ฯลฯ คล้อยหลังจากวันนั้น เมื่อนับชั่วโมงเวลาให้ดวงตะวันพลบค่ำลง และอัสดง ณ เส้นขอบฟ้าตรงโพ้นทะเลที่ส่งประกายคลื่นระยับตัดกับความสะรัวจางสุดท้ายของมัน จากที่แกแอบหนีออกไปเพราะทนต่อกลิ่นของความอัปรีย์ในบ้านที่แสนจะผุพังด้วยความล้มเหลว ทุกค่ำคืนหลังจากที่ได้พบเจอเด็กสาวคนนั้น และได้ลิ้มรสเค้กชิ้นเล็ก ๆ ราคาถูก ๆ ในงานวันคล้ายวันเกิดอันมีสะพานปลาเหม็นสาบ ท้องทะเลและคลื่นลมออ่น ๆ ของฤดูร้อนเป็นประจักษ์พยาน ความไร้จุดหมายในทุกค่ำคืนก็เปลี่ยนไปราวกับดวงไฟถูกเปลี่ยนสี แล้วแกก็เหมือนกับแมลงที่หัวใจรุกโชติช่วงด้วยแรกกระตุ้นที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน ราวกับว่า หัวใจก้อนใหญ่และหนักเท่าหินของแกนั้น บัดนี้ได้หดเล็กลงเท่าเม็ดทราย แล้วบังเกิดปีกใหญ่เท่านกกลางคืนที่บินอยู่ตามชายฝั่งเพื่อแสวงหาความปรารถนาของตัวเองไม่เว้นวาย
บนผิวของหัวใจที่สั่นเป็นระลอกคลื่นซัดเข้าหาฝั่งครั้งแล้วเล่า บึ่งลึกลงไปที่ก้นของมัน มีเพียงเธอเท่านั้นที่ตกตะกอนนิ่งเงียบอยู่ต่อความคิดทั้งหมดทั้งมวลที่เย็นเยือกภายใต้ความมืดมิด สิ่งอันร้ายที่มืดดำอยู่รายรอบครั้งเคยประดังเข้ามา ก็ได้เคว้งอยู่เหนือช่องว่างที่แกกั้นฉากไว้เพื่อความคนึงหาของแกที่มีแต่เพียงเธอผู้เดียว แกยิ้มได้แม้แต่ในบ้านที่มีสิ่งทั้งหลายซึ่งทำให้แกไม่เคยยิ้ม ฉันเคยรู้จักความรู้สึกนั้น มันเนิ่นนานมาแล้ว และฉันคิดว่า การหวนคิดถึงความรู้สึกครั้งที่แกเคยได้พานพบก็คงจะดีไม่น้อย มันคงช่วยลอกผนังด้านชาของหัวใจฉันออกไปได้บ้าง และเนื้อในที่อยู่ภายใต้เปลือกแข็ง ฉันผู้จดจำมันไม่ได้ เสมือนผู้หางไกลแม้อยู่ใกล้แค่ในอกข้างซ้าย แม้จะยังไม่ได้ลอกลึกถึงเนื้อแท้ แต่อย่างน้อย การเข้าใกล้มันให้มากขึ้นกว่าที่เป็นอยู่ คงช่วยอะไรฉันได้บ้าง
ในเวลาคืนแล้วคืนเล่าที่แกเบือนหน้าจากท้องทะเลเว้งว้างว่างเปล่าหันกลับมาสู้ผู้คนสัญจรไปมา ไม่ต่างจากไฟทางที่จับจ้องพื้นถนน แล้วในคืนหนึ่งแกก็เห็นเธอเดินผ่านมา แกจำเธอได้ ราวกับที่จำท้องทะเลและกลิ่นของมัน แม้จะอยู่ห่างออกไปลับตา ผมของเธอ รอยยิ้ม ท่วงท่า ทั้งหมดอยู่ในความระลึกที่ท่วมท้นหัวใจซึ่งกำลังเต้นระริก แกดีใจและส่งยิ้มให้เธอโดยไม่ได้สังเกตคนที่เดินเคียงคู่กับเธอมาด้วยซ้ำว่าเป็นชายคนไหน อาจจะเป็นคนเมื่อวาน หรือเมื่อวานก่อน หรือเมื่อเดือนก่อน ปีก่อน คนแล้วคนเล่าที่ได้ย้อนกลับมาเพื่อเติมต่อคุณค่าของความเป็นกระหรี่ซึ่งเด็นสาวคนหนึ่งจำเป็นจะต้องตระหนักถึงทุกลมหายใจ
