หลายองค์กรชาวพุทธออกมา “คัดค้าน”
การประกวด การตัดสิน และการให้รางวัล ผลงานศิลปะชิ้นหนึ่ง
อย่างรุนแรง และต่อเนื่อง
กล่าวโทษถึงขั้นมุ่งร้าย และ/หรือ ทำลายพระพุทธศาสนา
ค่าที่ศิลปินผู้นั้นเขียนภาพ “ภิกษุสันดานกา”
ในลักษณะอาการ ตำหนิ หรือติเตียน การกระทำ
สำหรับพฤติกรรมอันน่ารังเกียจ
อย่างที่ชาวโลกเห็นว่าผู้เป็น “สมณะ” ไม่ควรประพฤติ
แต่ในที่สุด กลุ่มบุคคล หรือองค์กร
รวมทั้งหน่วยงานรัฐ เช่น สำนักงานพุทธศาสนาแห่งชาติ
ก็ได้พบว่า…
มีชาวพุทธจำนวนหนึ่งเช่นกัน
ที่ไม่เห็นด้วย เอือมระอา หรือรังเกียจ
“การแสดงออก” ของตน หรือของพวกตน
และมีบ้าง ที่ถึงขั้นกล่าวว่า
เป็นอาการ “ร้อนตัว” “วัวสันหลังหวะ” หรือ “กินปูนร้อนท้อง”
ทำนองว่ากลัวคนอื่นจับได้ไล่ทัน
จึงออกมาปกป้อง “หม้อข้าว” ของตน และพรรคพวก
นี่คงไม่ใช่ครั้งแรก
หรือครั้งสุดท้าย…
สำหรับการแสดงออก และการมีความเห็นที่แตกต่าง
ต่อสิ่งที่เรียกว่า “การปกป้องพระศาสนา”
และ/หรือ “ความยึดมั่นถือมั่น”
เพราะด้านหนึ่ง
ชาวพุทธและสังคมของพวกเขา ในฝ่ายอนุรักษ์นิยม
จะตามไม่ทัน และขัดแย้ง กับ “สังคมสมัยใหม่” (หรือสังคมหลังสมัยใหม่?)
พร้อมๆ กับอีกด้านหนึ่ง ที่ “พุทธนอนุรักษ์นิยม”
ก็ขัดแย้ง หรือตามไม่ทัน “พุทธก้าวหน้า” ที่พยายามแก้ปัญหา
หรือนำเสนอทางออก ให้ “พระพุทธศาสนา” อยู่ในโลกที่เป็นจริง
ชนิดที่สามารถนำพาสังคม หรือเสนอทางออกให้สังคม และสมาชิกในสังคม
ได้เช่นเดิม
แน่ล่ะ
ว่าการ “ปกป้อง-รักษา” เป็นภารกิจสูงเกียรติ และน่ายกย่อง
แต่ใช่หรือไม่ว่า หากพลั้งพลาด สะดุดเท้าตนเองเข้า
ก็จะกลายเป็น “ยึดมั่น-ไร้เดียงสา” ไปได้โดยง่าย
และอย่างคาดไม่ถึง…
อยากให้กำลังใจกับทุกฝ่าย
ว่าการ “แสดงออก” อย่าง “เปิดเผย สงบ และสันติ” ล้วนแต่เป็นเรื่องที่ดี
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หากประกอบไปด้วย “สติ ปัญญา สัมปชัญญะ และสมาธิ”
ตลอดจนมีกระบวนการศึกษา วิเคราะห์ และสรุปบทเรียน ที่เหมาะสม
การเอาชนะคะคานนั้นมีรสชาติ
แต่ท้ายสุด ก็แค่การ “สร้างผู้แพ้” จำนวนหนึ่งขึ้นมาเท่านั้น
และจับพลัดจับผลู ดีไม่ดี
จะแพ้ “กิเลส” เอาทุกฝ่ายเสียด้วยซ้ำ
พุทธธรรมมีไว้ปฏิบัติ
และปฏิบัติเพื่อดับทุกข์เท่านั้น !!!