ความเป็นอยู่

ความเป็นไป

ชีวิตคนมิได้มีค่าแค่ลมหายใจของเจ้าตัว
อ่านเรื่อง "สันธนา สรรพศรี"
ยิ่งกว่าเศร้าแล้วเศร้า
ความตายแสนง่ายดาย สุดเบาหวิว
แทนที่จะลิ่วปลิวลับหาย
กลับถาโถมท่วมทับชีวิตผู้คน
มิใช่เพื่อชีวิตจ่อมจมน้ำตา
หากเพื่อชีวิตได้ตระหนักถึงชีวิต
ว่าชีวิตมีความหมายต่อชีวิต

ความน่าจะเป็น

หากมนุษย์ทุกนามใฝ่ฝันถึงวันนอนหลับกินอิ่ม
ย่อมไม่มีสักวันที่มนุษย์เพียงนามห้ามความฝันใฝ่นั้น
หากมนุษย์ทุกนามขยับมือเท้าถางก้าวตามทางนี้
ย่อมไม่มีมือตีนมนุษย์หน้าไหนขัดขวาง
มนุษย์ทุกนาม นามซึ่งแตกต่าง
ต่างพ้อง ต่างบ้าง ต่างหมด?
หากมนุษย์ทุกนามใฝ่ฝันถึงวันนอนหลับกินอิ่ม
จะมีวันนั้นได้ไหม?
ถ้าไม่มี
ก็ตัองไม่มีมนุษย์บางนามนอนหลับกินอิ่มทุกวัน
ขณะมนุษย์บางนามแค่ได้กินได้นอนสักวัน ยังไม่ได้ ยังไม่มี
หรือมนุษย์นามนี้ไม่ใช่มนุษย์!
ต้องมีมนุษย์สักนามรับผิดชอบ?
ใคร!

เรื่องเล่าเช้านั้น

เช้าวันหนึ่ง
ลืมตา
ฝาผนัง เพดาน ห้อง
เปลี่ยนไป
 
นอกหน้าต่าง 
ไม่เห็นแสงแดด 
เปิดประตู ถูกล็อก
ไม่ได้ยินเสียงอื่น
นอกจากเสียงในหัวตัวเอง
 
เช้าวันนั้น

อาการสะลึมสะลือ ความรัก และประชาธิไตย

โลกสะลึมสะลือ
ในบรรยากาศแห้งห่าม
ห้วงขณะตื่นฝัน
 
เรามีโลกต่างใบ
โอฬารสถานที่รโหฐาน
ซอกถนนกับคฤหาสน์
ไม่ต่างกัน
 
ชีวิตเลือกได้
ช่างเป็นถ้อยคำบั่นทอน

ง่ายๆ

 
ผมคิด
คุณคิดไหม?
คิดว่าเขาคิดไหม?
แต่ละวันเราใช้ชีวิตเพื่ออะไร?
ตัวเอง ครอบครัว งาน เงิน 
ความฝัน ความรัก ความสุข 
อะไรนั่นนี่
คุณมีสิทธิ ผมก็มีสิทธิ เขาก็มีสิทธิ

มิติถ้อยคำ

1. ดาด

ถ้อยคำมีปีก
นึกถึงนก
ทั้งที่ผู้มีปีกไม่ใช่แค่นก

นึกถึงนกจากถ้อยคำมีปีก
ก็คิดถึงอิสระเสรี
ทั้งที่อิสระเสรีไม่ใช่นก
นกไม่จำเป็นต้องอิสระเสรี

โลกกว้างใหญ่
ในอาณาเขตคับแคบ
คนมากหน้า
ในวงหน้าจำกัด

เราเพื่อนกัน

แด่ท่านผู้แสวงหาความเป็นธรรมและยุติธรรมทั้งหลาย
เราคือเพื่อนกัน
ในเลือดเนื้อและหัวใจ
ไม่มีใครแบ่งแยกเราได้หรอก
ยามแผ่นดินลุกไหม้อำนาจถ่อยเถื่อนแผดเผา
คนหนึ่งลุกขึ้นยืนเป็นคน
แสนล้านคน
ลุกขึ้นยืนหยัดความเป็นคน