วันเค้าท์ดาวน์ที่แสนเศร้า

 

พี่นั่งเศร้าเค้าท์ดาวน์ วันปีใหม่
ด้วยหัวใจโศกเศร้า เหงาระทม
ส่องแลทางหานางด้วยใจระบม
จิตตรอมตรมระบมหนัก ปักทรวงใน
 
คนอื่นเขาชื่นบานฉลองวันฟ้าใหม่
วันที่ใจ คนสองคนหายหม่นหมอง
แต่ตัวเราเหงาฤดี น้ำตานอง
ไหลเป็นครองหมองหม่นทนกล้ำกลืน
 
หากไม่รัก ให้ริบบอกอย่าตอกย้ำ
หว่านน้ำคำให้ชื่นใจแล้วหายหนี
เอาคำหวานโลมเล้าจนเปรมปรีดิ์
ไม่ถึงวินาทีก็หายไป
 
ไม่ถืงวันฟ้าใหม่ เธอหายไป
คงไม่ได้คิดถืงคนคอยหา
คนที่น้องบอกรักชั่วชีวา
ฟ้าใหม่ยังไม่มาน้องกลับลึม

 

ความเห็น

Submitted by ถนอม ไชยวงษ์แก้ว on

ความเอ๋ยความรัก เริ่มสมัครชั้นต้น ณ หนไหน
หรือเริ่มเพาะเหมาะหว่างกลางหัวใจ หรือเริ่มในสมองตรองจงดี

แรกจะเกิดเป็นไฉนใครรู้บ้าง อย่าระคางตอบสำนวนให้ถ้วนถี่
ใครถนอมกล่อมเกลี้ยงเลี้ยงรตี ผู้ใดมีคำตอบขอบใจเอย

ตอบเอ๋ยตอบถ้อย เกิดเมื่อเห็นน้องน้อยเจ้าสงสัย
ตาประสบตารักสมัครไซร้ เสมือนให้อาหารสำราญครัน

แต่ถ้าแม้นสายใจไม่สมัคร เหมือนฆ่ารักเสียแต่เกิดย่อมอาสัญ
ได้แต่ชวนเพื่อนยามาพร้อมกัน ร้องรำพันสงสารรักหนักหนาเอย.

หวังว่ากวีนิพนธ์เก่าแก่บทนี้คงจะทำให้ความเศร้าของคุณแสงพูผ่อนคลายลงบ้างนะครับ มีความเศร้าเพราะผิดหวังในรัก ผมว่ามันเป็นความงดงามของชีวิต เป็นเรื่องที่มีคุณค่า เพราะเป็นเครื่องหมายบอกเราว่า หัวใจของเรายังอ่อนโยนละเอียดลึกซึ้ง ยังไม่ตายด้าน เพราะยังรู้จักรัก (ถึงแม่จะผิดหวังก็ช่างมัน) สวัสดีปีใหม่ครับ

Submitted by น้ำลัด on

รักนั้นมีกี่ฤดู

ฤดูแห่งรักมักจะเริ่มต้นด้วยการผลิดอกออกใบยังกะฤดูใบไม้ผลิ
บางฤดูนั้นเร่าร้อนเกินจะห้ามใจไหว บางฤดูนั้นสุขสดชื่นดื่มด่ำ
ดูดดื่มในความรักเหมือนกำลังมีร่างระเริงร่าท่ามกลางสายฝน
บางฤดูนั้นห่อเหี่ยวเปลี่ยวเหงา แสนเศร้าเคล้าน้ำตายามรักไม่เป็นดั่งใจหวัง
ดอกใบแห่งรักร่วงโรยราร่อนถลาไปกับสายลมอันแห้งแล้ง
บ้างเหน็บหนาวปานว่าจะขาดใจ จะสรรหาสิ่งใดมาห่มใจก็ไม่เคยอุ่น

ไม่ว่ารักนั้นจะมีกี่ฤดูมันก็คงไม่สำคัญอะไรนัก
สิ่งสำคัญคือรักซึ่งกันและกันในผองเพื่อนหมู่มวลประชา
เป็นรักที่ทุกคนคงปรารถนา ไม่อยากให้มีฤดูกาลใดๆ

Submitted by แสงภูชัย on

ขอบพระคุณท่านน้ำลัด ทุกครั้งที่ผมเขียนลงในประชาไท คุณจะมาให้กำลังใจผมตลอด ขอบคุณมากครับ

Submitted by แสงดาว ศรัทธามั่น on

\ เธอ เธอ จ่า อยู่หนไหน?

