Skip to main content

คุณชอบฟังดนตรีคลาสสิคหรือเปล่าคะ?

ถ้าพูดถึงการ์ตูนที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับดนตรีคลาสสิค คงมีหลายคนนึกถึงการ์ตูนที่กลายมาเป็นซีรีส์เรื่องดัง อย่าง Nodame Cantabile (วุ่นรักนักดนตรี) แต่วันนี้ ฉันจะมาชวนคุณคุยถึงการ์ตูนอีกเรื่องหนึ่ง ซึ่งถึงแม้จะไม่ดังเท่า แต่ก็เป็นหนึ่งเดียวในดวงใจของนักอ่านหลายคนเลยละค่ะ

Piano-no Mori (ป่าแห่งเปียโน)

20080526 paino

Piano-no Mori หรือชื่อในภาษาอังกฤษ ‘The Perfect World of KAI’ เป็นผลงานของอาจารย์ ISSHIKI MAKOTO (ผู้เขียน ‘ผีซ่าส์กับฮานาดะ’) จัดจำหน่ายในรูปแบบภาษาไทยโดย Nation Edutainment ในชื่อ ‘วัยกระเตาะ ตึ่ง ตึง ตึ๊ง’ ค่ะ

Piano-no Mori เป็นเรื่องราวของเด็กชายสองคนกับเปียโนสองสไตล์ อิชิโนะเซะ ไค กับเปียโนนอกคอกที่เปี่ยมไปด้วยพลังแห่งความสร้างสรรค์ และอามามิยะ ชูเฮ กับเปียโนอันเป็นสุดยอดแห่งความสมบูรณ์แบบ เรื่องราวของเด็กทั้งสองเริ่มต้นขึ้น เมื่อครอบครัวอามามิยะได้ย้ายจากเมืองหลวงมาอยู่ที่จังหวัดเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง ด้วยเหตุผลทางสุขภาพของคุณย่า และอามามิยะ ชูเฮ เด็กชายวัยสิบขวบ ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนคนเดียวของครอบครัว ก็ได้ย้ายติดตามมาเข้าเรียนในโรงเรียนเล็ก ๆ ที่จังหวัดนี้ด้วยเช่นกัน

ครอบครัวของอามามิยะเป็นครอบครัวนักดนตรี คุณพ่อของเขาเป็นนักเปียโนชื่อดังคนหนึ่งของญี่ปุ่น การที่อามามิยะตั้งเป้าหมายว่าสักวันหนึ่งเขาจะเป็นนักเปียโนเหมือนพ่อ อาจไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับคนในสังคมเมืองที่เขาจากมา แต่มันเป็นเรื่องแปลกสำหรับเด็กประถมในเมืองเล็ก ๆ เกือบเป็นชนบทซึ่งเขาย้ายเข้ามาอยู่ ความรู้สึกที่เหมือนอามามิยะมาจากอีกโลกหนึ่งซึ่งหรูหรากว่า ความสะอาดสะอ้าน กิริยามารยาทที่แปลกหูแปลกตา และการปกป้องมือตัวเองราวกับเป็นสิ่งล้ำค่า เป็นเรื่องชวนหัวสำหรับเด็ก ๆ จอมแก่นที่คุ้นเคยกับการเล่นซุกซนเปื้อนดินเปื้อนโคลนเป็นประจำเหล่านั้น ไม่ช้าความแตกต่างเหล่านี้ก็ทำให้อามามิยะถูกกลั่นแกล้ง และคนที่ยื่นมือเข้าช่วยเหลือเขาก็คือ อิชิโนะเซะ ไค นั่นเอง

