| โลกใหม่ไหวเช้าเรายืนอยู่ มองโลกทอดมองไกลออกไป โลกเก่าเราช้ำหรือชื่นฉาย ว่าในยุคสมัยเนิ่นนับนาน อันมิอาจต่อว่าชะตาลิขิต รองเรืองรัศมีโชติวะวับแวว ว่าก็ว่ากันไปโลกไหนใครครอง โลกเก่าโลกใหม่ล้วนในนาม สมดุลในวิถีเท่าเทียมฟ้า บางโลกเก่าแตกยับไปเป็นจุล คือการเดินทางข้ามภพ – แผ่นดิน มาอาศัยใบบุญคลื่นขบวน เจ็บปวดบอบช้ำจากภายใน มองไปข้างหน้าภาพเลือนราง ไม่รู้แล้ว ไม่รู้ ไม่เข้าใจ ถดร่างริมทางเหม่อเฝ้าคอย | รุ่งสางสร่างตรู่แสงสดใหม่ |
นาโก๊ะลี
บล็อกของ กวีประชาไท
กวีประชาไท
ท้องทุ่งระบัดเขียวขึ้นในบัดดล
หลังเม็ดฝนทะลุรอยเมฆรั่วลงมาได้
เด็กน้อยติดปีกถลาลิ่วออกสู่ลาน
สวนทางกับฝูงนก…
ที่ร่อนคว้างสู่ชายคาดั่งนักรบแตกพ่าย
ไม่ใช่สายฝนทำร้ายเจ้าใช่ไหม?
เปล่าเลย..สายฝนฉ่ำเย็นอยู่เช่นนั้น
กระสุนสังหารต่างหากซุ่มยิงเราหมายครองฟ้า
กวีประชาไท
*หัวใจแม่ แหลกสลาย ในวันนั้น
วันลูกฉัน ถูกเข่นฆ่า ล่าสังหาร
ภาพที่เห็น เป็นที่รู้ กู่ประจาน
เมื่อมีการ ยิงสลาย ฝ่ายชุมนุม
กวีประชาไท
ลมผ่าวพัดบ่ายแล้ง เคลื่อนไหวไม้พุ่มดอกบางใบ ร่วงแล้วลมแล้งเคลื่อนรอยไหน เผยผ่านไม้มิ่งฝุ่นเมืองแก้ว ไม่รู้อยู่ไหน ฯลฯ
กวีประชาไท
โลกทัศน์ของข้ามืดบอดอยู่ในปากท้องและศักดิ์ศรีเหมือนว่าหนักอึ้งในทุก ๆ วลีที่จะเอื้อนเอ่ยถึง...ลมรำเพยก็เคลื่อนห่าง..ไกลออกไปแต่ข้างในนี้สิ – มีรอยรุ่มร้าวลึกก่ายทับซับซ้อน
กวีประชาไท
คลี่กระดาษประเทศนี้ เป็นไฉน คนแต่ละคนไย ซ่านซ้อน เหมือนล้อเล่นซ่อนไย จับจ่อ จรดฤๅ โครง เก่า กร่อน ผุ ย้อน ยิ่งล้ำหยั่งเหลือ ฯลฯ
กวีประชาไท
เธอตายในเดือนกุมภาเวลาตะแบกบานเต็มต้นลมหวนระรานกลีบบางร้าวรนที่สุดร่วงหล่นบนวิถีเดินทาง