เพื่อนคนหนึ่งของฉันเพิ่งจากไปในเช้าวันนี้
แสงแดดเจิดจ้าของเดือนเมษายนแตะแต้มกลีบบางของดอกดาวกระจายสีชมพู ใกล้ๆ กันเป็นกระถางของเดซี่น้อย ที่กำลังแย้มยิ้มอย่างไร้เดียงสา อวดเกสรสีเหลืองแจ่มใสกับกลีบเล็กสีขาวที่กระจายอยู่รายรอบ
“ชอบดอกไม้ไหมจ๊ะ ขนดอกไม้ไปปลูกกันเถอะ” นึกถึงเสียงใสของเธอเมื่อสองเดือนก่อน ตามด้วยคำหยอกเย้าเคล้าเสียงหัวเราะ “หรือชอบเลี้ยงแต่แมวๆ หมาๆ”
เธอยิ้มแย้มอยู่ในกระโปรงยาวกรุยกราย เข้ากับผ้าคลุมไหล่สีสวย
มีดอกไม้มากมายถูกทิ้งไว้หลังการจัดงานนิทรรศการแห่งหนึ่ง บางส่วนอยู่ในกระถาง บางส่วนอยู่ในถุงดำ คนงานกำลังรื้อถอนส่วนต่างๆ ของงาน บรรดาดอกไม้ประดับถูกขนมากองสุมไว้ด้านนอก
“น่าสงสารจัง” ฉันรำพึงดังๆ
“นั่นสินะ เราช่วยเอามันกลับไปเลี้ยงที่บ้านกันเถอะ” ได้ยินเสียงเธอบอกอย่างร่าเริง แล้วชักชวนน้องชายไปหาลังกระดาษเปล่าๆ มา ๒-๓ ใบ เธออุตส่าห์หาถุงมาเผื่อฉันด้วย
ภาพของพี่สาวกับน้องชายที่ช่วยกันหอบหิ้วดอกไม้เดินตัวเอียงไปด้วยกันนั้นดูอบอุ่นน่ารัก
…............
สองเดือนที่ผ่านมา แมวๆ บ้านสี่ขาทยอยตายติดๆ กันเกือบสิบตัว ฉันขุดหลุมฝังจนมือแตกเพราะเสียดสีกับด้ามจอบ
“โรคระบาดแหงๆ เหมือนแมวตายที่อ่างทองไงล่ะ นี่จะเอามาติดแถวนี้หรือเปล่าเนี่ย เดี๋ยวหมูหมากาไก่ได้เดือดร้อนกันไปทั้งตำบล” มีเสียงลอยลมมา
“หมาแมวบ้านนี้ฉีดวัคซีนเกือบทุกตัวค่ะ” ฉันรู้สึกห่อเหี่ยวมาหลายวัน แต่คิดว่าจำเป็นต้องอธิบาย “ยกเว้นบางตัวมันอ่อนแออยู่ บางตัวมันก็ป่วยมา ยังฉีดวัคซีนไม่ได้ แต่วัคซีนมันก็ป้องกันเฉพาะบางโรค ไม่ใช่ทุกโรค เหมือนคนแหละค่ะ ถึงฉีดวัคซีนก็ป่วยโรคอื่นได้เหมือนกัน”
“ฮี่โธ่เอ๊ย” เป็นคำสบถที่ฉันคร้านจะตีความ
...............
