ชีวิต

 

  ผมมองผ่านทางเดิน ไปห้องครัว เห็นแมวต่างบ้าน เดินย่องเงียบกริบออกมา เจ้าตัวนี้มาขโมยอะไรกินบ่อยๆ ผมหมายตาจะเล่นงานมันหลายครั้ง แต่มันรอดปลอดภัยทุกที ไม่ทำร้ายอะไรมากมายหรอก จะหาไม้เล็กๆไม่ทันแล้ว เราก็นักฟุตบอล ใช้เท้าเคลื่อนไหวประจำ เตะได้ทั้งซ้ายขวา ไม่รู้จักศูนย์หน้าทีมโรงเรียนดังซะแล้ว จะหลบซ้ายขวาเจอหมด  ฮะฮ่า !..เสร็จแน่เจ้าเหมียว แมวขาวดอกลายเดินกลับออกมาใกล้ถึงมุมห้องแล้ว ผมโผล่พรวดออกไป มันตกใจยืนตลึง ผมส่งเสียงข่มขวัญ มันตั้งหลักได้ขยับวิ่งไปทางขวาแล้วแวบมาทางซ้าย ผมสะบัดเท้าซ้ายออกไปพอประมาณ ปลายเท้าซ้ายครูดไปกับพื้นบ้านไม้ก่อนถูกตัวแมว มันกระเด็นไปเล็กน้อย แล้ววิ่งลงบันไดอย่างรวดเร็ว ผมนั่งกุมปลายเท้าซ้าย สูดปากมันเจ็บจริงๆ   ชักเริ่มเชื่อเรื่องบาปบุญคุณโทษตามทัน คงมีจริงกระมัง  

  โคลสใบหน้า ถนอม ไชยวงษ์แก้ว บนเวทีคืนนั้น ภาพโดย บัณรส บัวคลี่ Normal 0 false false false EN-US X-NONE TH MicrosoftInternetExplorer4 /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Table Normal"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-priority:99; mso-style-qformat:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:11.0pt; mso-bidi-font-size:14.0pt; font-family:"Calibri","sans-serif"; mso-ascii-font-family:Calibri; mso-ascii-theme-font:minor-latin; mso-fareast-font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-theme-font:minor-fareast; mso-hansi-font-family:Calibri; mso-hansi-theme-font:minor-latin; mso-bidi-font-family:"Cordia New"; mso-bidi-theme-font:minor-bidi;} ครับ แล้วงานมินิคอนเสิร์ตของผมที่น้องๆผู้จัดและทีมงานได้ตั้งชื่องานบนแผ่นโปสเตอร์ให้ว่า “มินิคอนเสิร์ต ถนอม ไชยวงษ์แก้ว ดนตรี กวี นักเขียน” และโปรยอักษรตัวเล็กถัดจากชื่องานลงมาว่า “และศิลปินรับเชิญพร้อมหญิงสาวร่วมถ่ายทอดบทกวี” เมื่อวันที่ 12 พ.ย. 53 ตั้งแต่เวลา 19.00 น. ณ ที่ร้านสุดสะแนน ซอยโคลา เยื้องฝั่งตรงกันข้าม เซ็นทรัลกาดสวนแก้ว ถนนห้วยแก้ว เชียงใหม่ ก็ผ่านพ้นไปด้วยความอบอุ่นและราบรื่น วันนี้ ผมจึงขอกล่าวคำขอบคุณทุกฝ่ายที่เข้ามาเกี่ยวข้องในงานนี้ ดังต่อไปนี้   Normal 0 false false false EN-US X-NONE TH MicrosoftInternetExplorer4   โก้ บราวเฮาส์ เพอคัสชั่น ถนอม ไชยวงษ์แก้ว กีตาร์ เม้าธ์ออแกน กาญจณ์ สุทธิพูน เชลโล่ ภาพโดย Sangsath  

