Skip to main content

หน้าต่างสีตะกั่ว เปิดกว้างกว่าวันก่อน

นกประหลาดหัวขาวลำตัวเท่านิ้วก้อยปีกขาดไปข้างหนึ่ง

บินผ่านมาเกาะอยู่ริมหน้าต่าง

มันกำลังบินเข้ามายังโพรงกลวงๆในตัวข้าพเจ้า

สบตากันนาน มองจ้องกันนาน

สัตว์แปลกหน้าเผชิญหน้ากัน ข้าพเจ้ากลับมองไม่เห็นความจริง

ท้องทุ่งหลังเก็บเกี่ยวกำลังตากแดด

เปลี่ยววังเวง รอความตาย

jonn Denver ร้องเพลง poems, prayers and promises




ปิคกิ้งกีตาร์นวลเนียน บทกวีคำต่อคำเกลี่ยคำไปทั่วหน้ากระดาษ

โพรงกลวงๆในตัวข้าพเจ้าต่างหาก ตัวมอดแมงระเริงไชชอน

รูจมูกข้าพเจ้าได้กลิ่นสาบขนสัตว์

หูข้าพเจ้าได้ยินเสียงคอร์ด D9

ตาข้าพเจ้าเห็น จอห์น เดนเวอร์ เดินร้องเพลง BACK HOME AGAIN

ไปตามทางเดินกลางป่าแห้งๆ ใบไม้เหลือง บ้างปลิวใบน้ำตาลไหม้คว้างๆลงดิน

ไม่มีใครเดินผ่านมา ถนนกวี เพลงกวี

BACK HOME AGAIN จบลงแล้ว เขายังร้องเพลง BACK HOME AGAIN

หมวกใบยับยู่ยี่ยังอยู่บนศีรษะของเขา

ฉากหลังไกลๆ เป็นยอดเขาสีเทาที่ไม่เคยมีใครเดินไปถึง

กีตาร์ MARTIN รุ่น SHENADOAH ตัวนี้หรือเปล่า

ร้องเพลง THIS OLD GUITAR ได้ทั้งวัน

บุหงาส่าหรีริมหน้าต่างทิ้งดอกร่วงไปหมดแล้ว

กระรอกมาแอบกินลูกสักแก่ๆ เสียงดังเหมือนช่างแกะสลักหิน

พลันทันใด โพรงกลวงๆในตัวข้าพเจ้าก็ต้อนรับการมาถึงของ MR.TAMBOURINE MAN

นายแทมเบอรีนแมนบอกให้ข้าพเจ้าแกะกล่องกีตาร์ หยิบกีตาร์ออกมา

ข้าพเจ้าต้องคาดคาร์โป 5 เลือกเล่น KEY C

กีตาร์ในมือข้าพเจ้าดังเหมือนแมวป่วยฉี่ใส่สังกะสี

เสียงโหวกเหวก กีตาร์ดิบล่อนจ้อนของบ็อบ ดีแลน มีเสียงเปียโนคลอเบาๆ

เหมือนคนสองคนนั่งหันหลังให้กัน ในห้องเดียวกัน

ฮาร์โมนิก้า เป็นเสียงผึ้ง 10,000 ตัวกำลังไล่ตามนางพญา

รังของมันเหมือนกลุ่มดาวพิณ ล่องลอยอยู่กลางอากาศ

ภาวนาอย่าให้พวกมันลงมาทำรังในโพรงกลวงตัวข้าพเจ้า

ตะโกนออกไปด้วยพลังเสียงห่ามๆ BOB DYLAN

สับคอร์ดลงบน KEY C คาดคาร์โป 5

นายแทมเบอรีนแมนมองมาด้วยสายตาคอยลุ้นให้ลงห้องคอร์ด

อย่าเปลี่ยนเป็นอื่นไปก่อน อย่าเบื่อไปก่อน

เขาพูดด้วยสายตานักบวชเดินร่อนเร่พเนจร

แล้วเขาก็ชวนเล่นเพลง LINE A ROLLING STONE

ข้าพเจ้าออกเสียง NOTHING… ดังๆ

NOTHING ..NOTHING… NOTHING ..NOTHING..



