรีในเชียงใหม่  และคนในแวดวงหนังสือ ศิลปะ  นัดรวมตัวกันที่ร้านสุดสะแนน  ร่วมรำลึกถึงการจากไปของ ”จ่าเพียร”(พ.ต.อ สมเพียร เอกสมญา) วีรบุรุษแห่งเทือกเขาบูโด  ด้วยสายสัมพันธ์กับไวล์ดซี๊ด (ชุมพล  เอกสมญา) ลูกชายจ่าเพียรที่ผ่านมาเล่นดนตรีในเชียงใหม่อยู่เสมอๆ   เยียวยาจิตใจเมล็ดเถื่อนจากบันนังสตา  ร่วมรำลึก ...   
ชนกลุ่มน้อย
ขอต่อยาวสาวความยืดถึงน้ามาดบางมุมดูหน้าดุ เวลาเดินเหมือนนุ่นลอยอีกหน่อย อย่างที่บอกไว้ บุรุษไร้นาม(และหนาม)ตามใจคนนี้ อย่าให้นั่งหน้าทับหน้าหนังกลองแล้วกัน ความจืดของหน้าจะถูกขับออกมาอย่างเผ็ดร้อน ไม่เรียบเฉยปล่อยวางอีกแล้ว บางด้านดูดุเทียบได้ใบหน้าเสือจ้องขบ กลับเกลี่ยเสียใหม่ เป็นเสียงทะลวงไส้พุงเร้าใจผิดหน้าผิดหูผิดตาไปทันที
ชนกลุ่มน้อย
  “เลสาปหน้าร้อนเปื่อยหมดแล้ว” ประโยคนี้ถ้าเขียนใหม่ตามภาษาบรรพบุรุษของใต้สวรรค์ ต้องบอกว่า เลสาปหน้าร้อนเปื่อยแผล็ดๆ เหตุที่เปื่อยเห็นด้วยตา ถ้าพูดผ่านปากของบ่าวทอง ต้องเริ่มต้นว่า“ที่จริง”เช่นเคย “ที่จริงมันไม่เปื่อยหร็อก ที่มันเปื่อยเพราะเลกลายเป็นโคลน เปื่อยแผล็ดๆไปทั้งเล” …
ชนกลุ่มน้อย
  สวรรค์ปักษ์ใต้มีสะตอกับลูกเนียงรวมอยู่ด้วย หรอยที่สุดต้องเหนาะ(จิ้ม)กับน้ำชุบ(น้ำพริก-ต้องกะปิเท่านั้น) หรือกินกับแกงคั่ว คั่วกะทิหรือแกงคั่วเผ็ดไม่กะทิ เผ็ดร้อนไม่แพ้ขาดเหลือกันนัก ไม่มีใครบอกว่าพริกพัทลุงหรือพริกนครศรีธรรมราช เผ็ดแรงร้อนกว่ากัน...
ชนกลุ่มน้อย
นักดนตรีกลุ่มนี้ขับเคลื่อนด้วยความรัญจวนจากฤดูความว่างของชีวิต ออกไปเล่นดนตรีบรรเลงชีวิตร่วมกัน หรือจะพูดอีกที การมาถึงของพวกเขาใต้สวรรค์ ไม่ต่างจากฝูงปลาดุกหนีน้ำแถกเหงือกมาหากันในช่วงหน้าแล้ง หนวดยั้วคลุกนัวกันมาบนโคลนเปียกๆ เหนียวเหนอะไปยังถิ่นที่คาดว่าจะมีน้ำ สีผิวฝูงปลาดุกเลื่อมมันน่าเกรงขาม
ชนกลุ่มน้อย
คำ  สุวิชานนท์ รัตนภิมล และคำของอา' รงค์ ทำนอง  สุวิชานนท์  รัตนภิมล
ชนกลุ่มน้อย
ลมบาดหิน ของอา… “ผู้ชายคนนั้นกับผู้หญิงของเขาตัดสินใจแรมคืนในกระโจม(เต็นท์) เขาพบว่าการเสียบก้านปลั๊กตัวผู้ลงในรูปลั๊กตัวเมียเพื่อต้มน้ำกับกาไฟฟ้านั้นเป็นความสะดวกสบายของคนในทาวน์เฮาส์ที่กรุงเทพฯ และอย่างน่าอิจฉา แต่การมองหาก้อนหินนำมาวางเป็นก้อนเส้า กิ่งไม้ง่ามปักกับดินแล้วพาดราวแขวนหม้อและริ้วชิ้นวัวฝานหมักเกลือ ก่อกองไฟและต้มกาแฟ นี้เป็นบางแบบของชีวิตซึ่งผู้ชายควรเรียนรู้...”
ชนกลุ่มน้อย
พอออกมาจากห้องฝึกเรียนไวโอลินกลางเมืองเชียงใหม่  ผมบอกเจ้า 9 ขวบว่าไปเยี่ยมคุณลุงหน่อยนะ   เจ้าเก้าขวบถามทันทีที่ไหน  ผมตอบกลับวัดเจดีย์หลวง  ไปทำอะไรเหรอ เขาสงสัย  อยากไปเยี่ยม พ่อไม่ได้เข้าไปนานแล้ว
ชนกลุ่มน้อย
  ในห้องทำงาน โต๊ะเขียนหนังสือ เก้าอี้ไม้ไม่เหมือนวันก่อน หนังสือเล่มใหม่หมุนเวียนผลัดเปลี่ยนเล่มมาวาง ชั้นหนังสือเรียงตามกัน โน้ตสั้นๆ เขียนถึงเวลานัดหมาย เวลาส่งงาน หมายเลขโทรศัพท์ ม้านั่งไม้ไว้นอนเอกเขนก โคมไฟ เครื่องคอมพิวเตอร์ เครื่องพิมพ์ดีด โต๊ะกลม กีตาร์ กล้องถ่ายรูป รูปภาพบนผนัง ...
ชนกลุ่มน้อย
  ในชีวิต ณ ปัจจุบัน ผมไม่นึกไม่ฝันว่าจะมาข้องเกี่ยวกับเครื่องดนตรีชื่อ ไวโอลิน และยิ่งไม่เคยนึกว่าวันหนึ่ง จะมีไวโอลินมานอนอยู่ในห้อง ตั้งวางอยู่ข้างตัว รวมถึงได้ยินมันส่งเสียงทุกวันตอนย่ำค่ำ