ความเป็นอยู่

ความเป็นไป ชีวิตคนมิได้มีค่าแค่ลมหายใจของเจ้าตัว อ่านเรื่อง "สันธนา สรรพศรี" ยิ่งกว่าเศร้าแล้วเศร้า ความตายแสนง่ายดาย สุดเบาหวิว แทนที่จะลิ่วปลิวลับหาย กลับถาโถมท่วมทับชีวิตผู้คน มิใช่เพื่อชีวิตจ่อมจมน้ำตา หากเพื่อชีวิตได้ตระหนักถึงชีวิต ว่าชีวิตมีความหมายต่อชีวิต ความน่าจะเป็น หากมนุษย์ทุกนามใฝ่ฝันถึงวันนอนหลับกินอิ่ม ย่อมไม่มีสักวันที่มนุษย์เพียงนามห้ามความฝันใฝ่นั้น หากมนุษย์ทุกนามขยับมือเท้าถางก้าวตามทางนี้ ย่อมไม่มีมือตีนมนุษย์หน้าไหนขัดขวาง มนุษย์ทุกนาม นามซึ่งแตกต่าง ต่างพ้อง ต่างบ้าง ต่างหมด? หากมนุษย์ทุกนามใฝ่ฝันถึงวันนอนหลับกินอิ่ม จะมีวันนั้นได้ไหม? ถ้าไม่มี ก็ตัองไม่มีมนุษย์บางนามนอนหลับกินอิ่มทุกวัน ขณะมนุษย์บางนามแค่ได้กินได้นอนสักวัน ยังไม่ได้ ยังไม่มี หรือมนุษย์นามนี้ไม่ใช่มนุษย์! ต้องมีมนุษย์สักนามรับผิดชอบ? ใคร!