หากเปรียบเทียบโลกของอามามิยะเป็นโลกแห่งแสงสว่าง โลกของไคก็แทบจะเรียกได้ว่าเป็นโลกแห่งความมืด ในขณะที่อามามิยะมีบ้านที่อบอุ่นและครอบครัวที่สมบูรณ์พร้อม ไคกลับเป็นลูกไม่มีพ่อ แม่ของเขาขายบริการอยู่ในย่านสถานบันเทิงที่เรียกว่า ‘ชายป่า’ แหล่งอโคจรอันคนดี ๆ ทั่วไปไม่พึงย่างเท้าเข้าไปเหยียบ ในขณะที่อามามิยะมีคนคอยปกป้องห่วงใย ไคต้องดูแลตัวเองให้พ้นจากลูกค้าบ้ากามของสถานบันเทิง และในขณะที่อามามิยะเล่นเปียโนที่ได้รับการจูนเสียงไว้สมบูรณ์แบบในห้องฝึกซ้อมที่สร้างขึ้นเป็นพิเศษโดยคำนึงถึงเสียงสะท้อน ไคก็เล่นแกรนด์เปียโนตัวใหญ่ที่ใครก็ไม่รู้เอามาทิ้งไว้ในป่าด้านหลังห้องพักของเขา ตากแดดตากฝนจนสนิมขึ้นสาย ถ้าไม่กระแทกจนกระดูกนิ้วแทบแตกก็ไม่ยอมมีเสียง

แต่เปียโนหลังนั้นก็มีเสียง เสียงที่มีแต่ไคเท่านั้นที่กลั่นมันออกมาจากเปียโนผุพังหลังนั้นได้

อามามิยะได้ฟังการบรรเลงของไค ครั้งแรกเขาเพียงแต่สะกิดใจกับบรรยากาศของความสุขที่เอ่อท้นออกมาจากเปียโนที่ไม่น่าจะมีเสียง แต่ในครั้งหลัง มันเปลี่ยนแปลงเป็นความเจ็บปวดและอิจฉาริษยา เมื่ออะจิโนะ โซสุเกะ อาจารย์สอนดนตรีประจำโรงเรียนที่มีอดีตเป็นถึงนักเปียโนดาวรุ่งพบว่าไคสามารถเล่นเปียโนของเขา ที่เคยทิ้งไปเมื่อสมัยที่เขาประสบอุบัติเหตุ มือบาดเจ็บจนไม่สามารถเล่นเปียโนอาชีพได้อีก เสียงเปียโนที่ไคเล่นเปี่ยมเสน่ห์ และหูของเด็กชายก็บรรจุไว้ด้วยพรสวรรค์ อะจิโนะได้สอนให้ไคเล่นเปียโนหลังอื่นนอกจากเปียโนที่อยู่ในป่า และกึ่งเกลี้ยกล่อมกึ่งบังคับส่งเขาเข้าแข่งขันระดับเขต

ไคไม่เข้ารอบในการแข่งขันครั้งนั้น เสียงเปียโนที่เปี่ยมไปด้วยความสร้างสรรค์แต่ไร้ซึ่งหลักเกณฑ์ที่เหล่ากรรมการใช้ในการพิจารณาให้คะแนนไม่สามารถใช้ตัดสินได้ เมื่อกรรมการให้คะแนนไม่ถูก ไคจึงตกรอบ แต่อามามิยะที่ผ่านเข้ารอบด้วยคะแนนสูงสุดกลับรู้สึกว่าเขาพ่ายแพ้ เขาเล่นไม่ได้อย่างไค เสียงเปียโนของเขาถูกต้อง เข้าหลักเกณฑ์ เป็นเปียโนชั้นเลิศที่กรรมการจะไม่อับอายหากไม่สามารถหักได้เลยแม้สักคะแนน แต่มันได้แต่สมบูรณ์แบบ เหมือนตัวโน้ตที่ถูกกลั่นออกมาเป็นเสียงเท่านั้น มันไม่มีชีวิต ไม่มีความสุข ไม่มีสิ่งที่ไคสร้างสรรค์ขึ้นได้จากเปียโนตัวเดียวกันนั้น

อามามิยะจมลงไปในเสียงดนตรีของไคเสียแล้ว เขายอมรับความพ่ายแพ้นั้น กอบกำมันเอาไว้ แล้วหนีไปต่างประเทศ พยายามร่ำเรียนอย่างหนักเพื่อค้นหาเปียโนที่ตัวเองจะยอมรับได้ เปียโนที่ไม่แพ้เปียโนของไค สิ่งที่เขาได้กลับคืนมาจากการฝึกซ้อมอย่างหนักหน่วงและการค้นหาที่ไม่สิ้นสุดคือเสียงเปียโนที่สมบูรณ์แบบ ไม่ผิดเลยสักโน้ต ไม่แตกต่างเลยสักนิดกับเสียงดนตรีที่คอมพิวเตอร์บรรเลง เขาทำได้ อย่างที่แทบไม่มีนักเปียโนคนไหนทำได้

