ข้างในโศลกนี้

เอาหัวใจฉันไปไว้ที่ไหน

ใครยึดไว้ ฤๅ ฉันเพียงฉงน

ไม่ชัดแจ้งแจ่มอารมณ์อันแปรปรน

นึกเผยพ้นผุดผ่านม่านภวังค์ ฯลฯ

ในเสี้ยวนึก ในหวั่น รำพันเผย

ระเรียดเหย หายเช้า แว่วเรือนหวัง

ดั่งโลกเงียบ แว่วกังสดาลดัง

ฟังนึกนี้อีกครั้งยามนั่งนอน ฯลฯ

ลุกสัมผัสผืนร้าว ชีวิตร่ำ

ดินเมืองแห้งลำนำกว่าผุดย้อน

ได้กินอยู่สืบถ่ายในนาคร

ได้ถ่ายถอน ถือวาง รอยร่างไว้ ฯลฯ

ในส่วนแห่งชีวิตเหนี่ยวชิดเกื้อ

ข้างในหนั่นเลือดเนื้อละอองไหว

ในน้ำค้างซึมซ่านละอองไอ

ข้างในชื้นฉ่ำสายระรายยัง ฯลฯ

แม้นหวังว้า หัวใจยังได้หวัง

อยู่คือยั้ง ภวังค์เกี่ยว ในเหนี่ยวรั้ง

รายนึกหรือ รอยผลึกแม้เกรอะกรัง

ได้ทวนทั้ง เข็นฝ่าชีวาเชย ฯลฯ

ข้างในแท้ พ่ายเผยหัวใจหวั่น

ถึงกี่กั้นพันธนา ฯ พันธะเอ๋ย

ข้างในเช้าค่ำดั่งน้ำค้างเปรย

หยดไว้แย้มไหวระเหยข้างในแวว .

                                    ณรงค์ยุทธ โคตรคำ