ยุคเยื้องกรายย่ำเท้า หนาวลึก
สารสื่อเร่งรู้สึก ท่ารู้
ความเป็นอยู่ด้านนึก ตกดิ่ง แล้วฤๅ
เรียกว่าต่างกลุ่มกู้ ชาติเชื้อชนผอง ฯลฯ
( ๑ ) ทุกข์สาหัสจัดให้ ร่วมสมัย.. ใครหม่นหมอง
ฤๅ แต่ละครรลอง ถือริษยา.. อนิจจา ฯ
( ๒ ) เรียกมันว่า “กระจก” สะท้อนถอน...อกผวา
รูป, ไล้ลูบ.. ตรึงตรา แม้โดยจินตนาการ ฯ
( ๓ ) เรียกว่า “ความคลับคล้าย” เสี่ยงใจทาย.. ไหวอาจหาญ
เอื้อโอย - ส่วนบุญทาน เศษวัยนี้ - อยู่ที่ใด ฯ
( ๔ ) เรียกด้านชาว่า “เงียบ” เรียบเรียบดั่งเฉียบลื่นไหล
ลือความงาม - คลั่งไคล้ จำคลื่นล้อ.. ต่อพระลอ ฯ
( ๕ ) เรียกความเข้มแข็งว่า วาทะบาดอุรา - รูปหล่อ –
พระเอกพลางเพียงพอ นางเอกเก้อ สวรรค์ลอย ฯ
( ๖ ) เรียกถามเสพสะดวก บวกสมานฉันทะคล้อย
คอยหน่อยน้องเอวลอย เสพอิ่มสมคงเปรมปรีดิ์ ฯ
( ๗ ) เรียกหามาปรับทุกข์ ปรารมภ์ลุก - ปราศรัยที่
วจีกับ.. ไมตรี สาหัสย้อมไหน.. ใจเพียง ฯ
( ๘ ) เรียกถึงความขยัน ยิ่งยื้อยัน - มันรั้นเสียง
เรื่อยเรื่อยมาเรียงเรียง บากหน้ามาก - ฉากม่านบัง ฯ
( ๙ ) เรียกถึงความเกียจคร้าน สันดานมันลึก - เกินหยั่ง
นามไหวแผ่ลำพัง เรียกล้ำบท.. หมด - แรงใจ ฯ
( ๑๐ ) เรียกร้องความนิยม โดยคลื่นหล่ม - ลมหลงใหล
ชั่วข่าวฉายฉับไว - โหมเห่รุ่น - ทุนนิยม ฯ
( ๑๑ ) เรียกน้อมไหนยอมรับ โดยกลอกกลับ.. กล้ำกลืนข่ม
ตอบไว้ในสายลม ได้กลั่นหาย.. สลายเลือน ฯ
( ๑๒ ) กล่าวเรื่องทั่วทั่วไป ร่วมสมัยนี้ไหวเหมือน
ร้างอกสะทกเอื้อน เธอเรียกมันว่า...สาบาน!
ณรงค์ยุทธ โคตรคำ