แต่อามามิยะก็ไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองชนะไค จนในที่สุด เขาก็ต้องหันกลับมาเผชิญหน้า และตามหาเสียงของตัวเขาเอง โดยไม่หนีไคอีกต่อไป

ลองคิดดูเล่น ๆ หากคุณเป็นผู้บรรเลง หรือเป็นผู้ฟัง ระหว่างท่วงทำนองที่สมบูรณ์แบบ กับท่วงทำนองที่อยู่คนละเรื่องกับคำว่าสมบูรณ์แบบ แต่มีแนวทางเป็นของตัวเอง หากคุณต้องเลือก คุณคิดว่าคุณอยากจะเลือกแบบไหนมากกว่ากันคะ?

โดยส่วนตัว ฉันชอบอามามิยะมากกว่าไค เพราะเขาเป็นตัวแทนของคนส่วนใหญ่ที่ฉันรู้จัก ฉันไม่ได้หมายถึงไคมีพรสวรรค์ แต่อามามิยะมีพรแสวง แต่กำลังหมายถึงแนวทางในการเล่นเปียโนของเขา

หากจะเปรียบเทียบกัน ไคเริ่มเล่นเปียโนเป็นครั้งแรกจากการเล่น ‘เปียโนป่า’ เปียโนไม่ได้เป็นอะไรสำหรับเขานอกเหนือจากของเล่น พอใจก็เล่น ไม่พอใจก็ไม่เล่น ความรู้สึกทางบวกที่มีต่อการเล่นเปียโน เมื่อผนวกกับการเริ่มต้นที่ไร้แนวทาง ทำให้ไคค้นพบ ‘ตัวตน’ ที่แท้จริงของตัวเองที่ถ่ายทอดออกมาผ่านทางเสียงเปียโนได้โดยแทบไม่ต้องค้นหา (อาจมีเป๋ไปบ้างในช่วงที่ได้ฟังเสียงเปียโนของอาจารย์อะจิโนะ แต่นั่นก็ไม่ใช่จากเจตนาที่แท้จริงของเขาแต่อย่างใด) ในขณะเดียวกัน อามามิยะเป็นลูกของนักดนตรี เขาเริ่มต้นเล่นเปียโนเพราะแม่ตั้งบทเรียนขึ้นแล้วฝึกสอน เขามีตารางการฝึกซ้อมที่แน่นอน มีแบบอย่างการเล่นที่เป็นแบบแผน แม้จะชอบเปียโนเป็นทุนอยู่แล้ว แต่ก็ไม่ใช่ทุกครั้งที่อามามิยะรู้สึกหฤหรรษ์ หากเราจะมองสภาพแวดล้อม แน่นอนอามามิยะอยู่ในฐานะที่น่าจะมีแนวโน้มประสบความสำเร็จในการเป็นนักเปียโนมากกว่าไค แต่เพราะกฎเกณฑ์ที่เขายึดถือไว้จนไม่เคยตระหนักว่า นอกจากถ่ายทอดเสียงตามตัวโน้ตแล้ว เปียโนยังมีมิติมากกว่านั้น มิติที่นักเปียโนแต่ละคนจะสร้างออกมาได้ไม่เหมือนกัน เขาประสบความสำเร็จในการทำให้ผู้ชม ‘ทึ่ง’ กับความสมบูรณ์แบบที่เหมือนเครื่องจักร แต่ล้มเหลวอย่างสิ้นเชิงในการสร้าง ‘ความรู้สึก’ ออกมาให้ผู้ชมได้สัมผัส

จนกระทั่งเมื่ออามามิยะได้ฟังเปียโนของไคแล้วนั่นแหละ เขาจึงได้ตระหนักถึงสิ่งที่เขาขาดไป
ความรู้สึก ตัวตน และแนวทาง ที่เป็นของเขาเองเพียงคนเดียวเท่านั้น

