(๑) กลางคืนดึกดื่นนี้ | หนอยัง |
เช้าแต่รื้อความหลัง | สั่งย้ำ |
อยากเยือนหยุดความหวัง | หลายขณะ |
แต่ทุกครั้งกลืนกล้ำ | ร่ำไห้เสน่หา ฯ |
(๒) โอ้วาจาห่วงให้ | ลับหาย |
จึ่งจ่อจารร้อยสาย | กลั่นแก้ว |
กระทั่งเพื่อแผ่พราย | จากส่วน |
ที่เยี่ยมเยือนยลแล้ว | ย่อยน้ำกายใจ ฯ |
(๓) ให้โลกฉันท์กลั่นค้าง | ครวญเสียง |
ร้อยลักษณ์ใคร่เผดียง | เริ่มต้น |
จากสัมผัสบางเพียง | ไหวหวั่น |
สิ่งที่เหลือดื้อรั้น | ยิ่งย้ำถ่ายถอน ฯ |
(๔) โคลงย้อนกลอนกล่าวเกลี้ยง | ผ่านเลย |
อกค่ำเช้าดื่มเปรย | หม่นร้าง |
เหลือแต่สื่อใบ้เฉย | เบี้ยบอด ต่อมา |
สิ่งที่เหลืออยู่สร้าง | ย่ำล้ำฝึกตน ฯ |
(๕) ฝึกตนค้นร่ำร้อย | รอยไหว |
ก่อนคืนดับวันวัย | ล่วงแล้ง |
ฝึกฝนต่อดวงใจ | เผยผุด |
ก่อนลุ่มใหลลับแจ้ง | ต่างชั้นผันการ ฯ |
(๖) งานกลางคืนดึกเช้า | กลางวัน |
ไม่ตอบถามตื้นต้น | ตื่นไต้ |
งานที่ก่อเกื้อฝัน | ที่ใฝ่ |
ไม่ง่ายยาก ลิ่วไล้ | รื่นน้ำพักพร ฯ |
(๗) อุทาหรณ์ล่วงแล้ว | แก้วใจ |
ไม่ตื่นสุขทุกข์ไหน | กระซิบล้ำ |
ที่เหลืออยู่สายใย | เชื่อมบท บาทนา |
ด้วยแห่งหนทางค้ำ | คติพร้อมหยุดสาย ฯ |
(๘) ผุดหมายสายหยุดเช้า | ตื่นฝัน |
หอมดอกดึกจำนรรจ์ | ล่วงแม้น |
ผุดไล้ผ่านคืนวัน | ตราติด |
หอมเรื่อโรยลอยแร้น | ฝากฟื้นมิ่งศรี ฯ |
ณรงค์ยุทธ โคตรคำ