โพรงกลวงๆ ในตัวข้าพเจ้า ขยายออกไปเป็นถ้ำเก่าแก่มืดสลัว

รูจมูกข้าพเจ้าได้กลิ่นขี้ค้างคาว

หูข้าพเจ้าได้ยินเสียงคอร์ดกีตาร์ ข้าพเจ้าเข้าไปพบ G/GM7/AM/D7

เวียนวนคอร์ดไปมาก่อนทะลุกลางปล้องด้วยคอร์ด Csus4/CM7/AM/G/F/G6

ข้าพเจ้ากลับมาวนคอร์ดเดิมอีกครั้ง ตอนนี้มิสเตอร์แทมเมอรีนแมนนั่งมองดูอย่างเดียว

จังหวะ (4/4) เริ่มได้ G/GM7(2) AM/D7(2) Csus4/CM7(2) AM/G/F(2) G6

โพรงกลวงๆ ในตัวข้าพเข้า เหมือนท้องฟ้าหลับตากลืนแพะทั้งตัว

ข้าพเจ้าไม่ห่วงว่ามิสเตอร์แทมเบอรีนแมนจะพอใจหรือไม่

ข้าพเจ้ามองหานกประหลาดหัวขาวลำตัวเท่านิ้วก้อยปีกขาดไปข้างหนึ่ง

มันหลบเข้ามาทำรังในโพรงกลวงๆข้าพเจ้าตอนไหน

G/GM7(2) AM/D7(2) Csus4/CM7(2) AM/G/F(2) G6

ข้าพเจ้าเล่นคอร์ดซ้ำไปมา จนลืมไปว่ามิสเตอร์แทมเบอรีนแมนยังนั่งมองโพรงกลวงๆ


***แด่..สัปดาห์แรกแห่งปี 2552 และเหล่ามิสเตอร์แทมเบอรีนแมนทั้งหลาย




บล็อกของ ชนกลุ่มน้อย

ชนกลุ่มน้อย
เสาร์ 14 มีนาคม 2552 เวลา 3 ทุ่ม 45 นาที ห้องเงียบ มีพยาบาลและเจ้าหน้าที่ปฎิบัติงานสามสี่คน เขาเข้าไปยืนใกล้ๆแล้วถามหาชื่อ หนึ่งในนั้น ชี้ไปยังเตียงใกล้ๆ เขาแทบไม่เชื่อสายตา เขาแทบจำไม่ได้ เขาเข้าไปกราบไหว้ มองร่างสงบนิ่ง เขาพยายามมองทุกส่วนที่จะมองเห็น เสียงเครื่องมือเป็นตู้สี่เหลี่ยมดังส่งเสียงช่วยชีวิต และเส้นกราฟวิ่งไปมา เขาเห็นตัวเลขหน้าปัด ข้างบน 80 ข้างล่าง 40 มองไปยังเตียงอื่น ร่างที่ทอดอยู่บนเตียงแทบไม่ต่างกัน หรือเขาเข้ามาในช่วงเวลาผู้ป่วยพักผ่อน
ชนกลุ่มน้อย
ห่างออกมาจากหมู่บ้านหนองเต่าไม่กี่โค้งถนน พลันปรากฎรถกระบะสีเลือดหมู หัวทิ่มหัวตำต้นไม้ข้างทาง ในสภาพชวนให้ตกใจ คือหัวทิ่มลงไปในหุบเหว หากต้นไม้ไม่กั้นไว้ มันคงกลายเป็นกระป๋องบุบบิบอยู่ก้นเหวเป็นแน่ น่าดีใจอยู่อย่างเดียว ดูทุกคนปลอดภัย หญิงลูกสองในชุดเสื้อผ้าปกาเกอะญอ ชายวัยกลางคนกับเด็กหนุ่มที่เดินงุ่นง่านไปมา ผมเป็นคนแรกที่ผ่านมาเห็น เหตุการณ์เพิ่งเกิดสดๆร้อนๆ ผมจอดรถมอเตอร์ไซค์คู่ชีพแล้วรีบเดินเข้าไปหา พร้อมถามอีกครั้งว่า ไม่มีใครเป็นอะไรมากใช่ไหม
ชนกลุ่มน้อย
