ในบรรดาทุกข์ทั้งมวลที่ฉันมีอยู่
ให้ประตูทุกบานได้ขานแย้ม
ในห้วงอับอารมณ์อันขื่นแซม
ให้เติมแต้มตื่นหวังครั้งชีวิต ฯ
\\/--break--\>
ที่เครื่องกั้นขวากหนามเกินถามตอบ
ที่ชายขอบรอบร้างทุกทางมิตร
ที่แสร้งเบือนเลือนค้างคาตามติด
ที่หยดฉ่ำที่ชีวิตมีชีวา ฯ
ถึงบรรดาทุกข์ทั้งมวลที่มี
ถึงหยดกลั่นฤดีเสน่หา
ถึงมุมอับทุกข์โถมหลั่งถั่งเข้ามา
ถึงทวนท้าถึงคุณค่าคนพึง ฯ
เป็นสายลมพัดแผ่วเผยรำเพย...
คืนแว่วเคยเสี้ยวอารมณ์ซ่านซึ้ง
เป็นความปรารถนาดีตราตรึง
คืนครั้งหนึ่งเคยผ่านพบเคยเป็น ฯ
ในบรรดาอุปสรรคที่หนักหนา
เหมือนลมฟ้าหยาดวาจาถึงฉ่ำเร้น
ในซอกมุมเชื่อมอยู่ย่ำจำเป็น
เหมือนหยดเฟ้นหยาดกลั่นทุกชั้นทาง ฯลฯ.
..............................
***สำหรับอุปสรรคในใจ
ณรงค์ยุทธ โคตรคำ
บล็อกของ กวีประชาไท
กวีประชาไท
ท้องทุ่งระบัดเขียวขึ้นในบัดดล
หลังเม็ดฝนทะลุรอยเมฆรั่วลงมาได้
เด็กน้อยติดปีกถลาลิ่วออกสู่ลาน
สวนทางกับฝูงนก…
ที่ร่อนคว้างสู่ชายคาดั่งนักรบแตกพ่าย
ไม่ใช่สายฝนทำร้ายเจ้าใช่ไหม?
เปล่าเลย..สายฝนฉ่ำเย็นอยู่เช่นนั้น
กระสุนสังหารต่างหากซุ่มยิงเราหมายครองฟ้า
กวีประชาไท
*หัวใจแม่ แหลกสลาย ในวันนั้น
วันลูกฉัน ถูกเข่นฆ่า ล่าสังหาร
ภาพที่เห็น เป็นที่รู้ กู่ประจาน
เมื่อมีการ ยิงสลาย ฝ่ายชุมนุม
กวีประชาไท
ลมผ่าวพัดบ่ายแล้ง เคลื่อนไหวไม้พุ่มดอกบางใบ ร่วงแล้วลมแล้งเคลื่อนรอยไหน เผยผ่านไม้มิ่งฝุ่นเมืองแก้ว ไม่รู้อยู่ไหน ฯลฯ
กวีประชาไท
โลกทัศน์ของข้ามืดบอดอยู่ในปากท้องและศักดิ์ศรีเหมือนว่าหนักอึ้งในทุก ๆ วลีที่จะเอื้อนเอ่ยถึง...ลมรำเพยก็เคลื่อนห่าง..ไกลออกไปแต่ข้างในนี้สิ – มีรอยรุ่มร้าวลึกก่ายทับซับซ้อน
กวีประชาไท
คลี่กระดาษประเทศนี้ เป็นไฉน คนแต่ละคนไย ซ่านซ้อน เหมือนล้อเล่นซ่อนไย จับจ่อ จรดฤๅ โครง เก่า กร่อน ผุ ย้อน ยิ่งล้ำหยั่งเหลือ ฯลฯ
กวีประชาไท
เธอตายในเดือนกุมภาเวลาตะแบกบานเต็มต้นลมหวนระรานกลีบบางร้าวรนที่สุดร่วงหล่นบนวิถีเดินทาง