อีกบทกับค่ำคืนแสนยาวนาน‎‬

ค่ำคืนที่ผมนอนไม่หลับ

ในรอบหลายเดือน

ท่ามกลางการแตกร่วงของคำศัพท์

ที่หลายคนไม่อยากข้องแวะ

เสรีภาพและความเสมอภาค

ช่างน่าเบื่อหน่าย เป็นนามธรรม

เป็นศัพท์เฉพาะทางการเมือง

แสนวุ่นวาย

 

นอนไม่หลับ

ผมกำลังจ้องมองมันถูกกลบฝังอีกครั้ง

อันที่จริง มันถูกกลบฝังครั้งแล้วครั้งเล่า

ในนามการศึกษาและการพัฒนา

ต่อเนื่องตลอดมาและอาจตลอดไป

ตราบเท่าการพัฒนาไม่ใส่ใจคน

การศึกษาไม่แยกคนออกจากทาส

คนยังพอใจเป็นทาส

 

ไม่หลับ

ผมกำลังจ้องมองการสร้างทาส

ในหัว

เรื่องเล่าเช้านั้น

เช้าวันหนึ่ง
ลืมตา
ฝาผนัง เพดาน ห้อง
เปลี่ยนไป
 
นอกหน้าต่าง 
ไม่เห็นแสงแดด 
เปิดประตู ถูกล็อก
ไม่ได้ยินเสียงอื่น
นอกจากเสียงในหัวตัวเอง
 
เช้าวันนั้น

อาการสะลึมสะลือ ความรัก และประชาธิไตย

โลกสะลึมสะลือ
ในบรรยากาศแห้งห่าม
ห้วงขณะตื่นฝัน
 
เรามีโลกต่างใบ
โอฬารสถานที่รโหฐาน
ซอกถนนกับคฤหาสน์
ไม่ต่างกัน
 
ชีวิตเลือกได้
ช่างเป็นถ้อยคำบั่นทอน

ง่ายๆ

 
ผมคิด
คุณคิดไหม?
คิดว่าเขาคิดไหม?
แต่ละวันเราใช้ชีวิตเพื่ออะไร?
ตัวเอง ครอบครัว งาน เงิน 
ความฝัน ความรัก ความสุข 
อะไรนั่นนี่
คุณมีสิทธิ ผมก็มีสิทธิ เขาก็มีสิทธิ

มิติถ้อยคำ

1. ดาด

ถ้อยคำมีปีก
นึกถึงนก
ทั้งที่ผู้มีปีกไม่ใช่แค่นก

นึกถึงนกจากถ้อยคำมีปีก
ก็คิดถึงอิสระเสรี
ทั้งที่อิสระเสรีไม่ใช่นก
นกไม่จำเป็นต้องอิสระเสรี

โลกกว้างใหญ่
ในอาณาเขตคับแคบ
คนมากหน้า
ในวงหน้าจำกัด

เราเพื่อนกัน

แด่ท่านผู้แสวงหาความเป็นธรรมและยุติธรรมทั้งหลาย
เราคือเพื่อนกัน
ในเลือดเนื้อและหัวใจ
ไม่มีใครแบ่งแยกเราได้หรอก
ยามแผ่นดินลุกไหม้อำนาจถ่อยเถื่อนแผดเผา
คนหนึ่งลุกขึ้นยืนเป็นคน
แสนล้านคน
ลุกขึ้นยืนหยัดความเป็นคน