Skip to main content
"ขี้กะโหล่ย" เป็นศัพท์วัยรุ่นทั่วไป สามารถนำมาประยุกต์ใช้ให้เข้ากับสถานการณ์ปัจจุบันได้ มักจะมีความหมายเชิงลบ ทำนองว่าไม่เข้าท่า ไม่ได้เรื่อง นิสัยไม่ดี พฤติกรรมแย่ เป็นที่รังเกียจ ไม่ควรเข้าใกล้ อย่าไปคบหา ชอบเอาเปรียบ เห็นแก่ได้ ฯลฯ


ตัวอย่างเช่น "ไอ้ลองมันขี้กะโหล่ย หน้าพระใจมาร กูไม่อยากสุงสิงกับมันหรอก" หรือ "ไอ้ลิ้มขี้กะโหล่ยโดนตำรวจจับไปเมื่อวานฐานปากดี"  หรือ "ม็อบพันธมารขี้กะโหล่ย หลอกขายเสื้อยามเผาแผ่นดิน" ฯลฯ



นักข่าวจากสำนักทีเอ็นที ได้ทดลองนำคำนี้ใช้กับการรายงานข่าวสถานการณ์การเมืองด้วยการนำไปเรียกม็อบชนิดหนึ่งที่เรียกร้องให้ทำลายทิปไตยซึ่งจะขอเรียกว่า
"ม็อบขี้กะโหล่ย"

รายงานข่าวเล่าให้ฟังด้วยเสียงกระเส่าขณะเฝ้าสังเกตการณ์ว่าเวลาบ่ายอ่อน ๆ  
"ม็อบขี้กะโหล่ย" ได้ใช้ลีลาเดิม ๆ แบบที่เคยเห็นกันอยู่บ่อย ๆ  ปลุกระดมมวลชน หวังให้เกิดความวุ่นวายเพื่อเป้าหมายสูงสุดคือให้ทะหานเข้ายึดอำนาจล้างกระดานใหม่อีกครั้งหนึ่ง แต่ไม่ได้รับความใส่ใจมากนักเพราะใคร ๆ พากันเบื่อหมดแล้ว

อย่างไรก็ตาม บรรยากาศใน
"ม็อบขี้กะโหล่ย" สุดคึกคักเพราะสินค้าที่นำมาหลอกขาย เกิดขายดิบขายดีเป็นเทน้ำเททิ้งเกินเป้าที่ตั้งไว้แม้ว่าราคาค่อนข้างแพงก็ตาม ไม่ว่าจะเป็นเสื้อยามเผาแผ่นดิน ผ้าพันคอกู้แบ๊งค์ และเสื้อยืดที่สกรีนว่า "หยุดทอราษฎร์ล้มรัดทำมะนวย"

"ม็อบขี้กะโหล่ย" ได้นำรถหกล้อมาดัดแปลงเป็นเวทีเคลื่อนที่ ติดป้ายความว่า "รักชาด ไม่แก้รัดทำมะนวย" และ "รัดโจร แก้ผ้า เพื่อโจร"

มีการโฆษณาว่าการจัดงานชุมนุมปราศรัยครั้งนี้มีเหล่าพันธมารจากจังหวัดต่าง ๆ เข้าร่วมด้วยเป็นจำนวนมากท่ามกลางการดูแลอย่างอึดอัดของตำรวจนับพันนาย มีการถ่ายเอกสารบัตรจำตัวชาชน เพื่อเข้าชื่อถอดถอน ศ. จากรั้วมหาลัย หลายรายด้วยกัน เช่น สุรพน สมบัด ชัยนันท์

จุดไคลแมกซ์ของ
"ม็อบขี้กะโหล่ย" อยู่ที่การนำภาพถ่ายของ "ตากษิณ" เทวดาอารักขาประจำม็อบ  มาทำพิธีบูชาด้วยความศักดิ์สิทธิ์ บางคนถึงกับร่ำไห้เพราะความปลาบปลื้ม ขณะที่บางคนเกิดองค์ลงร่ายรำสำแดงเดช  เป็นอภินิหารให้ได้เห็นทั่วกัน