ดวงใจฉันพร้อมไปติดตามหา

ฉันไร้ซึ่งชีวิตชีวา

โอ้ เธอจ๋า กลับมาซี

เธอก็รู้ฉันรักเธอ และเธอก็รักฉัน

รัก รัก นิรันดร์เสมอ นั้นเหลือที่

โอ้ แม่นางเอย ไยหน่ายหนี

ชีวีฉัน ทุกข์โศกตรม

ดวงใจฉันสะอื้น

เศร้าทรวงและขื่นขม

ยามเบิ่งดูสายฝนพรม

และสายลมพลิ้วพัดมา

ยิ่งเหงา ยิ่งแสนเศร้า

โอ้ตัวเราไร้วาสนา

หรือว่าถึงเวลา

ต้องก้มหน้า กอดแนบซบดิน ! @

Submitted by สองฝั่งของ on

อยู่ฝั่งโพ้นส่งข้ามกลอนอักษรสาร
ด้วยตำนานลาวไทสมัยก่อน
วัฒนธรรมประเพณีสี่พันดอน
กลับมาย้อนสัมพันธ์อันรัญจวน
แคนข้ามโขงสนูว่าวคราวยังเล็ก
ยังเป็นเด็กริมของมองย้อนหวน
สายลมพริ้วปลิวสายน้ำไม่ไหลทวน
เฝ้าแต่ครวญยามเย็นเห็นธารา
สาวฝั่งโขงโยงบ่าวไทยเคยได้พบ
คนจบจบไว้ผมมวยสวยหนักหนา
หนุ่มไทยพายเรือส่งข้ามพารา
ยื่นข้าวปลาอาหารกราบกาลลา
ลาวยุคใหม่สามจีดิจิตอล
ร่อนคำกลอนผ่านเวบส์ไซ้ท์เสน่หา
ในเนื้อแท้เนื้อใจมิไลลา
นั่นเนื้อนาหนุนเนื่องเรื่องลาวไทย..ไม่เสื่อมคลาย...(จากนักกลอนสมัครเล่น..นาม"สองฝั่งของ...เจ้า..)

Submitted by แสงภูชัย on

ขอบใจสองฝั่งของที่มายาม ข้ามของไปเวียงจันทน์กะแม่นบ้านข้อยโลดละ
รักกันเด้อหมู่เฮา

Submitted by แสงดาว ศรัทธามั่น on

มื้อใดไปนอนที่เรือนแพ น้ำของ ยามอรุณได้ยินเสียงไก่ขันร้องเพลงไพเราะปลุกเราที่ฝั่งลาว ยามสาย เห็นก๋ำเบ้อ (ผีเสื้อ ...Buttterflies ... ) และนกจากลาว และจากไทย บินข้ามน้ำของไปมาหาสู่กัน (เหมือนพี่น้อง ลาว - ไทย ข้ามของไปมาหาสู่กัน) แม่น้ำของ เป็นเพียงพรมแดนสมมุติที่กางกั้นประเทศสมมุติเท่านั้น ... No border no contry no race no languge... ไร้พรมแดน ไร้ประเทศ ไร้สีผิว ไร้ภาษา ฯลฯ WE ARE THE WORLD !!!

Submitted by น้ำลัด on

อยากเป็นดั่งสายน้ำของ ลดเลี้ยวลัดเลาะกัดเซาะไป
จากถิ่นแดนแสนไกล ไหลไปจนสุดแผ่นฟ้าสุดแผ่นดิน

ลำน้ำของ น้ำเป็นของใคร เจ้าจะไหลถึงไหน ใครเป็นเจ้าของ
ลำน้ำของ ลำน้ำคล้องใจ ลำน้ำคล้องคน ลำน้ำคล้องแผ่นดิน

ลำน้ำของเองไม่เคยแบ่งแยกว่าเป็นของใคร
แต่ทำไมคนมาแบ่งแยกว่าเป็นของเราว่าเป็นของเขา

สองฟากฝั่งของลำน้ำของ สายน้ำสร้างสรรค์สิ่งสวยงามมากมาย
สองฟากฝั่งของลำน้ำของ คนเรากลับทำลายสิ่งสวยงามนั้นไป

Submitted by ไชยวัฒน์ ตระกรั... on

สวัสดี แสงไชย
ดีใจที่กลับมาเขียน

รักของเราสองคน

 
น้องกล่าวว่าสะพานข้ามของโยงใจรัก
เชื่อมสัมพันธ์แน่นหนักสองฝั่งของ
แต่อ้ายว่าสะพานขัวนั้นมันเชื่อมโยง
สองฝั่งของของน้องพี่คู่เคียงกัน

ส่งพรปีใหม่

 
 
 
สุขลุลาภได้.....................ชัยประเสริฐยอถืง
เลิงๆเบยบานสุข...............ทุกข์อย่าเวินมาต้อง
ความหมองเหยหายเสี้ยง....เหลือเพียงความซ้อยชื่น
หมื่นปีสุข์อยู่สร้าง..............ปางฟ้าสหง่างาม....ท่านเอ๋ย
 

ความคิดของคนสมัยใหม่

 

คนสมัยนี้ ช่างแปลกดี เปลี่ยนแปลงไป
ลบทิ้งได้ ความดีงาม ที่มีอยู่
ความดีแท้ เขาสร้างสรรค์ ครารุ่นปู่
ไม่เหลืออยู่ คนรุ่นนี้ ลบทิ้งไป