อาจชัดเจนกว่าเมื่อกรณีศึกษาเป็นเรื่องของงานเชิงสร้างสรรค์ แต่ฉันคิดว่ามันไม่ได้ต่างกันเลยหากเราจะลองมองในมุมของการดำเนินชีวิต มีคนจำนวนมากที่เติบโตมากับความคิดที่ว่า ผู้ที่ทำได้สมบูรณ์แบบที่สุด บนเส้นทางที่มีผู้คิดค้นมาแล้วว่าดีที่สุด จะเป็นผู้ที่ประสบความสำเร็จ...มีคนจำนวนไม่น้อยที่เดินไปตามทางนั้นโดยไม่เคยตระหนักว่ามีแนวทางอื่นให้เลือก ในจำนวนที่ตระหนัก บางส่วนอาจหาแนวทางของตัวเองไม่พบเหมือนอย่างอามามิยะ บางส่วนพบแต่ไม่กล้าพอที่จะนำเสนอมันออกมา มีเพียงส่วนน้อยเท่านั้นที่กล้าพอที่จะเดินไปตามแนวทางของตัวเอง ถอดรองเท้าเฟี้ยว เขวี้ยงฟ้าว แล้วยืนเล่นเปียโนไปพร้อมกับกระโดดโลดเต้น ไม่ยี่หระต่อหลักเกณฑ์การตัดสินให้คะแนนของกรรมการเหมือนอย่างไค

หากโลกเราตอนนี้เต็มไปด้วยคนที่เหมือนอามามิยะตอนที่ยังหลงทาง มุ่งหน้าไปสู่เป้าหมายแห่งความสมบูรณ์แบบจนค้นหาตัวตนที่แท้จริงของตัวเองไม่พบ ก็เป็นเรื่องน่าสนุกที่จะได้จินตนาการถึงโลกที่เต็มไปด้วยคนที่เหมือนไค แต่ละคนมีวิธีคิดและแนวทางที่เป็นของตัวเองโดยไม่เหมือนใคร โลกแบบหลังอาจยุ่งเหยิงและควบคุมได้ยากกว่าอย่างไม่ต้องสงสัย แต่มันคงเป็นโลกที่มีเสน่ห์สดใสและเต็มไปด้วยเสียงเพลง

