ฉัน...ถูกความฟุ้งซ่านเกาะกิน
สัมผัสแทบทุกสัมผัส แทบทุกวัน แทบทุกคืน
ห้วงคำนึงต่าง ๆ
ในหัวใจดวงนี้
โชย - ลอย - เลือน - เลื่อนมาโบยตี
ผุด,พลัด - ผลุบโผล่.. อยู่ภายในความสิ้นไร้
ดูว่า - แม้กระทั่งหัวใจดวงเดียวนี้...ทำไม
ถึงสัมผัสเกาะกินได้มากคณานับ..ห้วงอณูคำนึงสัมผัสเกลื่อนกล่น
ฉันถูกความฟุ้งซ่านเกาะกิน หรือ
ความฟุ้งซ่านถูกฉันกินถูกฉันเกาะไว้
โชย พลัด ลัด ราย เข้ามา
เลือน ล่อง ลอย รอยร่วงไว้ในรอยชื่นช้ำ เลือนลอย
หัวใจดวงนี้ช่างยอกย้ำ
สัมผัสอันฟุ้งที่โชยโบยตีรอยเลือน
เกลื่อนกินอยู่ในความรู้สึก
ให้วันวัยสัมผัสพลัดผ่าน...
ณรงค์ยุทธ โคตรคำ
บล็อกของ กวีประชาไท
กวีประชาไท
ท้องทุ่งระบัดเขียวขึ้นในบัดดล
หลังเม็ดฝนทะลุรอยเมฆรั่วลงมาได้
เด็กน้อยติดปีกถลาลิ่วออกสู่ลาน
สวนทางกับฝูงนก…
ที่ร่อนคว้างสู่ชายคาดั่งนักรบแตกพ่าย
ไม่ใช่สายฝนทำร้ายเจ้าใช่ไหม?
เปล่าเลย..สายฝนฉ่ำเย็นอยู่เช่นนั้น
กระสุนสังหารต่างหากซุ่มยิงเราหมายครองฟ้า
กวีประชาไท
*หัวใจแม่ แหลกสลาย ในวันนั้น
วันลูกฉัน ถูกเข่นฆ่า ล่าสังหาร
ภาพที่เห็น เป็นที่รู้ กู่ประจาน
เมื่อมีการ ยิงสลาย ฝ่ายชุมนุม
กวีประชาไท
ลมผ่าวพัดบ่ายแล้ง เคลื่อนไหวไม้พุ่มดอกบางใบ ร่วงแล้วลมแล้งเคลื่อนรอยไหน เผยผ่านไม้มิ่งฝุ่นเมืองแก้ว ไม่รู้อยู่ไหน ฯลฯ
กวีประชาไท
โลกทัศน์ของข้ามืดบอดอยู่ในปากท้องและศักดิ์ศรีเหมือนว่าหนักอึ้งในทุก ๆ วลีที่จะเอื้อนเอ่ยถึง...ลมรำเพยก็เคลื่อนห่าง..ไกลออกไปแต่ข้างในนี้สิ – มีรอยรุ่มร้าวลึกก่ายทับซับซ้อน
กวีประชาไท
คลี่กระดาษประเทศนี้ เป็นไฉน คนแต่ละคนไย ซ่านซ้อน เหมือนล้อเล่นซ่อนไย จับจ่อ จรดฤๅ โครง เก่า กร่อน ผุ ย้อน ยิ่งล้ำหยั่งเหลือ ฯลฯ
กวีประชาไท
เธอตายในเดือนกุมภาเวลาตะแบกบานเต็มต้นลมหวนระรานกลีบบางร้าวรนที่สุดร่วงหล่นบนวิถีเดินทาง