Skip to main content

ทำไม ถึง เรียกว่า ...
" วิกฤติเศรษฐกิจประชาธิปไตย"
พี่น้องเอ๋ย เป็นไปได้ยังไง?
ใครหนอทำให้เกิดวิกฤติ?
\\/--break--\>

เ ธ อ เห็นไหม น้องนกน้อยโบยบิน
ผกผินอยู่บนทุ่งฟ้างามสถิต
ด้วย มือแห่ง แ ม่ ธ ร ร ม ชา ติ นฤมิตร
ด ว ง จิ ต นกน้อยจึงโบกบิน

 

ก็ มิเห็น สรรพสัตว์ - สรรพสิ่งดิ้นทุรนทุราย
ขวนขวายหา เ ศ ร ษ ฐ กิ จ จนแดดิ้น
โ ล ก ชี วิ ต เ ธ อ เรียบง่าย ทำมาหากิน
อยู่อย่างเรียบง่ายชาชินกับโลกใบนี้

 

ทำไมคำว่า " ป ระ ชา ธิ ป ไ ต ย ? "
จึงต้องมี วิ ก ฤ ติ เลวร้ายในทุกที่
" ป ระ ชา ธิ ป ไ ต ย " จริงแท้ ย่อมเปรมปรีดิ์
แม่มมมมโคตรนี่วิกฤติ คนไร้หวัง

 

หวังอะไร ฝันอะไร หรือ น้องพี่?
มิมีดอก ฝันเพ้อ ฝันคลุ้มคลั่ง
เราก็รู้อยู่ว่าสังคมนี้ยังอยู่ยัง
ด้วย โครงสร้างสังคังอันเกลื่อนดาษดา

 

* " ฝันถึงวันที่ดีมีความหมาย
ก็เลือนรางห่างหายบ่มาหา
ฝัน ถึง ฟ้าดิน เทวดา
ก็ เปล่าดาย ตา ย ห่า ไปหมดแล้ว "

 

ยืน - นั่งนิ่ง ภายใต้ท้องฟ้ากว้าง
ดวงใจมิอ้างว้าง เพริศกล้าแกล้ว
รู้ อยู่ว่าโลกส่วนหนึ่งยังวาวแวว
ขบวนแถว เ พื่ อ น ม นุ ษ ย ชา ติ ยังเดินทาง!

 

" ป ระ ชา ธิ ป ไ ต ย " หากแกงกินมิได้
พี่น้องเอ๋ย เร่งเร็วไว โอบกอดกันเคียงข้าง
จั บ มื อ กั น มั่ น ไ ว้ ไ ม่ ละ วา ง
ช่วยสรรค์สร้าง " ป ระ ชา ธิ ป ไ ต ย ที่ กิ น ไ ด้ ใ ห้ เ ป็ น จ ริ ง" !!!

 

แ ส ง ดา ว   ศ รั ท ธา มั่ น
ฤดูพรรษา , 24 มิถุนายน 2552... ล้านนาอิสระ, เจียงใหม่.
รจนาเนื่องในไปร่วมงานสัมนารำลึกวันปฏิวัติศักดินาอมาตยาฯ
เมื่อ 24 มิถุนายน 2475

 

* บทกวีของอ้าย "ป ระ เ ส ริ ฐ  จั น ดำ" กวีประชาชนลูกทุ่งผู้กลับคืนสู่อ้อมอกแผ่นดินแม่ไปแล้ว!!!

 

 

 

 