 ไผ่กอนี้งามเหลือเกิน สิ้นคำอุทานแบบไม่มีปี่ ไม่มีพร้า แต่ในมือมีกล้องถ่ายรูป แต่เหลือฟิล์มติดกล้องเพียงไม่กี่รูปเท่านั้น เป็นฟิล์มม้วนสุดท้ายปลายฟิล์ม เจ้าปลายฟิล์มนี่สิ ลุ้นตัวโก่งตัวลีบมาแล้วหลายครั้ง ประมาณว่ามีฟิล์มอยู่ในกล้องให้อุ่นใจก็จริง แต่รูปไม่มีใส่แล้ว ปลายสุดม้วนฟิล์มอาจเป็นเรื่องอุบัติเหตุล้วนๆก็ได้ให้รู้สึกนึกในใจว่า เจอไผ่งามเมื่อฟิล์มหมด...
ชนกลุ่มน้อย
    ดูเอาเถิด  เพื่อนเอย  ลำน้ำในความฝันฉันหลงลืมฤดูบอกเล่าเรื่องที่ฉันรักนานมาแล้ว  ฉันมองเห็นแต่ดวงตาอาดูรลึกล้ำไร้จุดจบระหว่างทางความแข็งแกร่งกับมวลสารอ่อนนุ่มนานเพียงใด  ใสเย็นสงบไปตามเสียงเรียกของหัวใจที่นั่น  พระอาทิตย์ยังคลุกฝุ่นอยู่ในดงสาปเสือต้นหญ้ามีกลิ่นเสื้อผ้าเก่าๆเถาวัลย์ออกดอก   กลิ่นเหมือนน้ำปลาดวงตาดอกไม้มองดวงตาฉัน  ให้ฉันวางใจดอกไม้วางใจฉันหอบเอาความหวังสู่หนทางไว้เนื้อเชื่อใจแม้แผ่นดินที่ฉันเดินไปนั้น   แห้งแล้งแต่ลำน้ำมีชีวิตไกลลึก
ชนกลุ่มน้อย
ผมกลายร่างเป็นแมลงวันไปจริงๆ ขณะทะเล่อทะล่าอยู่กลางเมืองปาย ตอมทุกอย่างที่ขวางหน้า ดมกลิ่นได้ดม มองดูได้มอง กินได้กิน ดื่มได้ดื่ม อาหารตาอาหารใจมากสำรับวางเรียงราย ความพยายามของแมลงตัวน้อยๆบินไปเกาะอยู่ข้างโปสการ์ด ท่ามกลางผู้คนรุมล้อมตอมปาย กลิ่นเมืองปายโชยมาตั้งแต่ลงต่ำจากไหล่เขา สู่ที่ราบต่ำกว่า พอข้ามน้ำปายก็พบกับกองคาราวานรถยนต์ มอเตอร์ไซค์ ฝูงคนใส่เสื้อสีเหมือนลูกกวาด รวมตัวเป็นกลุ่มๆอยู่สองฟากถนน ต่างใจจดใจจ่อกับการชมทิวทัศน์ผืนนา แม่น้ำ พร้อมถ่ายรูปกันด้วยอารมณ์เบิกบานยิ้มแย้มกันถ้วนหน้าเหมือนตกลงไปอยู่ในดินแดนความฝัน 
ชนกลุ่มน้อย
หลายครั้งที่ผมรู้สึกว่ากรุงเทพไม่มีอยู่จริง หรือมีอยู่จริงแต่ผมผ่านไปกี่ครั้งๆ ก็ไปไม่ถึง เหมือนมันอยู่ไกลเหลือเกิน จนไม่เข้าใจแก่นแกนของเมืองใหญ่เมืองนี้ ช่วงเวลาน้อยๆที่จำเป็นต้องอยู่ เสมือนหนึ่งสถานีพักชั่วข้ามคืน ห้องสงบบนตึกสูงชั้น 6 บนฝั่งถนนวิภาวดีรอยต่อเขตดอนเมืองกับหลักสี่ ห่างจากทางรถไฟที่มุ่งไปสายเหนือ-ตะวันออกฉียงเหนือราว 50 เมตร ห่างจากสนามบินดอนเมืองแค่ 5-10 นาทีบนความเร็วรถแท็กซี่
ชนกลุ่มน้อย
ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ที่ผมจะไปให้ถึงสวนสุขภาพสักครั้งหนึ่ง มากกว่า 5 ปี ที่ผมกักบริเวณสองเท้าไว้กับยามเย็น ณ ที่ใดที่หนึ่ง ไม่ใช่ในบ้านชานเมือง ก็เป็นในเมือง หรือไม่ก็ในหมู่บ้านกลางป่า ตามภูเขา ตามถนนหนทาง ร้านหนังสือ งานเลี้ยง พบเพื่อนฝูงน้องพี่ … จิปาถะยามเย็นของแต่ละวัน แต่ไม่เคยนึกจะไปสวนสุขภาพ หรือพูดอีกอย่างหนึ่งว่า ไปออกกำลังกายตอนเย็นๆเสียบ้าง
