อาการสะลึมสะลือ ความรัก และประชาธิไตย

เช้าวันหนึ่งลืมตาฝาผนัง เพดาน ห้องเปลี่ยนไป นอกหน้าต่าง ไม่เห็นแสงแดด เปิดประตู ถูกล็อกไม่ได้ยินเสียงอื่นนอกจากเสียงในหัวตัวเอง เช้าวันนั้นจะไม

โลกสะลึมสะลือในบรรยากาศแห้งห่ามห้วงขณะตื่นฝัน เรามีโลกต่างใบโอฬารสถานที่รโหฐานซอกถนนกับคฤหาสน์ไม่ต่างกัน ชีวิตเลือกได้ช่างเป็นถ้อยคำบั่นทอนเมื่อนิ้วชี้มิใช่มือผู้เล

 ผมคิดคุณคิดไหม?คิดว่าเขาคิดไหม?แต่ละวันเราใช้ชีวิตเพื่ออะไร?ตัวเอง ครอบครัว งาน เงิน ความฝัน ความรัก ความสุข อะไรนั่นนี่คุณมีสิทธิ ผมก็มีสิทธิ เขาก็มีสิทธิเรามีสิทธิที่จะคิดฝันและเ

1.

แด่ท่านผู้แสวงหาความเป็นธรรมและยุติธรรมทั้งหลาย เราคือเพื่อนกัน ในเลือดเนื้อและหัวใจ ไม่มีใครแบ่งแยกเราได้หรอก ยามแผ่นดินลุกไหม้อำนาจถ่อยเถื่อนแผดเผา คนหนึ่งลุกขึ้นยืนเป็นคน แสนล้านคน ลุกขึ้นยืนหยัดความเป็นคน คนมีความคิดและฝันใฝ่ถึงเส้นทางที่สร้างวาดด้วยมือตน ท่านทั้งหลาย นี้คือสิ่งที่เรากำลังแสวงหา

ความเป็นไป ชีวิตคนมิได้มีค่าแค่ลมหายใจของเจ้าตัว อ่านเรื่อง "สันธนา สรรพศรี" ยิ่งกว่าเศร้าแล้วเศร้า ความตายแสนง่ายดาย สุดเบาหวิว แทนที่จะลิ่วปลิวลับหาย กลับถาโถมท่วมทับชีวิตผู้คน มิใช่เพื่อชีวิตจ่อมจมน้ำตา หากเพื่อชีวิตได้ตระหนักถึงชีวิต ว่าชีวิตมีความหมายต่อชีวิต ความน่าจะเป็น หากมนุษย์ทุกนามใ

ตัวอักษรร้องไห้ คนเขียนร้องไห้ รู้เห็นกับตาต่อใจ ไม่บอดด้าน เผด็จการก็คือเผด็จการ ยังมีใครมองเห็นฮีโร่อีกไหม? มองออกไป มองออกไปจากตัวเอง แล้วจะพบผู้คนมากมายก้มหัวแนบพื้นดิน ตั้งใจมอง แต่ไม่ต้องใช้ความพยายามมาก ก็จะพบหัวแนบดินเหล่านั้นบดขยี้กับน้ำทีรินไหลจากตา อดทนจับจ้องสักนิด เพื่อยินเสียงสะอึกสะอ

1. ข้าพเจ้า (กู) ก็พยายามจะอยู่ให้มันได้ นะ ใช้ชีวิตไม่ต้องคิดอะไร เกิน พยายามแล้วพยายาม เล่า หายใจยากหายใจ เย็น แต่ตาหูไม่บอด หนวก จึงไม่ใบ้ไม่เพียง พอ เผด็จการ 2.

1.

"ลำบากน่ะ ลำบากมาก"รับรู้เรื่องของเธอเธอเป็นแม่ครัว เธอทำกับข้าวเธอไม่เคยร่วมชุมนุมการเมืองเธอถูกคุมขังทั้งที่ไม่มีความผิดแม้แต่น้อยแม้แต่น้อยเธอก็ไม่ผิดแต่ต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆอ้อ เธอมีความผิดบ้างเธอผิดที่อยู่ผิดที่

ค่ำคืนที่ผมนอนไม่หลับในรอบหลายเดือนท่ามกลางการแตกร่วงของคำศัพท์ที่หลายคนไม่อยากข้องแวะ