จากนั้นเวทีปราศรัยหาเสียงของ
"ม็อบขี้กะโหล่ย" ได้เปิดฉากขึ้นอย่างอลังการ โดยมีแนวร่วม ตัวเอ้ อาทิ นายไชวัด สิ้นสุดวง  นายสำราน รอดเคล็ด ขึ้นเวทีกล่าวโจมตีรัดบานอย่างดุเดือด

แหล่งข่าวเล่าต่อไปด้วยความตกอกตกใจว่า การชุมนุมครั้งนี้เกิดการปะทะกันถึงขั้นเลือดตกยางออก สาเหตุเนื่องมาจากการยั่วยุของ
"ม็อบขี้กะโหล่ย" เพียงฝ่ายเดียวเท่านั้น เหตุเพราะทะลึ่งเอาผ้าพันคอที่เขียนว่า "กู้แบ๊งค์" มาพันที่เท้าแล้วยกชี้หน้าฝ่ายตรงข้าม                                                                      

ฝ่ายตรงข้ามเกิดโมโหสุดขีดเพราะนอกจากแกนนำ "ม็อบขี้กะโหล่ย" บางรายเบี้ยวแบ๊งค์หลายพันล้านบาทแล้ว ยังมีพฤติกรรมไม่สำนึกผิด ออกกริยาที่แสดงถึงการไม่มีสมบัติผู้ดี  ในที่สุดจึงเกิดการตะลุมบอนกันขึ้น

รายงานข่าวแจ้งว่าฝ่ายตรงข้ามกับ
"ม็อบขี้กะโหล่ย" บาดเจ็บหลายรายเพราะไม่ถนัดการต่อยตี อีกทั้ง "ม็อบขี้กะโหล่ย" มีพร้อมทั้งอาวุธและหน่วยกุ๊ยกล้าตาย

เจ้าหน้าที่ตำรวจซึ่งไม่รู้ไปอยู่ที่ไหนโผล่เข้ามาตอนท้ายแบบเดียวกับในหนัง พยายามเข้าระงับเหตุการณ์การปะทะ ท่ามกลางเสียงด่าทออย่างรุนแรงของทั้งสองฝ่ายที่ปล่อยให้หลงต่อสู้กันจนได้รับบาดเจ็บ

หลังเหตุการณ์ผ่านไป นักวิเคราะห์บางรายให้ทัศนะผ่านแก้วกาแฟว่า การปะทะกันของ
   "ม็อบขี้กะโหล่ย" กับฝ่ายตรงข้ามที่หนับหนุนการแก้ไขรัดทำมะนวยนั้นน่าจะเป็นการจัดฉากของ "ม็อบขี้กะโหล่ย" เองเพื่อป้ายสีให้คนอื่นซึ่งเป็นวิธีการที่ "ม็อบขี้กะโหล่ย" ทำให้เห็นอยู่บ่อย ๆ เป็นที่ขึ้นชื่อลือชา

"เป็นวิธีการเหมือนหนังไทยสมัยโบราณ ที่มีคนคลุมหน้าแล้วประกาศว่าเป็นเสือนั่นเสือนี่เพื่อจะป้ายสีคนอื่น"  

ส่วนบรรยากาศการชุมนุมของ "ม็อบขี้กะโหล่ย" ในช่วงเย็น คึกคักมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อคนที่กินหญ้าแทนข้าวทยอยเข้าสมทบเต็มพื้นที่ถนน  โดยมีการตั้งจอโปรเจกเตอร์ถ่ายทอดสัญญาณให้สมาชิกได้รับฟังการปราศรัยแสนเผ็ดร้อน

แหล่งข่าวคนเดิมกล่าวว่า
"ม็อบขี้กะโหล่ย" กับ ฝ่ายตรงข้ามอยู่คนละฝั่งถนน ตะโกนด่าทอกันไปมา เจ้าหน้าที่ตำรวจเกรงว่าจะเกิดการกระทบกระทั่งกันอีก จึงได้เสริมเจ้าหน้าที่ตำรวจปราบจราจร  พร้อมกับนำแผงเหล็กมากั้นไม่ให้ทั้งสองกลุ่มประจันหน้ากัน

