เช้านี้...ไร้เรี่ยวแรงที่จะทำงาน จึงต่อสายไฟจากหม้อแบตเตอรี่รถแทรคเตอร์ เพื่อเปิดทีวีขนาดสิบสี่นิ้ว ฟังดูข่าวคราวของโลกกว้าง พบว่าราคาน้ำมันยังพุ่งลิ่ว ผู้คนในหลายประเทศตายเกลื่อนเพราะภัยพิบัติ
ขณะที่ฉันกำลังทรมานใจกับความผิดบาปของตัวเอง เนื่องจากการทำงานเมื่อวานนี้...
งูลายทางยาวๆ สีดำ ตัวโตขนาดข้อมือเด็กๆ กำลังบิดตัวขยับร่างให้เคลื่อนไหวต่อไปข้างหน้า มันผงกหัวออกแรงพุ่ง แต่ลำตัวกลับติดตายอยู่บนพื้นดิน ท่อนกลางและท่อนหางถูกตัดออกจนเกือบขาด มีเจ้าหมาหนุ่มสองตัวของฉันกำลังเอาตีนเขี่ยให้มันเคลื่อนไหวอย่างล้อเล่น
ฉันรีบจอดรถแทรคเตอร์ เมื่อเห็นอาการแปลกๆ ของเจ้าหมาสองพี่น้อง ที่ทำท่าราวกับจะตะปบขบกัดอะไรบางอย่างอยู่ใกล้ๆ และแล้วภาพที่เห็นก็คือ เจ้างูสายพานตัวเขื่องนี้ นอนบิดตัวอย่างทรมาน แม้มันจะยังมีลมหายใจแต่ฉันก็ช่วยอะไรไม่ได้ นี่แหละที่ทำให้ฉันรู้สึกทรมานอยู่ลึกๆ ตลอดคืน
เครื่องมือทำงานที่ทำให้ฉันเสร็จงานเร็วขึ้น เหนื่อยน้อยลงและมีเวลาพักผ่อนมากขึ้น แต่กลับทำให้ชีวิตอื่นเดือดร้อนมากขึ้น
อาชีพใดบ้างหนอที่ไม่ต้องทำบาป อาชีพใดบ้างหนอที่ไม่ต้องเบียดเบียน อาชีพใดบ้างหนอที่ทำให้ฉันก้าวข้ามความรู้สึก “ผิดบาป” นี้ไปได้
คนที่กำลังเดินทางในหนทางเช่นนี้ ขณะที่ต้องทำมาหากินไปด้วย เขามีวิธีการอย่างไรในการจัดการกับ “ข้างใน” ของตัวเอง
จิตใจฉันไม่บริสุทธิ์พอ หัวใจฉันไม่กล้าแกร่งพอ ทั้งสติและปัญญาของฉันก็ไม่เฉียบคมพอที่จะจัดการกับความทุกข์จากสิ่งเหล่านี้ นี่คือความเศร้าโศกเสียใจที่ฉันกำลังกลืนกินมัน และมันตลบกลับหันมาขบเคี้ยวหัวใจฉันอยู่
นับตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ หลายครั้งที่ฉันเผชิญหน้ากับชีวิตอื่นๆ ทั้งที่เข้มแข็งและบอบบาง ฉันบอกกับทุกอย่างเสมอว่า ฉันเป็นแค่คนมาอาศัยอยู่เท่านั้น
ครั้งหนึ่ง ฉันเคยเดินเข้าไปในป่า ฉับพลัน...เจ้านกคุ้มตัวน้อย ถลาบินไปจากข้างๆ เท้า มันส่งเสียงร้องอย่างตกใจเสียงดังแปลกประหลาดยากจะเลียนแบบ ฉันก้มลงดูที่เท้าตัวเอง เห็นรังเล็กๆ และไข่ใบน้อยๆ สี่ใบวางเรียงอยู่ในนั้น ฉันเอ่ยขอโทษเบาๆ แล้วเลี่ยงออกมาก่อนที่เจ้าหมาหนุ่มจะตามมาเจอ
ชีวิตในบ้านไร่ ได้พบเห็นการล่าสัตว์เพื่อประทังชีวิตอยู่ทุกวัน นั่นเป็นเรื่องธรรมดาของคนอื่นๆ ที่ฉันไม่ก้าวก่าย แต่สำหรับฉันการภาวนาขอให้สัตว์ที่โชคร้ายทั้งหลายได้ไปเกิดใหม่ในภพภูมิที่ดี อาจเป็นเพียงจิตวิทยาเยียวยาหัวใจตัวเอง แต่ก็ยังดีกว่าไม่ทำอะไรเสียเลย
ชีวิตของงูตัวหนึ่ง ที่ฉันสังหารมัน และยืนดูมันดิ้นรนอย่างทรมาน อย่างไม่สามารถช่วยเหลืออะไรได้ ไม่สามารถอุ้มเอามาเยียวยาให้มันสิ้นใจอย่างสงบสุขเหมือนหมาแมว หรือสัตว์อื่นๆ ที่ฉันเคยคิดว่ามันต้องการการดูแลได้
หากฉันไปยืนดูชีวิตหลายชีวิตที่ต้องตายเกลื่อนกลาดเพราะแผ่นดินไหว ไฟไหม้ น้ำท่วม พายุพัด ฉันจะรู้สึกอย่างไรหนอ ฉันจะสำนึกเสียใจอย่างลึกซึ้งไหมว่า สิ่งเหล่านั้นล้วนเกิดจากน้ำมือของฉันด้วย
ภาพจากในจอทีวี แค่ทำให้ฉันเศร้าสลดชั่วครู่ ทั้งที่มีชีวิตมากมายก่ายกองที่จบสิ้นลง แล้วฉันก็เดินออกไปทำงานต่อได้อย่างเต็มกำลัง เหลือความหวั่นไหวทิ้งค้างไว้ในใจบ้างเล็กๆ
แต่ภาพของงูที่สิ้นใจเพราะเครื่องตัดหญ้าของฉันนี่สิ ที่ฉันต้องทรมานด้วยความรู้สึกผิดปาบจนไร้เรี่ยวแรงทำงาน
และสิ่งที่ฉันทำได้ก็เพียง ขออโหสิกรรม...