Skip to main content



เคยย้อนถามตัวเองบ้างหรือเปล่า
                 ที่ผ่านมาใครเล่าทำฉิบหาย

ผืนแผ่นดินร้าวร้อนลุกเป็นไฟ                     ฝีมือใครวายวอดทุกวี่วัน

เคยย้อนถามประชาบ้างหรือเปล่า                นักกานเมืองมัวเมาขี้ปากเหม็น

ที่อวดดีในสภาทุกเช้าเย็น                          ภาพที่เห็นคือตะกวดผู้อวดดี

 

เคยย้อนถามพวกเดียวกันบ้างหรือเปล่า         ก็เพื่อนนักกานเมืองเก่าๆนั่นใช่ไหม

จะโกรธเกลียดขัดเคืองกันไปใย                  ผลประโยชน์มีไว้ใช้แบ่งปัน

 

เอาเถอะน่า..นักกานเมืองผู้ฉ้อฉล                จงรีบปล้นรีบชิงรีบล้างผลาญ

ก็เยี่ยมยุทธ์กันทั้งนั้นวิชามาร                      เหล่าประชายากต้านทานฝีมือคุณ

 

คุณเปลี่ยนสีได้เร็วปานกิ้งก่า                       คุณกลับกลอกไปมาหาใครเหมือน

คุณเล่นแร่แปรธาตุยากใครเตือน                  จงภูมิใจเถอะเพื่อนสันดานคุณ

 

ที่กล่าวอ้างคำโตว่าเพื่อชาติ                     ก็เห็นถึงสันดานขลาดว่าชาติไหน

มีหางงอกลิ้นเลียเหมือนอะไร                    นั่นใช่ไหมสันดานคุณ “นักกานเมือง”


เห็นไหมสันดานคุณนักกานเมือง
                   คุณปราดเปรื่องแฝงเร้นเป็นไหนๆ

อย่ากลัวไปเลยประชาธิปไตย                      ไม่มีหรอกฟ้าสีทองผองอำไพในแผ่นดิน


                                                                                                        ปราโมทย์ แสนสวาสดิ์

 

 

บล็อกของ กวีประชาไท

กวีประชาไท
 
กวีประชาไท
    พฤศจิกาห่าถล่ม เมืองก็จมใต้บาดาล หรือคนมันสามานย์ ที่สั่งฟ้าถล่มเมือง  
กวีประชาไท
    ท้องทุ่งระบัดเขียวขึ้นในบัดดล หลังเม็ดฝนทะลุรอยเมฆรั่วลงมาได้ เด็กน้อยติดปีกถลาลิ่วออกสู่ลาน สวนทางกับฝูงนก… ที่ร่อนคว้างสู่ชายคาดั่งนักรบแตกพ่าย ไม่ใช่สายฝนทำร้ายเจ้าใช่ไหม? เปล่าเลย..สายฝนฉ่ำเย็นอยู่เช่นนั้น กระสุนสังหารต่างหากซุ่มยิงเราหมายครองฟ้า  
กวีประชาไท
  *หัวใจแม่ แหลกสลาย ในวันนั้น วันลูกฉัน ถูกเข่นฆ่า ล่าสังหาร ภาพที่เห็น เป็นที่รู้ กู่ประจาน เมื่อมีการ ยิงสลาย ฝ่ายชุมนุม
กวีประชาไท
ลมผ่าวพัดบ่ายแล้ง            เคลื่อนไหวไม้พุ่มดอกบางใบ              ร่วงแล้วลมแล้งเคลื่อนรอยไหน      เผยผ่านไม้มิ่งฝุ่นเมืองแก้ว             ไม่รู้อยู่ไหน  ฯลฯ
กวีประชาไท
   
กวีประชาไท
โลกทัศน์ของข้ามืดบอดอยู่ในปากท้องและศักดิ์ศรีเหมือนว่าหนักอึ้งในทุก ๆ วลีที่จะเอื้อนเอ่ยถึง...ลมรำเพยก็เคลื่อนห่าง..ไกลออกไปแต่ข้างในนี้สิ – มีรอยรุ่มร้าวลึกก่ายทับซับซ้อน
กวีประชาไท
 
กวีประชาไท
คลี่กระดาษประเทศนี้              เป็นไฉน คนแต่ละคนไย                      ซ่านซ้อน เหมือนล้อเล่นซ่อนไย             จับจ่อ จรดฤๅ โครง เก่า กร่อน ผุ ย้อน          ยิ่งล้ำหยั่งเหลือ ฯลฯ
กวีประชาไท
เธอตายในเดือนกุมภาเวลาตะแบกบานเต็มต้นลมหวนระรานกลีบบางร้าวรนที่สุดร่วงหล่นบนวิถีเดินทาง
กวีประชาไท
แด่...ทรัพย์สินเจ็ดหมื่นหกพันล้านของพณฯ ท่าน