พฤษภาฯ พัดมาจะพ้นผ่าน เหมือนวันวานวิบวับอยู่ไหวไหว
ผ่านมาเยือนและเหมือนจะผ่านไป หรือเราหลงลืมอะไรในวันวาน?
สีเลือดสำลักเป็นระลอก ปลอกกระสุนหล่นร่วงรายรอบด้าน
หรือประชาธิปไตยต้องใช้ปริมาณ ศพประชามาประจานเป็นประจำ
พฤษภาฯ พัดมาจะพ้นผ่าน เหมือนว่าเราตายด้านอยู่ซ้ำซ้ำ
ปลุกผี, เสี้ยมสอนสร้างวาทกรรม อ้างข้างตนเป็นธรรมแล้วแบ่งทาง
กติกาอยู่ ‘ระหว่างเขาควาย' ขวิดขวาขวิดซ้ายทั้งสองข้าง
พื้นที่ประชาธิปไตยให้อับปาง เราจึงทิ้งจึงขว้าง...เดือนพฤษภาฯ...
'ไหมฟ้า
บล็อกของ กวีประชาไท
กวีประชาไท
ท้องทุ่งระบัดเขียวขึ้นในบัดดล
หลังเม็ดฝนทะลุรอยเมฆรั่วลงมาได้
เด็กน้อยติดปีกถลาลิ่วออกสู่ลาน
สวนทางกับฝูงนก…
ที่ร่อนคว้างสู่ชายคาดั่งนักรบแตกพ่าย
ไม่ใช่สายฝนทำร้ายเจ้าใช่ไหม?
เปล่าเลย..สายฝนฉ่ำเย็นอยู่เช่นนั้น
กระสุนสังหารต่างหากซุ่มยิงเราหมายครองฟ้า
กวีประชาไท
*หัวใจแม่ แหลกสลาย ในวันนั้น
วันลูกฉัน ถูกเข่นฆ่า ล่าสังหาร
ภาพที่เห็น เป็นที่รู้ กู่ประจาน
เมื่อมีการ ยิงสลาย ฝ่ายชุมนุม
กวีประชาไท
ลมผ่าวพัดบ่ายแล้ง เคลื่อนไหวไม้พุ่มดอกบางใบ ร่วงแล้วลมแล้งเคลื่อนรอยไหน เผยผ่านไม้มิ่งฝุ่นเมืองแก้ว ไม่รู้อยู่ไหน ฯลฯ
กวีประชาไท
โลกทัศน์ของข้ามืดบอดอยู่ในปากท้องและศักดิ์ศรีเหมือนว่าหนักอึ้งในทุก ๆ วลีที่จะเอื้อนเอ่ยถึง...ลมรำเพยก็เคลื่อนห่าง..ไกลออกไปแต่ข้างในนี้สิ – มีรอยรุ่มร้าวลึกก่ายทับซับซ้อน
กวีประชาไท
คลี่กระดาษประเทศนี้ เป็นไฉน คนแต่ละคนไย ซ่านซ้อน เหมือนล้อเล่นซ่อนไย จับจ่อ จรดฤๅ โครง เก่า กร่อน ผุ ย้อน ยิ่งล้ำหยั่งเหลือ ฯลฯ
กวีประชาไท
เธอตายในเดือนกุมภาเวลาตะแบกบานเต็มต้นลมหวนระรานกลีบบางร้าวรนที่สุดร่วงหล่นบนวิถีเดินทาง