      พออากาศเริ่มเย็น เริ่มเข้าสู่ฤดูหนาว นกเอี้ยงที่เคยหายไป เริ่มกลับมาส่งเสียงแก๋ๆ ตามยอดต้นโพธิ์ข้างวัด ส่วนนกเขาอยู่ประจำถิ่นในหมู่บ้าน ฤดูไหนผมก็ยังเห็นนกเขาเสมอ เดินไปมาตามถนนบ้าง เกาะสายไฟบ้าง บ้านนี้นกเขามากจริงๆ คนแปลกหน้าเข้ามา จะได้ยินเสียงนกเขาคูระงมหมู่บ้าน คงนึกว่าหมู่บ้านนี้เลี้ยงนกเขา ความจริงไม่เห็นใครเลี้ยงนกเขาเลย มันเป็นนกที่หากินเอง ว่างจากหาอาหาร มันจะคูเสียงขับกล่อมผู้คนชาวทุ่งแป้ง ขณะผมพิมพ์หนังสือ ยังได้ยินเสียงคูทุ้มๆ มาจากทิศเหนือ ละแวกบ้านน้าบุญแว่วมา นั่นเสียงแก๋ๆ ของเจ้านกเอี้ยงเลี้ยงควาย สอดแทรกเข้ามา ระยะนี้ยังไม่ได้ยินเสียงนกปิ้ดจะลิว (นกกรงหัวจุก)  

  คนสมัยนี้ ช่างแปลกดี เปลี่ยนแปลงไป ลบทิ้งได้ ความดีงาม ที่มีอยู่ ความดีแท้ เขาสร้างสรรค์ ครารุ่นปู่ ไม่เหลืออยู่ คนรุ่นนี้ ลบทิ้งไป  

  แปรงฟันล้างหน้าเสร็จเรียบร้อย ผมกลับมายืนดูที่หน้าต่างดังเดิม ฝูงนกยางยังคงบินตามกันเต็มท้องฟ้า ไม่รู้จักหมดสิ้น อากาศเริ่มเย็น ลมเย็นพัดมาจากทุ่งหน้าบ้านเอื่อยๆ บอกสัญญาณย่างเข้าสู่ฤดูหนาว นกมากมายไม่รู้มันมาจากไหน มาไกลแค่ไหน บ้างว่ามันมาจากไซบีเรีย จีน มองโกล หิมาลัย มันเป็นนกปากห่าง  นกยาง ฯลฯ จำนวนเป็นแสนตัวทีเดียว สิ่งที่ตามมาคือโรคติดต่อ ต้องระวังไข้หวัดนก ที่มันนำมาฝากเจ้าของบ้าน  

   