บล็อกของ Carousal

Carousal
  สองหนุ่มเพื่อนซี้ชาวออสเตรเลียน John Rendall กับ Anthony Boruke เกิดได้ข่าวมาว่าที่ห้างสรรพสินค้า Harrods แผนก Exotic Pet มีลูกสิงโตที่เกิดในสวนสัตว์มาขาย ด้วยความอยากรู้อยากเห็น สองหนุ่มจึงชวนกันไปดู และเมื่อพบว่าเจ้าลูกสิงโตตัวนั้นนั่งจ๋องทำท่าซึม ๆ เหงา ๆ อยู่ในกรง เขาทั้งสองก็ตัดสินใจซื้อมันกลับมาในราคา 250 Guineasเจ้าสิงโตน้อยผู้ได้รับการขนานนามว่า Christian ได้พักอาศัยอยู่กับสองหนุ่มผู้เป็นเจ้าของที่แฟลตชั้นใต้ดินของร้านเฟอร์นิเจอร์ที่เชลซี มันกลายเป็นขวัญใจของคนแถบนั้น ใคร ๆ ก็รอคอยที่จะได้เห็น ได้บันทึกภาพของมันตอนที่เจ้าของพาออกมาวิ่งเล่นที่หน้าโบสถ์ St. John'…
Carousal
ไปดูสามก๊ก ตอนโจโฉแตกทัพเรือกันมาหรือยังคะ? ในความรู้สึกของฉัน สามก๊กเป็นพี่น้องกับหวัด กล่าวคือ ในขณะที่บ้านเมืองปกติสุข ทั้งสามก๊กและหวัด ต่างก็มีฐานลูกค้าสนับสนุนของตนเองเรื่อย ๆ ไม่มีว่างเว้น คนเราติดหวัดกันได้โดยไม่เลือกเวล่ำเวลาหากอดหลับอดนอนหรือทำงานหนักตากแดดตากฝนฉันใด สามก๊กก็เป็นวรรณกรรมที่ไม่ว่าใครก็ใคร ต้องหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน หยิบหนังขึ้นมาดู เพื่อดื่มด่ำกำซาบทั้งรสของภาษาและเนื้อหาที่ใครต่อใครเขาก็ว่าเป็นหนึ่งในแผ่นดินโดยไม่เลือกเวล่ำเวลาฉันนั้น หากนาน ๆ ครั้ง โรคที่เป็นในระดับนอนพักสามวันหายอย่างหวัดจะระบาดใหญ่ ทำให้คนล้มเจ็บล้มตายกันหลายพันหลายหมื่น…
Carousal
เมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมา ( 6 กรกฏาคม 2551) ฉันไปงาน Comic Party ครั้งที่ 11 ที่ Central World มาค่ะ บรรยากาศบนเวที ที่มี Yamaha เป็น Sponsor ใหญ่   คุณเคยไปงานการ์ตูนบ้างไหมคะ? ต่อให้ไม่เคยตั้งอกตั้งใจไป ฉันก็คิดว่าคุณต้องเคยผ่าน หรือเคยสะดุดตาสะดุดใจกับพลพรรคคนรักการ์ตูนที่รวมกลุ่มกันเดินทางไปร่วมงานมาบ้างแน่ ๆ เพราะงานการ์ตูนเป็นงานที่เต็มไปด้วยสีสันและความสนุกสนานเข้มข้นจนแผ่ออร่าออกมาให้สัมผัสได้ ขอแค่มีการ์ตูนเรื่องที่ชอบเป็นศูนย์กลาง เหล่าชมรมคนรักการ์ตูนก็สังสรรค์ สรวลเสเฮฮากันได้โดยไม่จำเป็นต้องรู้จักกันมาก่อนแล้วละค่ะ
Carousal
เมื่อสัปดาห์ก่อน เราไปทัวร์เอโดะ ยุคที่ญี่ปุ่นเริ่มเปิดประตูบ้านต้อนรับนานาอารยประเทศ กับจินหมอทะลุศตวรรษกันไปแล้ว สัปดาห์นี้ เรามาย้อนไปไกลยิ่งกว่านั้น สู่ญี่ปุ่นยุคที่ทั้งรุ่งเรืองด้วยศิลปะ และวรรณกรรม รวมทั้งยังเข้มข้นด้วยเรื่องราวการแก่งแย่งชิงดีทางการเมืองกับการ์ตูนเรื่องนี้กันเถอะค่ะ Ryo – the Miracle girl’s adventure
Carousal