อย่างไรก็ตาม ได้มีชายสูงอายุคนหนึ่ง ไม่ทราบชื่อ ซึ่งเป็นลูกค้าของร้านอาหารข้างถนนได้ออกมาต่อว่า
"ม็อบขี้กะโหล่ย" ที่รบกวนการกินของเขา ทำให้แนวร่วมของ "ม็อบขี้กะโหล่ย" หลายคนไม่พอใจ พยายามฮือเข้าทำร้าย แต่ชายคนดังกล่าวหลบกลับเข้าไปในร้านได้อย่างหวุดหวิด

ต่อมา แกนนำรายหนึ่งของ
"ม็อบขี้กะโหล่ย" เผยความในใจแท้จริงว่าเหตุที่มาชุมนุมครั้งนี้เพราะรัดบานขายชาติได้เงินเป็นจำนวนมากแต่ไม่ยอมมาแบ่งกัน จึงขอเรียกร้องให้นำเงินจากการขายชาติมาแบ่งกันโดยด่วน และว่าจะบุกเข้าไปในทำเนียบเพื่อยื่นหนังสือสัญญาซื้อขายให้เห็นเป็นหลักฐาน

แหล่งข่าวให้ข้อมูลเชิงวิเคราะห์ต่อไปอย่างไม่หยุดหย่อนว่า การชุมนุมจะยังคงดำเนินต่อไป และอาจยาวยืดเยื้อไปจนถึงเช้า .............. (ประชาไทขอตัดข้อความบางส่วนออก)