เก็บดอกไม้สีขาวแล้วไปฟังดนตรีกันค่ะ ใครมาเชียงใหม่ช่วงนี้ มีดอกไม้สีขาวบานรับ เช่น ดอกปีบ มองขึ้นไปออกดอกพราวเต็มต้น สวยงาม หอม ชวนเด็ก ๆ ไปเก็บดอกปีบที่ร่วงอยู่ตามพื้นมาร้อยมาลัยเล่น ปีบเป็นต้นไม้ที่ทนความแห้งแล้งได้ดียิ่ง เรียกว่าแทบไม่ต้องดูแลกันเลยทีเดียว ต้นไม้แกร่งแต่ให้ดอกขาวสวยบอบบางและมีกลิ่นหอมอ่อน ๆ เดินไปที่ไหนทั่วเชียงใหม่ก็พบดอกปีบได้ไม่ยากค่ะ คราวนี้ ก็มาถึงฟังดนตรีค่ะ ดนตรีในเมืองเชียงใหม่ก็มีฟังทุกแห่งเหมือนกันค่ะ เรียกว่าหาฟังกันไม่ยาก เพราะนักดนตรีในเมืองเชียงใหม่มีเยอะ ไม่ต้องจ่ายเงินก็ฟังได้ เรียกว่ามีดนตรีฟรีอยู่ทั่วไป ครั้งนี้จะแนะนำงานคอนเสิร์ตที่ร้านสุดสะแนนค่ะ เป็นฟรีคอนเสิร์ตรับหนาว ชื่อว่า คอนเสิร์ตร้อยกวีเหมือนดังดอกหญ้า ถนอม ไชยวงษ์แก้ว ดนตรี กวี นักเขียน ทำไมถึงต้องเป็นร้อยกวี ก็เพราะที่นี่มีกวีเยอะอีกนั่นแหละค่ะ และคุณถนอม ไชยวงษ์แก้ว ก็เป็นกวีคนหนึ่ง เหมือนดังดอกหญ้า เป็นชื่อหนังสือบทกวีของเขาเล่มหนึ่ง ในงานนี้นอกจากจะมีดนตรีแล้วจึงมีการอ่านบทกวีประกอบดนตรีโดยหญิงสาวอีกเก้าคน ถ้าถามว่าคุณถนอม ไชยวงษ์แก้วเป็นใคร ตอบสั้น ๆ ก็คือว่า เป็นคนเชียงใหม่โดยแท้ เกิดและโตที่นี่ เรียกว่าคนเมือง (คนเหนือแท้ ๆ เขาเรียกคนเมืองค่ะ) บ้านเขาอยู่ที่บ้านทุ่งเสี้ยว อำเภอสันป่าตอง เขาเป็นนักดนตรี และเป็นกวี นักเขียน มีงานของเขาที่พอหาอ่านได้อยู่ในเว็บไซต์ประชาไทดอทคอม ชื่อคอลัมน์ เรื่องเล่าเล็ก ๆ จากกระท่อมทุ่งเสี้ยว ซึ่งก็เปิดได้บ้างไม่ได้บ้างเพราะเป็นเว็บไซต์ที่รัฐบาลปิด ๆ เปิด ๆ อยู่ในปี พ.ศ.2553 นี้ดังนั้นผู้อ่านจะต้องใช้ความพยายามอย่างยิ่งในการที่จะเข้าไปอ่าน แต่ถ้าเร็ว ๆ นี้ก็หาอ่านได้ในกุลสตรีฉบับปักษ์หลังพฤศจิกายนนี้ค่ะ ในคอลัมน์ นักเขียนรับเชิญค่ะ ส่วนงานคอนเสิร์ตนี้เกิดขึ้นโดยนักดนตรีในเมืองเชียงใหม่กลุ่มหนึ่งจัดขึ้นมา มาดูกันค่ะว่า ถ้าไปงานนี้แล้วดูได้ชมได้ฟังอะไรกันบ้าง ผู้ที่มาชมมาฟังคอนเสิร์ตนอกจากจะได้ฟังเพลงรัก ๆ เบา ๆ ของคุณถนอม และผองเพื่อน ในสองชั่วโมงแล้ว ยังได้ฟังการร่ายบทกวีของหญิงสาว และดูละครเวทีจากบทกวีเรื่อง ลำนำเถื่อนแห่งโจรป่า

    ขออภัย ผมปัสสาวะบ่อย หลายครั้งต่อวัน บางครั้งกลั้นไม่อยู่ อยากฉี่เต็มที ต้องรีบปลดปล่อยอย่างเร่งด่วน บางครั้งอยากฉี่โดยไม่เลือกที่เลือกเวลา   ร่างกายเราควบคุมมันไม่ได้เสียแล้ว กำลังคุยกันหลายคนเสียด้วย ต้องรีบขอตัวเข้าห้องน้ำ   บางทีก่อนออกบ้านได้ไปทำธุระในห้องน้ำเรียบร้อยแล้ว ขับรถยนต์เข้าเชียงใหม่   เวลาผ่านไปไม่เท่าไร อยากไปห้องน้ำอีกแล้ว โธ่ๆ...เป็นไปได้    เป็นบ่อยเข้า ผิดปรกติแน่นอน จึงเดินทางไปพบหมอที่โรงพยาบาลสวนดอก(โรงพยาบาลมหาราช)    