พร้อมที่จะเจาะเวลาหาอดีตไปกับการ์ตูนเรื่องต่อไปกันหรือยังคะ? ในจำนวนการ์ตูนแนวเจาะเวลาหาอดีตที่ยังคงวางแผงต่อเนื่องอยู่ในขณะนี้ เรื่องที่ฉันสนใจและชอบมากที่สุดก็คือเรื่องนี้ละค่ะ Jin หมอทะลุศตวรรษ ผลงานของ Motoka Myrakami ซึ่งจัดจำหน่ายในรูปแบบภาษาไทยโดย Nation Edutainment Jin หมอทะลุศตวรรษ เป็นเรื่องราวของหัวหน้าศัลยแพทย์ แผนกศัลยกรรมสมองของโรงพยาบาลในสังกัดมหาวิทยาลัยโทโตะ มินาคาตะ จิน ในคืนที่เรื่องราวทั้งหมดเริ่มต้นขึ้น จินกำลังทำหน้าที่แพทย์เวรดึกอยู่ในโรงพยาบาล เขาได้รับคนไข้นิรนามรายหนึ่งซึ่งตำรวจไปพบขณะนอนหมดสติอยู่ในสวนสาธารณะเข้าแผนกฉุกเฉิน จากบาดแผลที่หน้าผาก คณะแพทย์ได้ทำ CT…
Carousal
หมู่นี้เดินผ่านร้านหนังสือแล้วเจอหนังสือแนวเจาะเวลาหาอดีตบ่อย ๆคุณชอบอ่านหนังสือ หรือดูหนังที่ตัวละครในเรื่องต้องพลัดมิติเวลาไปสู่โลกในอดีตหรืออนาคตบ้างไหมคะ? ฉันชอบมากเลยละค่ะ เพราะถึงแม้ว่า พลอตนี้จะเป็นพลอตเก่าที่นักจินตนาการทั้งหลายใช้สร้างสรรค์ผลงานกันมากลายสิบปีแล้ว แต่มันก็ยังคงความน่าสนใจอยู่เสมอ เพราะแม้จะเป็นพลอตเรื่องแนวเดียวกัน แต่ความแตกต่างของสถานที่ ยุคสมัย และลักษณะความคิด รวมถึงความสามารถเฉพาะตัวของตัวละคร ก็ทำให้พลอตเรื่องที่มีจุดเริ่มต้นเหมือนกันนี้ สามารถดำเนินไปตามทิศทางของมันเองได้เป็นร้อยเป็นพันแบบด้วยแนวความคิดที่ว่า มนุษย์ควรเรียนรู้จากความผิดพลาดที่เคยเกิดขึ้นในอดีต…
Carousal
คุณเคยตั้งคำถามเกี่ยวกับสิ่งที่ถูกเรียกว่าชีวิต มนุษย์ และความเป็นนิรันดร์บ้างไหมคะ? เป็นเวลากว่าพันปีมาแล้ว ที่มนุษย์เฝ้าขบคิดค้นหาตัวตน คำนิยาม ความหมาย และขอบเขตของสิ่งที่ตนเองมีและเป็น แต่ยิ่งคิด ยิ่งพิจารณามากขึ้นเท่าไร คำถามก็ยิ่งเพิ่มขึ้น และซับซ้อนขึ้นเป็นเงาตามตัว...แม้จะเฝ้าค้นหากันมาเนิ่นนาน ส่งผ่านกระบวนการคิดคนแล้วคนเล่า ยุคสมัยแล้วยุคสมัยเล่า แต่ก็ดูเหมือนว่า เราจะยังไม่เคยเข้าใกล้ผลลัพธ์มากพอที่จะทำให้รู้สึกพอใจได้เลย  
Carousal
เวลาที่คุณนั่งลงตรงหน้าเครื่องคอมพิวเตอร์ที่เชื่อมต่อสัญญาณอินเตอร์เน็ตแล้ว คุณทำอะไรกันบ้างคะ?เมื่อปี 2004 ตำนานแห่งโลกอินเตอร์เน็ตบทหนึ่งได้เริ่มต้นขึ้นบนกระดานหนุ่มโสดแห่ง 2 channel (กระดานข่าวที่ใหญ่ที่สุดของญี่ปุ่น คงทำนองเดียวกันกับ pantip.com ของบ้านเรา) เมื่อชายหนุ่มคนหนึ่งได้โพสต์กระทู้เล่าเรื่องราวที่เขาเพิ่งประสบมาบนรถไฟระหว่างทางกลับจากอาคิฮาบาระ เรื่องราวน่าตื่นเต้น ที่เขาคิดว่ามันคงจะมีชีวิตอยู่เพียงชั่ววัน และมีอายุอยู่ในใจเขานานกว่านั้นอีกเพียงนิดหน่อย กลับกลายเป็นเพียงจุดเริ่มต้นจุดเล็ก ๆ ของตำนานที่น่าประทับใจซึ่งถูกนำมาถ่ายทอดเป็นหนังสือ หนังสือการ์ตูน…