ฉันหิ้วดาวกระจายกับเดซี่มาได้แค่ ๔-๕ กระถางเพราะต้องโหนรถประจำทางหลายทอด แล้วก็ถูกเจ้ากล้า หมาจอมซนแอบตะกุยทั้งดินและดอกไม้ออกเพื่อคาบกระถางไปเล่น ช่วยไว้ทันแค่อย่างละต้นเท่านั้น อยากตีเจ้าตัวยุ่ง แต่เห็นหน้าตาเป๋อเหรอที่เลอะดินมอมแมมแล้วตีไม่ลง
นึกดีใจที่อีกหลายสิบต้นยังคงบานไสวอยู่ในบ้านของเธอ
“เหนื่อยไหมจ๊ะ” เธอเคยถามฉันถึงการอุปการะหมาแมวมากมาย “เวลามันตาย เสียใจไหม”
“เสียใจสิ ตายทีไรก็เสียใจทุกที” ฉันตอบ
“นั่นสินะ ก็เพราะอย่างนี้แหละ เราถึงทำอย่างเธอไม่ได้ เพราะถ้ามันตาย เราต้องเสียใจมากแน่ๆ”
แล้วเธอก็ยิ้มสวยเช่นเคยขณะพูดว่า
“ปลูกต้นไม้ดีกว่าเนอะ ตายแล้วก็ปลูกใหม่ได้”
..............
ฉันเหมารถรับจ้างพาแมวที่เหลือ(อีก ๓๐ กว่าตัว)ไปให้สัตวแพทย์ตรวจสุขภาพ บางตัวได้ฉีดวัคซีนซ้ำ บางตัวยังต้องบำรุงสุขภาพให้แข็งแรงก่อน แล้วจึงทำวัคซีนทีหลัง บางตัวฉันต้องเอายากลับมาฉีดให้เองที่บ้าน เพราะไม่สามารถเหมารถไปอีก อย่างน้อยก็ในช่วงนี้
“แย่เลยเนาะ ตั้งหลายตัว แต่ก็ดี กันไว้ดีกว่าแก้” มีเสียงแสดงความเข้าอกเข้าใจ
“จะไปรักษามันทำมั้ย ปล่อยให้มันตายๆ ไปซะ จะได้หมดภาระ” อีกเสียงเห็นต่าง
ฉันนึกถึงสุนัขจิ้งจอกที่บอกเจ้าชายน้อยว่า ไม่น่าแปลกใจเลย คนเรามีทัศนะต่อโลกได้หลายแบบ
“ค่ารถเหมาไปจังหวัดเท่าไหร่ล่ะ เสียค่ายาไปเท่าไหร่นะ” น้ำเสียงนั้นอยากรู้อยากเห็น ถ้าทำเฉยเสียคงไม่จบง่ายๆ ฉันจึงตอบไปตามความเป็นจริง
“โอ๊ย เปลืองตายห่..” เสียงอุทานดังจนฉันสะดุ้ง “นี่ละน้า อยู่ดีไม่ว่าดี เขาทิ้งมาแล้วยังอุตส่าห์ไปเก็บมาอีก เดือดร้อนมั้ยล่ะ ไม่รู้จะเลี้ยงไปทำไม เลี้ยงแล้วได้อะไร้ ไม่เห็นได้อะไรซักอย่าง เห็นมีแต่เสีย”
คราวนี้ฉันไม่ได้ตอบคำถาม ได้แต่นึกสงสัยว่า จำเป็นด้วยหรือ ที่เราจะทำอะไร เพื่อให้ “ได้” อะไรไปเสียทุกครั้ง
.......................
ฉันนึกถึงเพื่อนผู้บอบบางที่ลาจากสวนดอกไม้ของเธอไปในเช้าวันนี้
นึกถึงถ้อยคำหยอกล้อร่าเริง กับรอยยิ้มสดชื่นที่ไม่เคยจางหาย แม้รู้ว่าความป่วยไข้ไม่อนุญาตให้เธอมีชีวิตยืนยาว
“เราช่วยชีวิตดอกไม้พวกนี้กันเถอะ”
เธอมักชวนใครๆ ทำนั่นทำนี่ มีขนมมาฝาก มีกับข้าวมาแบ่งให้ชิม และชื่นชมกับสิ่งที่คนอื่นทำ โดยไม่เคยถามว่า ทำแล้วได้อะไร
มีความเศร้าและสวยงามผสานกันอยู่ในอากาศรอบตัวฉัน
ลมฤดูร้อนพัดกลีบบางๆ ของดาวกระจาย ดวงดอกสีชมพูสั่นไหวอยู่ในแสงแดด เข้มแข็งและเริงร่าเช่นเดียวกับเธอ
