โลกใหม่ไหวเช้าเรายืนอยู่ มองโลกทอดมองไกลออกไป โลกเก่าเราช้ำหรือชื่นฉาย ว่าในยุคสมัยเนิ่นนับนาน อันมิอาจต่อว่าชะตาลิขิต รองเรืองรัศมีโชติวะวับแวว ว่าก็ว่ากันไปโลกไหนใครครอง โลกเก่าโลกใหม่ล้วนในนาม สมดุลในวิถีเท่าเทียมฟ้า บางโลกเก่าแตกยับไปเป็นจุล คือการเดินทางข้ามภพ – แผ่นดิน มาอาศัยใบบุญคลื่นขบวน เจ็บปวดบอบช้ำจากภายใน มองไปข้างหน้าภาพเลือนราง ไม่รู้แล้ว ไม่รู้ ไม่เข้าใจ ถดร่างริมทางเหม่อเฝ้าคอย | รุ่งสางสร่างตรู่แสงสดใหม่ |
นาโก๊ะลี