* "เมื่อเสียงปืน ปัง ปัง ฝั่งตะวันตก"
อกสะทกใจสะท้านด้วย พรั่นไหว
"ม่านบุรี" แห่งประชาฯลุกสู้ เพื่อเป็นไท
เผด็จการฟัสซิสม์ใจดำอำมหิต เริ่มรัวปืน
บางคราการต่อสู้ เลือด ต้องรินหลั่ง
โหมพลัง "ลุ ก ขึ้ น สู้" ปลุกคนตื่น
ประชาชน - ประชาชาติทั่วโลก พร้อมหยัดยืน
พลังใจ เร่งพลิกฟื้น สังคมทราม !!!
ต้องต่อสู้ทุกรูปแบบ...ไร้กระบวนท่า
ทั้งใต้ผืนพสุธา มิคร้ามขาม
ทั้งบนดิน – เบื้องฟ้า...วับวาววาม
โหมไฟให้ไหม้ลาม ทั่วปฐพี
เมื่อเสียงปืน ปั๊ง เปรี้ยง กลางเมืองหลวง
ประชาปวงลุกสู้ ผู้กดขี่
เมื่อรวมพลังทั้งโลก เข้าราวี
"ก็รู้ว่า "ป ระ ชา ชี" จักชิงชัย !!!"
แ ส ง ดา ว ศ รั ท ธา มั่ น
ต้นเหมันตฤดู, ตุลาตม 2550, ล้านนาอิสรา, เจียงใหม่
* ในเครื่องหมายดอกจันฑ์ คือ ถ้อยกวีของ "ภราดร-ติภาพ"
บล็อกของ กวีประชาไท
กวีประชาไท
ท้องทุ่งระบัดเขียวขึ้นในบัดดล
หลังเม็ดฝนทะลุรอยเมฆรั่วลงมาได้
เด็กน้อยติดปีกถลาลิ่วออกสู่ลาน
สวนทางกับฝูงนก…
ที่ร่อนคว้างสู่ชายคาดั่งนักรบแตกพ่าย
ไม่ใช่สายฝนทำร้ายเจ้าใช่ไหม?
เปล่าเลย..สายฝนฉ่ำเย็นอยู่เช่นนั้น
กระสุนสังหารต่างหากซุ่มยิงเราหมายครองฟ้า
กวีประชาไท
*หัวใจแม่ แหลกสลาย ในวันนั้น
วันลูกฉัน ถูกเข่นฆ่า ล่าสังหาร
ภาพที่เห็น เป็นที่รู้ กู่ประจาน
เมื่อมีการ ยิงสลาย ฝ่ายชุมนุม
กวีประชาไท
ลมผ่าวพัดบ่ายแล้ง เคลื่อนไหวไม้พุ่มดอกบางใบ ร่วงแล้วลมแล้งเคลื่อนรอยไหน เผยผ่านไม้มิ่งฝุ่นเมืองแก้ว ไม่รู้อยู่ไหน ฯลฯ
กวีประชาไท
โลกทัศน์ของข้ามืดบอดอยู่ในปากท้องและศักดิ์ศรีเหมือนว่าหนักอึ้งในทุก ๆ วลีที่จะเอื้อนเอ่ยถึง...ลมรำเพยก็เคลื่อนห่าง..ไกลออกไปแต่ข้างในนี้สิ – มีรอยรุ่มร้าวลึกก่ายทับซับซ้อน
กวีประชาไท
คลี่กระดาษประเทศนี้ เป็นไฉน คนแต่ละคนไย ซ่านซ้อน เหมือนล้อเล่นซ่อนไย จับจ่อ จรดฤๅ โครง เก่า กร่อน ผุ ย้อน ยิ่งล้ำหยั่งเหลือ ฯลฯ
กวีประชาไท
เธอตายในเดือนกุมภาเวลาตะแบกบานเต็มต้นลมหวนระรานกลีบบางร้าวรนที่สุดร่วงหล่นบนวิถีเดินทาง