บล็อกของ เมธัส บัวชุม

เมธัส บัวชุม
ผมใส่เครื่องหมายไปยาลน้อยหลังคำว่า “ม็อบพันธมิตร ฯ” ด้วยละไว้ในฐานที่เข้าใจว่าผู้อ่านแต่ละคนสามารถที่จะเลือกใส่คำต่อท้ายคำว่า “พันธมิตร” ลงไปได้ตามที่เห็นสมควร เพราะรู้สึกกระดากละอายเกินกว่าที่จะเรียกกลุ่มนี้ด้วยชื่อเต็ม ๆ ที่ต่อท้ายด้วยคำว่า “ประชาชนเพื่อประชาธิปไตย” ครั้งแล้ว ครั้งเล่าที่คนกลุ่มนี้แสดงให้เห็นถึงลักษณะที่ตรงกันข้ามกับคำว่า “ประชาชนเพื่อประชาธิปไตย” คือมีแต่ความใจแคบ เอาแต่ใจตนเอง ขาดความอดทนอดกลั้นทางการเมือง ความอดทนอดกลั้นทางการเมืองที่เป็นคุณลักษณะสำคัญของการอยู่ร่วมกัน (เพราะจะได้ไม่ต้องฆ่ากัน) นอกจากขาดความอดทนอดกลั้นแล้วกลุ่มพันธมิตร ฯ…
เมธัส บัวชุม
บทความที่แล้ว ผมเสนอว่าการเคลื่อนไหวของกลุ่ม “พันธมิตรประชาชนเพื่ออะไรก็ตามแต่” ไม่สามารถเรียกว่าด้วยคำหรูๆ เกินจริงอย่าง “อารยะขัดขืน” ได้ หากแต่ควรเรียกว่า “อารยะข่มขืน” น่าจะเหมาะกว่า และผมได้แปลคำว่า “อารยะข่มขืน” ว่าหมายถึงการ “ข่มขืนที่เนียนๆ” อันหมายถึงการละเมิดขืนใจทั้งในระดับบุคคลและระดับสังคมที่ดูเหมือนจะถูกกฎหมายและดูเหมือนจะมีอารยะ แต่ที่แท้แล้ว เลวร้ายไม่น้อยกว่าการใช้กำลังบังคับตรงๆ เพราะเป็นการใช้กลอุบายเล่ห์เหลี่ยมหรือกลวิธีที่แนบเนียนแยบคายในการเข้าไปมีสิทธิเหนือร่างกายและจิตใจของผู้อื่น ส่วนในระดับของสังคมการเมืองนั้น…
เมธัส บัวชุม
เพื่อให้เห็นภาพและเกิดความชัดเจน เป็นความเหมาะสมที่เราจะเทียบเคียงการทำรัฐประหารซึ่งทุกครั้งจะถูกอ้างในนามของชาติ ศาสน์ กษัตริย์ อย่างใดอย่างหนึ่งหรือทั้งสามอย่าง (เขาพระวิหาร การแต่งตั้งสมเด็จพระสังฆราช ปฏิญญาฟินแลนด์) เข้ากับการข่มขืน เพราะมันมีอะไรหลายอย่างที่เหมือนกันมาก ๆ ใช้เพียงสามัญสำนึกเราก็รู้ว่าการทำรัฐประหารและการข่มขืนคือการละเมิดเพิกถอนในสิทธิทุกด้านและทุก ๆ หลักการของความเป็นมนุษย์ ไม่ว่าจะเป็นสิทธิในร่างกาย จิตใจและสติปัญญาตลอดจนพฤติกรรมการแสดงออก สิ่งที่คนถูกข่มขืนได้สูญเสียไปคือคุณค่าแห่งความเป็นมนุษย์ อันเป็นแก่นสาระของการมีชีวิตอยู่…
เมธัส บัวชุม
กล้องถ่ายรูป นอกจากจะเป็นเครื่องมือสำหรับเก็บภาพแล้วยังสามารถเป็นอาวุธไปได้พร้อมกัน  หลายคนที่สันหลังหวะและกำลังจะหวะจึงมักกลัวกล้องเพราะมันจะทำให้เกิดสิ่งที่เรียกว่า “ฟ้องด้วยภาพ” ซึ่งมีน้ำหนักมากกว่าคำบรรยายเป็นไหน ๆ และในรายที่ความผิดปรากฏชัดแล้ว กล้องก็สามารถทำให้เกิดปรากฏการณ์ “ประจานด้วยภาพ” ได้อีกด้วยนักการเมืองหรือดาราหรือกระทั่งคนธรรมดาเวลาทำผิดจึงมักจะหลบกล้อง เช่น อาจารย์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ที่ให้นักศึกษาอมนกเขาแลกเกรดก็พยายามเลี่ยงหลบกล้องโดยเอาปี๊บคลุมหัว หรือนักการเมืองบางรายลงทุนพรางตัวเพื่อไม่ให้กล้องจับภาพได้ขณะที่เข้าพบป๋าเป็นการส่วนตัว…
