พ่อของลูกคือลูกของพ่อ ล้วงหนังสือ “เจ้าชายน้อย” ออกจากกระเป๋าสะพาย เป็นเล่มเดียวที่ติดตัวไปด้วยทุกครั้งที่ลูกชายเดินทางไปด้วย และไม่อาจรู้หรอกว่าจะได้เปิดอ่านในช่วงไหนเวลาไหน ลูกของพ่อคือหลานของปู่กำลังง่วนอยู่กับสมุด ดินสอ สีในกระเป๋าเช่นกัน เขาคงนึกอยากเขียนภาพ
ขณะพ่อของพ่อคือปู่ของหลาน กำลังขบคิดโจทย์ยากปกคลุมทุ่งภูเขาสักข้อหนึ่งอย่างแน่แท้ พ่อของลูกคือลูกของพ่ออดห่วงหัวใจพ่อของพ่อคือปู่ของหลานไม่ได้
“พ่อคิดไรอยู่”
“กูแลไปทางไหน เขาเปล่าๆ อยู่อย่างนี้ไม่รู้ทำไรกิน”
“.........”
พ่อของพ่อคือปู่ของหลาน ยังอยู่กับเรื่องเดิมจริงๆ
“เขาอยู่กันมาได้ เขาอยู่กันต่อไปแหละ พ่ออย่างห่วงเขาเลย”
“ถ้าปลูกดีปลี ได้ขาย” (ดีปลี(ภาษาใต้) = พริกขี้หนู)
“ขายดีปลีก็เอาไปซื้อข้าว สู้ปลูกข้าวเลยดีกว่า”
เสียงพูดตอบของสองพ่อ ไม่ทำให้ลูกของพ่อคือหลานของปู่เบี่ยงเบนความสนใจ กลับแยกตัวออกไปห่างๆแล้วเริ่มต้นวาดรูป
“เจ้าชายน้อยเดินทางมายังดวงดาวของพระราชา บนบัลลังก์ธรรมดาๆ แต่สง่างาม เสื้อพระราชาสีแดงทำด้วยขนสัตว์ ดาวของพระราชามีมนุษย์ทุกคนเป็นข้าราชบริพาร...”
พ่อของลูกคือลูกของพ่อเริ่มอ่านเก็บความ รวบอ่านให้ลูกของของพ่อคือหลานของปู่ฟัง
“เจ้าชายน้อยเป็นมนุษย์ด่างดาวมั้ย”
“ใช่ มาจากดาวอื่น” พ่อของลูกคือลูกของพ่อตอบ
“แสดงว่าดาวเจ้าชายน้อยไม่มีพระราชา” ลูกของพ่อคือหลานของปู่สงสัย
พ่อของพ่อคือปู่ของหลานหัวเราะชอบใจ
“ดาวทั้งดวงมีเพียงพระราชาองค์เดียวเท่านั้นนะ” พ่อของลูกคือลูกของพ่อบอกต่อ
“เจ้าชายน้อยเกิดหาวขึ้นมาเพราะง่วงนอนเหนื่อยอ่อนที่เดินทางมากไกล แต่พระราชากลับบอกว่า เจ้าต้องไม่หาวต่อหน้ากษัตริย์ ผิดมารยาท สั่งห้ามเด็ดขาด”
“ยังไงต่อ แย่แน่เจ้าชายน้อย” ลูกของพ่อคือหลานของปู่วาดภาพไป ปากก็พูดโต้ตอบไป ตามองหุบเขาเบื้องล่าง
“เจ้าชายน้อยขำสิ ตอบพระราชาไปว่า ฉันกลั้นไว้ไม่ได้นี่ ฉันไม่ได้นอนเลย พระราชาก็บอกต่อ ถ้าอย่างนั้น ฉันอนุญาตให้หาวได้ ฉันไม่เห็นคนหาวมานานแล้ว นี่เป็นคำสั่งนะ “
“รอดตัวไปเจ้าชายน้อย นึกว่าโดนซะแล้ว” ลูกของพ่อคือหลานของปู่พูดไปพลางวาดรูปหัวเราะชอบใจ
“คำสั่งของพระราชานั้น สามารถสั่งให้นายพลเปลี่ยนเป็นนกทะเล”
“เป็นหมาจิ้งจอกได้มั้ย” ลูกของพ่อคือหลานของปู่พูดอยู่ในท่าวาดรูป
“ได้สิ สั่งกองทหารให้กลายเป็นเมฆยังได้เลย”
“โห๋ เจ๋งที่สุด” ..
“แต่ดาวที่พระราชาครองบัลลังก์อยู่นั้น มีเพียงพระราชาองค์เดียวเท่านั้น สิ่งที่พระราชาสั่งได้ยากที่สุดรู้มั้ย สั่งใคร”
“ไม่รู้”
“สั่งตัวพระราชาเองไง”…
ความเงียบปกคลุมทุ่งไร่หลังเก็บเกี่ยว
พ่อของพ่อคือปู่ของหลาน ยังนั่งจมลงไปในหุบเหว มองความขรุขระของภูเขาลูกอื่น ขณะลูกของพ่อคือหลานของปู่กำลังขะมักเขม้นเขียนรูป
“อย่างนี้คือเงาต้นไม้นะ ล้มอยู่ใต้ต้นนั่นแหละ”
พ่อของลูกคือลูกของพ่อชี้ให้ดูรูปทุ่งไร่ข้าว ที่ตั้งวางอยู่บนภูเขาขรุขระอีกลูกหนึ่ง มีต้นไม้กระจายทั่วไร่ ได้ยินเสียงลงสีดังราวกับเสียงครวญครางของตอข้าว
------------------
***เจ้าชายน้อย อังตวน แซงเตก ซูเปรี แปลโดย อำพรรณ โอตระกูล