สักวันจะลองเป็นบ้า
ละความปรารถนาฝันใฝ่
เดิน เดิน ฉันจะเดินไป
ถึงไหนก็ให้รู้กัน
เดินไปไม่มีจุดหมาย
ไม่มีทางปลายทางฝัน
ไม่เพ้อหาใครคนนั้น
ไม่เดินให้ทันเวลา
ปล่อยใจไหลไปไม่ย้อน
เขียนกลอนในวันโหยหา
สุข ทุกข์ จะใช้ดวงตา
วาจาจะไม่เอ่ยคำ
เดิน เดิน ฉันจะเดินไป
เดินแม้ใจถลำ
เดินไปแม้ตายรุกล้ำ
แม้น้ำจะเหือดในคอ
แม้ใครจะว่างี่เง่า
ดีกว่าแนบเนาแนบหอ
ดีกว่าเชิดหน้าชูคอ
ทำตัวเป็นพ่อสังคม
เดิน เดิน ฉันจะเดินไป
เดินไปแม้กายหมักหมม
แต่ใจจะไม่โสมม
จ่อมจมกับความฟุ้งเฟ้อ!
วลัญชัย ทูนเปลว
บล็อกของ กวีประชาไท
กวีประชาไท
ท้องทุ่งระบัดเขียวขึ้นในบัดดล
หลังเม็ดฝนทะลุรอยเมฆรั่วลงมาได้
เด็กน้อยติดปีกถลาลิ่วออกสู่ลาน
สวนทางกับฝูงนก…
ที่ร่อนคว้างสู่ชายคาดั่งนักรบแตกพ่าย
ไม่ใช่สายฝนทำร้ายเจ้าใช่ไหม?
เปล่าเลย..สายฝนฉ่ำเย็นอยู่เช่นนั้น
กระสุนสังหารต่างหากซุ่มยิงเราหมายครองฟ้า
กวีประชาไท
*หัวใจแม่ แหลกสลาย ในวันนั้น
วันลูกฉัน ถูกเข่นฆ่า ล่าสังหาร
ภาพที่เห็น เป็นที่รู้ กู่ประจาน
เมื่อมีการ ยิงสลาย ฝ่ายชุมนุม
กวีประชาไท
ลมผ่าวพัดบ่ายแล้ง เคลื่อนไหวไม้พุ่มดอกบางใบ ร่วงแล้วลมแล้งเคลื่อนรอยไหน เผยผ่านไม้มิ่งฝุ่นเมืองแก้ว ไม่รู้อยู่ไหน ฯลฯ
กวีประชาไท
โลกทัศน์ของข้ามืดบอดอยู่ในปากท้องและศักดิ์ศรีเหมือนว่าหนักอึ้งในทุก ๆ วลีที่จะเอื้อนเอ่ยถึง...ลมรำเพยก็เคลื่อนห่าง..ไกลออกไปแต่ข้างในนี้สิ – มีรอยรุ่มร้าวลึกก่ายทับซับซ้อน
กวีประชาไท
คลี่กระดาษประเทศนี้ เป็นไฉน คนแต่ละคนไย ซ่านซ้อน เหมือนล้อเล่นซ่อนไย จับจ่อ จรดฤๅ โครง เก่า กร่อน ผุ ย้อน ยิ่งล้ำหยั่งเหลือ ฯลฯ
กวีประชาไท
เธอตายในเดือนกุมภาเวลาตะแบกบานเต็มต้นลมหวนระรานกลีบบางร้าวรนที่สุดร่วงหล่นบนวิถีเดินทาง