เมธัส บัวชุม
"ขี้กะโหล่ย" เป็นศัพท์วัยรุ่นทั่วไป สามารถนำมาประยุกต์ใช้ให้เข้ากับสถานการณ์ปัจจุบันได้ มักจะมีความหมายเชิงลบ ทำนองว่าไม่เข้าท่า ไม่ได้เรื่อง นิสัยไม่ดี พฤติกรรมแย่ เป็นที่รังเกียจ ไม่ควรเข้าใกล้ อย่าไปคบหา ชอบเอาเปรียบ เห็นแก่ได้ ฯลฯ ตัวอย่างเช่น "ไอ้ลองมันขี้กะโหล่ย หน้าพระใจมาร กูไม่อยากสุงสิงกับมันหรอก" หรือ "ไอ้ลิ้มขี้กะโหล่ยโดนตำรวจจับไปเมื่อวานฐานปากดี"  หรือ "ม็อบพันธมารขี้กะโหล่ย หลอกขายเสื้อยามเผาแผ่นดิน" ฯลฯ
เมธัส บัวชุม
ปฏิวัติ 14 ตุลา 2516 ประชาชนรวมตัวกันเพื่อขับไล่รัฐบาลเผด็จการทหาร ดึงอำนาจจากมือของเหล่าขุนนางข้าราชการมาเป็นของประชาชน ซึ่งในขณะนั้นบรรดาขุนนางข้าราชการแห่งระบอบอมาตยาธิปไตยครอบครองเป็นใหญ่ในเวทีการเมืองของสภาผู้แทนราษฎรอยู่  แต่ปัจจุบันกลับตาลปัตร เมื่อประชาชนร่วมแรงร่วมใจกับรัฐบาลประชาธิปไตยต่อสู้กับซากเดนแห่งระบอบอมาตยาธิปไตย ซึ่งกลายเป็นกลุ่มพลังนอกเวทีรัฐสภา เป็นกลุ่มเผด็จการนอกรัฐธรรมนูญที่ต้องการบ่อนเซาะทำลายความเข้มแข็งของระบอบรัฐสภาการขยับตัวเคลื่อนไหวของ “ระบอบเก่า” เพื่อหวนกลับมามีบทบาทในเวทีการเมือง ทำให้ประชาชนเกิดกระแสตื่นตัวต่อต้าน…
เมธัส บัวชุม
อาการตบะแตกกับนักข่าว/คอลัมนิสต์ ของนายก ฯ สมัคร  สุนทรเวช เป็นเรื่องที่เข้าใจได้และไม่ใช่อะไรที่น่าตื่นเต้นตกใจแต่อย่างใด  แต่บรรดานักข่าวและผู้อยู่ในแวดวงออกอาการตระหนกตกใจราวกับสาวแรกรุ่นที่กำลังจะโดนข่มขืนเป็นครั้งแรก โดยไม่ตระหนักเลยว่า ที่ผ่านมานักข่าว/คอลัมนิสต์ กระทำการข่มขืนคนอื่นอยู่ตลอดเวลา หรือในทางกลับกันก็ถูกอำนาจที่เหนือกว่าข่มขืนหลายครั้ง การคุกคามข่มขืนสื่อมวลชนในยุคเผด็จการทหารครองเมือง เทียบไม่ได้แม้แต่นิดเดียวกับปัจจุบัน สื่อบางแขนงชิงข่มขืนตัวเองเสียก่อนที่จะถูกเผด็จการทหารที่นำโดยพลเอกสนธิ  บุณยรัตนกลิน จัดการข่มขืน (เราควรย้ำถึงชื่อของพลเอกสนธิ …
เมธัส บัวชุม
เครือผู้จัดการมีสื่ออยู่ในมือหลากหลายครบครัน ทั้งเคเบิลทีวี สื่อสิ่งพิมพ์ วิทยุและเวบไซต์ อันทำให้การโฆษณาชวนเชื่อที่เหลวไหลของพวกเขาเป็นไปอย่างครอบคลุมกว้างขวาง เกิดประสิทธิภาพไม่น้อยพวกเขา (เครือผู้จัดการ) สถาปนาตัวเองตามแต่ใจต้องการโดยที่ไม่ต้องรอให้ใครมาเลือกตั้งหรือแต่งตั้งด้วยบทบาทหลากหลายเหลือเชื่อคือเป็นตั้งแต่ “ยาม” ไปจนถึง “ผู้จัดการ”“ยาม” และ “ผู้จัดการ” นั้นอยู่กันคนละชนชั้นหรือพูดด้วยภาษาแบบหมอประเวศ วะสี ก็คืออยู่กันคนละ “ภาคส่วน” แต่บทบาทหน้าที่ทั้งหมดนี้พุ่งไปที่จุดประสงค์เดียวกันสำหรับ “ยาม” ภาพลักษณ์ที่ตายตัวคือเป็นคนระดับล่างของสังคม เป็นผู้ใช้แรงงานหรือใช้กำลัง…
เมธัส บัวชุม