บล็อกของ กวีประชาไท

กวีประชาไท
@ * " เส้นทางผู้ใดสร้างผู้นั้นวางเพื่อทางเขาทางร่วม คือ ทาง เ ราป ระ ชา ช น ผู้ใช้ทาง
กวีประชาไท
 ๑ สหาย.....                           ไม่เคยกลัวตายไม่กลัวเสียสละไม่มีแพ้แลชำนะ                                  ไม่เสียดายในจังหวะที่ผ่านเลย
กวีประชาไท
ทำไม ถึง เรียกว่า ... " วิกฤติเศรษฐกิจประชาธิปไตย" พี่น้องเอ๋ย เป็นไปได้ยังไง? ใครหนอทำให้เกิดวิกฤติ?
กวีประชาไท
ไตรรงค์โบกพลิ้วปลิวไสว ประชาธิปไตยสง่าสงบ ยี่สิบสี่มิถุนาประชารบ หลายศพเซ่นสู่สมบูรณา ฯ  
กวีประชาไท
ฉัน...ถูกความฟุ้งซ่านเกาะกินสัมผัสแทบทุกสัมผัส แทบทุกวัน แทบทุกคืนห้วงคำนึงต่าง ๆในหัวใจดวงนี้ โชย - ลอย - เลือน - เลื่อนมาโบยตีผุด,พลัด - ผลุบโผล่.. อยู่ภายในความสิ้นไร้ดูว่า - แม้กระทั่งหัวใจดวงเดียวนี้...ทำไมถึงสัมผัสเกาะกินได้มากคณานับ..ห้วงอณูคำนึงสัมผัสเกลื่อนกล่น
กวีประชาไท
ไหลมาจากทั่วสารทิศ จากขุนเขาสู่พื้นราบ หญิงสาวและชายหนุ่มผู้เต็มเปี่ยมด้วยพลัง สีขาวบริสุทธิ์งดงาม ชายหนุ่มมาจากฝั่งซ้าย หญิงสาวไซร้มาจากฝั่งขวา นานเท่าใดแล้วที่ความรักเกิดขึ้นกับทั้งสอง นานเท่าใดแล้วที่ทั้งสองต่างค่อยๆ เดินทางมาพบกัน ในนามแห่งแม่น้ำสองสี ความรักเกิดขึ้นที่นี้ ความรักสำหรับทั้งสองไม่มีพรมแดน แล้วสัมพันธภาพแห่งความรักก็เกิดขึ้น เมื่อทั้งสองเดินทางมาบรรจบกัน งานแต่งงานของแม่น้ำถูกจัดขึ้นท่ามกลางหมู่ปลานับพัน นับหมื่น                          …
กวีประชาไท
  @ เ ป็ น... ท่าน " ป รี ดี พ น ม ย ง ค์ "ดำ ร ง คุ ณ ค่า ไ พ ศา ลเป็นท่าน " ผู้ ป ระ ศา ส น์ กา ร "" ม หา วิ ท ยา ลั ย ธ ร ร ม ศา ส ต ร์ และ กา ร เ มื อ ง " เป็น นั ก อ ภิ วั ติ ปั ญ ญา ช นรวมพล ป ฏิ วั ติ อันลือเลื่องสองพันสี่ร้อยเจ็ดสิบห้างามประเทืองป ล ด เ ป ลื้ อ ง ป ล ด ป ล่ อ ย วิ ญ ญา ณ ไ ท
กวีประชาไท
  ชีวิตคนเรามีอยู่ได้ล้วนอาศัยแม่....เป็นสิ่งยุติธรรมเช่นกันที่ปลาจะแหวกว่ายในแม่น้ำเพื่อการมีชีวิตการก้าวไปสู่ความยุติธรรมนั้นต่างก็เหมือนกันแต่ว่าคนกับปลาจะดำรงความยุติธรรมนั้นไว้นานเท่าใด--โปรดจงเชื่อเถอะว่า-- ด้วยมือนี้แหละจะกระทำทุกอย่างให้มันหักงอแม้แต่ยามใดก็ตามที่คุณอยากจะเล่น การวิ่งไล่จับจะเกิดขึ้น...กระทั่งเรือที่คว่ำอยู่ก็ถูกพลิกขึ้นมาบางทีเมื่อเราอยากปิดกั้นปลาไม่ให้ว่ายน้ำออกไปได้ก็เพียงแต่เราตีน้ำให้ขุ่นด้วยสองมือเช่นกันในวิถีของปลาการแหวกว่ายหนีบ่วงทุกข์ของมนุษย์คือการมีชีวิตรอดคนกับปลาในชั่วขณะเวลาแห่งความหิว...เราต่างเป็นเหยื่อยของกนัและกัน--โปรดจงเชื่อเถอะว่า--…
กวีประชาไท
   พฤษภาฯ พัดมาจะพ้นผ่าน               เหมือนวันวานวิบวับอยู่ไหวไหวผ่านมาเยือนและเหมือนจะผ่านไป     หรือเราหลงลืมอะไรในวันวาน?สีเลือดสำลักเป็นระลอก                  ปลอกกระสุนหล่นร่วงรายรอบด้านหรือประชาธิปไตยต้องใช้ปริมาณ      ศพประชามาประจานเป็นประจำพฤษภาฯ พัดมาจะพ้นผ่าน              …
กวีประชาไท
" Let it be "For Me and Y o u For everybody be trueFor Beautiful Heart " ... Let it be " ... ช่า ง เ ถิด ที่ รักโลกประจักษ์ เป็นฉะนี้ปลดปล่อยวางว่างให้พอดีชีวีดำรงด้วยการกระทำ
กวีประชาไท
  ข้ามน้ำ..ข้ามขุนเขาครั้งแล้วครั้งเล่ารอยย่ำของฝ่าเท้าทับรอยเท้าบนหนทางของการย่างก้าวล้วนเจ็บปวดมือแต่ละข้างหอบหิ้วครัวเรือนลูกหลาน, ร่อนเร่การพลัดพรากที่มิได้เชื้อเชิญในห้วงแห่งการเดินทางเดินทาง ....เดินทางยามแผ่นดินหม่นเศร้ายางแดง ... ยางขาว ... ยางพุทธ ...ยางคริสต์อพยพหนีปืน ...ลูกปืน ...ลูกหาบ...ทั้งกับดักของระเบิดชั่วร้ายทุกข์หนักเกิดขึ้นบนแผ่นดินทุกข์บ่าแบกของ ... แบกสัมภาระแบกทุกข์...ทุกข์หนักบนบ่าบนฝั่งฝันของชีวิตล้วนคือชะตากรรมแห่งความหม่นเศร้าในรอยทางของการอพยพค่ำคืนที่สายฝนพร่างพรมร่างกายไหวสะท้านหนาวเหน็บ,…
กวีประชาไท
ล่วงลับแล้วคงไม่ไปสวรรค์เป็นผีบ้าน ผีทุ่ง ผีป่าเขาคอยดูแลราษฎรพี่น้องเราเป็นขวัญทัพปลุกเร้ากำลังรบ