    ผมต้องขออภัย ที่เงียบหายไปค่อนข้างนานจนผิดปกติโดยมิได้บอกกล่าว เรื่องของเรื่องก็คือ ช่วงเวลาที่ผมเงียบหายไปจนถึงบัดนี้ ผมกำลังตกอยู่ในภาวะที่มีแต่เรื่องที่ต้องหมกมุ่นกับตัวเอง ตอนนี้หลายๆเรื่องกำลังคลี่คลายและพ้นผ่านไปแล้ว  

      13 ตุลาคม 2553

    ผมวิ่งขึ้นบันไดบ้าน มือขวาถือรองเท้าผ้าใบสีน้ำตาล ถึงบนบ้านวางกระเป๋าหนังสือเรียนชั้น ป.3 ข้างเสา วางรองเท้าที่ว่างข้างบันได นั่งถอดถุงเท้าที่ชุ่มเหงื่อวางผึ่งบนรองเท้า กวาดตามองหาย่า ได้ยินเสียงในห้องครัว ส่งเสียงเรียกย่า ย่าเดินถือถ้วยใส่ขนมมาให้เหมือนทุกวัน ผมเดินสูดขี้มูกไปหา ยกชายเสื้อกล้ามเช็ดเหงื่อแถวหน้าผากและหัว แมวสีดำขาขาวเหมือนสวมถุงเท้าวิ่งมาพันแข้งขา ผมหยุดก้มดูส่งเสียงไล่ตะเพิด 1 ครั้งมันยังคลอเคลีย 2 ครั้ง มันยังคงร้องเหมียวๆ ระหว่างขา ผมรับถ้วยขนมเดินกลับมาหามุมเหมาะๆ จะกินขนมให้อร่อยลิ้น เดินไม่ระวังเจ้าแมวที่นัวเนียแข้งขา เดินขาปัดแทบเสียหลักแทบหกล้มหกหงาย อดกินขนม ขัดใจนัก  มือซ้ายถือถ้วยขนมไว้มั่น เหลียวซ้ายขวา ไม่เห็นป้าเจ้าของแมว และไม่เห็นพี่สิทธิ์ลูกป้า ที่ชอบแมวเป็นชีวิตจิตใจ อุ้มแมวดมแมว กลางคืนพี่สิทธิ์อุ้มแมวไปนอนด้วย ทั้งคนทั้งแมวนอนกอดกันในผ้าห่ม ผมแปลกใจจริงๆ เจ้าเหมียวนี่มันหายใจได้ยังไง มันไม่อึดอัดบ้างหรือไร ย่าบอกว่า อย่าเล่นคลุกคลีกับแมวนะ ระวังอย่าให้ขนมันเข้าปาก จะเป็นหืดเป็นหอบได้ ผมเชื่อตามย่าบอก ย่าบอกอีกว่า ถ้าผมไปเที่ยวไกลคนเดียว ระวังผีบ้าตาวอด มันจะจับตัวไป ที่นี้ละจะไม่ได้กินข้าวกินน้ำ ไม่ได้เห็นหน้าพ่อหน้าแม่ ระวังไว้เน้อ ผมเชื่อตามย่าเสมอมา...เมื่อปลอดสายตาเจ้าของ ผมสอดปลายเท้าขวาเข้ากลางลำตัวมัน มันร้องเหมียวๆ คงนึกว่าผมเริ่มชอบมันแล้ว ผมงอปลายเท้า แล้วเกี่ยวสะบัดตัวมันลอยไปกระทบฝาห้องดังโครม สะใจนัก มันเงียบไปครู่หนึ่ง ย่ามองดูผม หน้าเข้มบนพึมพำ   ยังไม่พอ