ชนกลุ่มน้อย
   ปลายปีจวนจะข้ามปีใหม่ทุกปี  ผมรอคอยการมาถึงของเพื่อนกลุ่มหนึ่ง  พวกเขารวมตัวกันเฉพาะกิจ  เดินทางไปตามบ้านที่มีสายใยทางใจต่อถึงกัน   นัดหมายกันไปร้องเพลงถึงในบ้าน  ที่สำคัญนั้น  พวกเขาไม่ต้องการอะไรมากไปกว่า  การหยิบยื่นเสียงเพลง  เสียงของความปรารถนาดีผ่านบทเพลงให้ชีวิตมีความหวัง และความสุข
ชนกลุ่มน้อย
หน้าต่างสีตะกั่ว เปิดกว้างกว่าวันก่อน นกประหลาดหัวขาวลำตัวเท่านิ้วก้อยปีกขาดไปข้างหนึ่ง บินผ่านมาเกาะอยู่ริมหน้าต่าง มันกำลังบินเข้ามายังโพรงกลวงๆในตัวข้าพเจ้า สบตากันนาน มองจ้องกันนาน สัตว์แปลกหน้าเผชิญหน้ากัน ข้าพเจ้ากลับมองไม่เห็นความจริง ท้องทุ่งหลังเก็บเกี่ยวกำลังตากแดด เปลี่ยววังเวง รอความตาย jonn Denver ร้องเพลง poems, prayers and promises
ชนกลุ่มน้อย
ผมยืนอยู่ท่ามกลางต้นไม้อันเก่าแก่อีกครั้ง เพลงร้องในยามตื่น มี ความหมายในยามหลับลึกด้วย เหล่าต้นไม้มีตุ่มตา โอบกอดความโศกศัลย์ที่ไหลย้อนผ่านมาไม่ขาดสาย
ชนกลุ่มน้อย
ผมอยู่รั้งท้าย จนตกหล่นจากขบวนแถว อยู่คนเดียวในที่สุด มองออกไปเป็นทางดินแคบๆ เส้นเดียวที่หลบเลี้ยวหายไปในพงรกทั้งสองด้าน หากมองลงมาจากยอดไม้ ก็จะเห็นกระทาชายนั่งขนาบข้างทางดินเหลืองอ่อน เหมือนนั่งบนเส้นเชือกที่ตัดเข้าไปบนพื้นที่สีเขียว ทอดสายตามองเหม่อออกไปยังหุบเหวต้นไม้เบื้องหน้าเสียงป่าเหมือนมีคนเดินอยู่รอบๆตัว ลมป่าพัดมาครั้งหนึ่ง ส่งเสียงเหมือนคนพูด อาจเป็นเสียงคนในขบวนที่เดินล่วงหน้าไปก่อน หรือเสียงป่าพูดได้ ลำต้นเหมือนลำตัว กิ่งไม้เหมือนมือ พุ่มใบมีดวงตามองจ้องมาทุกด้าน
ชนกลุ่มน้อย
 ผมรักพ่อมาก เพราะพ่อเป็นคนตลก ชอบทำให้ผมหัวเราะ พ่ออารมณ์ดี ชอบเล่นกีตาร์ให้ผมฟัง และร้องเพลงที่ผมชอบ พ่อดูแลผมอย่างดี ทุกเช้าพ่อปลุกผมตื่นด้วยเสียงกีตาร์ และเสียงร้องเพลง บางคราวพ่อทำท่าตลกจนผมหัวเราะ เวลาที่พ่อไปเล่นดนตรี พ่อจะพาผมไปด้วย ผมจะเล่นอยู่ใกล้ๆพ่อ บางเวลา เราไปกางเต็นท์ที่ภูเขากัน อากาศหนาวพ่อกอดผมไว้ และทุกครั้งที่ผมจะนอน พ่อต้องมากอดผมเสมอ พ่อของผมเป็นนักเขียนและนักดนตรี ผมรักพ่อและภูมิใจที่เป็นลูกพ่อครับ