เหตุการณ์ทางการเมืองช่วงก่อนรัฐประหาร 19 กันยายน 2549 เพื่อล้มรัฐบาลประชาธิปไตยกระทั่งถึงยุคเผด็จการคมช. ครองเมืองซึ่งได้สร้างเครื่องมือต่างๆ (รวมทั้งรัดทำมะนวยฉบับหัวคูน) เพื่อสืบทอดอำนาจและทำการถอนรากถอนโคนรากฐานอุดมการณ์ประชาธิปไตยนั้น มีอะไรที่น่าสนใจมากมายจนผมคิดว่าน่าจะมีนักเขียนมือดีสักคนนำเอาเรื่องราวเหตุการณ์ต่าง ๆ บวกกับจินตนาการบรรเจิดมาผูกร้อยเข้าเป็นนวนิยายชั้นเยี่ยมได้สักหลายเรื่อง การเมืองช่วงก่อนและหลังรัฐประหารนั้น “เป็นนิยายยิ่งกว่านิยาย” เสียอีก ไม่ว่าจะเป็นการกลับตาลปัตรกลายเป็น “ฮีโร่” อย่างช่วยไม่ได้ ของอดีตนายกฯ ทักษิณ  ชินวัตร ความพ่ายแพ้ยกแรกของเผด็จการทหาร…
เมธัส บัวชุม
-1-ปกติแล้ว ผมจะไม่หยิบนิตยสาร “เนชั่นสุดสัปดาห์” ขึ้นมาเปิดดูเพราะไม่คิดว่ามีคอลัมน์อะไรที่ดึงดูดใจเพียงพอ นอกจากก่อนหน้านี้ที่พลิกเปิดไปดู “เรื่องสั้น” เพื่อตรวจดูว่าเรื่องสั้นของตัวเองได้รับการพิจารณาหรือเปล่า แต่ตอนนี้ผมหมดปัญญาและพลังที่จะเขียนเรื่องสั้นแล้ว  ดังนั้นเวลาหยุดดูที่แผงหนังสือผมเพียงแต่กวาดสายตาดูนิตยสารรายสัปดาห์ยี่ห้อนี้เพียงผ่าน ๆ เท่านั้นแต่ “เนชั่นสุดสัปดาห์” ล่าสุดที่หน้าปกเป็นรูป “ธีรยุทธ  บุญมี” นักคิดวิธีสร้างข่าวให้ตนเองนั้นสะกดให้ต้องหยิบขึ้นมาเปิดดู ที่น่าสนใจไม่ใช่รูป “ธีรยุทธ  บุญมี” แต่เป็น “คำ” ที่พาดผ่านหน้าปกซึ่งเขียนว่า “ตุลาตอแหล ?” พาดหัว…
เมธัส บัวชุม
-1-การได้รับรู้ข้อมูลจากเรื่องราวที่เกิดขึ้นจริง ตลอดจนเข้าไปข้องเกี่ยวกับวงการตำรวจ-ยาบ้าเป็นประสบการณ์ที่แปลกใหม่สำหรับผม ไม่คิดฝันว่าชีวิตที่หมกมุ่นอยู่แต่กับหนังสือและการคิดประเด็นทางนามธรรมอะไรไปเรื่อยเปื่อยจะได้พบพานประสบการณ์ชีวิตอีกด้านหนึ่ง ที่ต่างออกไปโดยสิ้นเชิง ด้วยวัยที่เพิ่มขึ้น ผมก็เช่นเดียวกับหลาย ๆ คนที่มองเรื่องยาเสพติดด้วยสายตาวิตกกังวล แลเห็นมันเป็นปิศาจที่นำความเลวร้ายเดือดร้อนมาสู่ชีวิต เป็นเหมือนมะเร็งที่คอยบั่นทอนสภาพร่างกายและจิตใจของคนที่ตกเป็นเหยื่อ (มันชวนให้นึกถึงนโยบายปราบปรามยาเสพติดของรัฐบาลทักษิณเสียจริง ๆ!) ต่างไปจากเมื่อก่อนที่มองเรื่องนี้อีกแบบหนึ่ง…
เมธัส บัวชุม
  หนุ่มคนหนึ่งเล่าให้ฟังว่าวันดีคืนดีเขาก็ต้องตื่นขึ้นมาตอนประมาณตีสาม เพราะเพื่อนของหลานมาเคาะประตูเรียก"มีอะไร" เขาถาม"งานเข้า!" เพื่อนของหลานบอก ก่อนที่จะขยายความว่าหลานของเขาถูกจับยาบ้า ตอนนี้อยู่ที่สถานีตำรวจแล้วเขารีบไปที่สถานีตำรวจทันที อกสั่นขวัญแขวนเพราะเป็นห่วงหลาน พบหลานนั่งก้มหน้า น้ำตาคลอ และถูกใส่กุญแจมือ"ไม่ทัน!" หลานบอกทันทีที่เจอหน้า เขาไม่แน่ใจว่าคำว่า "ไม่ทัน" ของหลานนั้นหมายถึงอะไร มันอาจหมายถึงว่า "หนีตำรวจไม่ทัน" หรืออาจหมายถึงว่า "ทิ้งยาบ้าที่ติดตัวอยู่ไม่ทัน" เขาถามหลานสองสามคำและถามตำรวจอีกสองสามคำ ได้ความว่าหลานมียาบ้าติดตัวอยู่ 20 เม็ด พร้อมกับเงิน 4 พันกว่าบาท…