Carousal
คุณชอบฟังดนตรีคลาสสิคหรือเปล่าคะ?ถ้าพูดถึงการ์ตูนที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับดนตรีคลาสสิค คงมีหลายคนนึกถึงการ์ตูนที่กลายมาเป็นซีรีส์เรื่องดัง อย่าง Nodame Cantabile (วุ่นรักนักดนตรี) แต่วันนี้ ฉันจะมาชวนคุณคุยถึงการ์ตูนอีกเรื่องหนึ่ง ซึ่งถึงแม้จะไม่ดังเท่า แต่ก็เป็นหนึ่งเดียวในดวงใจของนักอ่านหลายคนเลยละค่ะ Piano-no Mori (ป่าแห่งเปียโน)
Carousal
คุณคะ คุณเคยมีประสบการณ์แปลก ๆ ที่อธิบายไม่ได้ เช่นเห็นสิ่งที่คนอื่นมองไม่เห็น ได้ยินสิ่งที่คนอื่นไม่ได้ยิน หรือได้กลิ่นที่คนอื่นไม่ได้กลิ่นบ้างไหมคะ?เปล่าค่ะ ฉันไม่ได้กำลังจะมาชวนคุณเล่าเรื่องผี (ถึงแม้ว่าจริง ๆ แล้วฉันจะชอบฟังมากก็ตาม) แต่กำลังจะชวนคุณคุยเรื่องสมองและการทำงานของมันค่ะเกริ่นอย่างคร่าว ๆ สำหรับท่านที่ไม่ได้เรียนสายวิทย์ สมองเป็นอวัยวะศูนย์กลางของระบบประสาท ทำหน้าที่รับกระแสประสาทที่ส่งมาจากเซลล์รับสัมผัสที่ตา หู จมูก ลิ้น และผิวกาย นำมาแปลผลเป็นความรู้สึกต่าง ๆ ไม่ว่าเจ็บ ร้อน รสชาติ เสียง หรือภาพที่มองเห็นยกตัวอย่างการมองเห็น เมื่อเราลืมตาขึ้น…
Carousal
ท่ามกลางทะเลดาวที่พร่างพราวอยู่บนฟากฟ้าสีนิล ดวงจันทร์ทอแสงอยู่เหนือยอดโดมบนทะเลทรายที่กว้างไกลสุดสายตา เสียงขับลำนำระลึกถึงบ้านเกิดเมืองนอนอันอยู่ไกลแสนไกล คุณเคยได้ยินเรื่องราวของกษัตริย์ผู้สูญสิ้นความเชื่อมั่นในรัก และหญิงสาวผู้ต่อกรกับความเกรี้ยวกราดด้วยปัญญาตลอดเวลาหนึ่งพันกับอีกหนึ่งราตรีบ้างหรือเปล่าคะ?พันหนึ่งราตรี หรืออาหรับราตรี (One Thousand and One Nights, Arabian Night) เป็นนิทานโบราณที่เล่าขานกันในหลายประเทศมาตั้งแต่ราวคริสศตวรรษที่สี่ กล่าวกันว่ามีผู้แต่งหลายคน ส่วนหนึ่งน่าจะเป็นตำนานหรือนิทานของแต่ละท้องถิ่น…
Carousal
นักเขียนการ์ตูนคนแรกที่คุณจำชื่อได้ คือใครคะ?สมัยที่ฉันยังเด็ก เพิ่งอ่านหนังสือออก และเริ่มต้นอ่านการ์ตูนเป็นครั้งแรก ๆ นั้น เป็นยุคที่การ์ตูนไม่มีลิขสิทธิ์กำลังเฟื่องฟู มีสำนักพิมพ์มากมายที่นำการ์ตูนญี่ปุ่นมาแปลเป็นภาษาไทยขาย โดยไม่ใส่ใจว่าใครเป็นคนเขียนหรือคนวาดการ์ตูนเรื่องนั้น มีนักเขียนการ์ตูนหลายคนที่ฉันตามอ่านงานของเขาที่วางตลาดแทบทุกเล่ม แต่ไม่เคยได้รู้เลยว่าเขาชื่ออะไร จนกระทั่งโตและตลาดการ์ตูนบ้านเราเปลี่ยนไปเป็นตลาดลิขสิทธิ์อย่างที่เป็นอยู่ในปัจจุบันแต่ทั้ง ๆ ที่ตลาดการ์ตูนช่วงนั้นเป็นอย่างนั้น และทั้ง ๆ ที่ยังเด็ก แต่ฉันก็ยังอุตส่าห์รู้จักชื่อนักเขียนการ์ตูนเข้าคนหนึ่งจนได้เขาคือ…