แต่ไม่เลย เธอเพียงแค่ชายตามองแล้วเลยผ่านไปราวกับแกเป็นโต๊ะหินสาธารณะ ทันใดหัวใจของแกก็หล่นลงตรงนั้น ผสมรวมกับพื้นซีเมนต์หยาบหนา แข็งและหนัก เพื่อที่จะจมดิ่งลงในความเศร้าใต้ผืนเท้าที่เเกเหยียบ แกคงคิดว่าเธอเปลี่ยนไป นางกระหรี่คนนั้น นางผู้หญิงหลายใจ นางผู้หญิงที่ไม่แม้แต่จะจดจำมิตรภาพที่สร้างขึ้นมา ราวกับว่ามันเป็นถุงยางอนามัยที่เธอใช้กับแขกที่เธอบริการแล้วทิ้งอย่างไม่แยแส แต่ฉันจะบอกแกว่า ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปหรอกเด็กน้อย ทุกอย่างเป็นเช่นนี้ เพียงแต่แกต่างหากที่เพิ่งจะเรียนรู้ อาจจะมีโสเพณีที่พึงใจแขกของตัวเองอยู่บ้าง แต่ไม่มีโสเพณีคนไหนโง่พอที่จะรักผู้ชาย เมื่อเด็กสาวเติบโตจนได้เป็นกระหรี่ทั้งกายและใจ สิ่งที่พึงสังวรไว้เสมอคือ การมีความรักและพยายามจะรักผู้ชายสักคนนั้น มันก็ไม่ต่างจากการกรีดข้อมือตัวเอง และผู้ชายอย่างแกก็คงเป็นเช่นเส้นเลือดที่เธอจะต้องใช้มีดกรีดเพื่อค้นหาความรักแท้ที่พบเจอได้ยากยิ่ง และที่สำคัญ แกก็ยังไม่ได้โตเป็นผู้ชาย แกยังเป็นแค่เด็ก ทั้งความรักก็เป็นเพียงฝ่ายเดียวที่แกสร้างขึ้นมาเองภายใต้ความคิดที่มืดมิด
แต่เธอก็ยังมองแกนะ เธอชายตามองแก นั่นเท่ากับว่า สิ่งที่เคยเกิดขึ้นระหว่างเธอกับแกใช่จะไม่มีอยู่ในความคิดของเธอ แต่ฉันเพียงจะอธิบายว่า มันเป็นเพียงบทเรียนหนึ่งขณะก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายของแกกำลังจะก่อรูปเป็นดวงใจนั้น เพียงแค่มันได้ล้มสลายลง เพื่อที่จะเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง และเพียงแต่ว่า หัวใจของฉันตอนนี้ รูปลักษณ์ที่เป็นอยู่ซึ่งส่งมอบมาจากแก ก้อนเนื้อด้านหนาชิ้นนี้มิได้ก่อรูปเป็นหัวใจ นั่นคงเพราะความพยายามที่ล้มเหลวนับครั้งไม่ถ้วน กระนั้น ฉันก็ไม่ได้จะตัดพ้อสิ่งใด เพราะอย่างน้อยที่สุด ในยามที่เงียบงันและว่างเปล่า หัวใจของเราก็ยังคงทำหน้าที่ แม้จะอ่อนแรงแลฟังได้ยินเพียงในที่เงียบละมืดมิดเท่านั้นก็ตามที ฯลฯ
บล็อกของ เขียน ตะวัน
เขียน ตะวัน
ฯลฯ ฉันคิดว่า เราควรจะต้องพักเรื่องซีเรียสของแกไว้เสียบ้าง เพราะมันทำให้ฉันอึดอัดราวกับใส่เสื้อกันหนาวสไตล์เกาหลีออกไปเดินกลางแดดของวันที่สี่ หลังจากที่อุณหภูมิเริ่มสูงขึ้นตั้งแต่วันที่สอง
เขียน ตะวัน
...แล้วในตอนที่ฉันกำลังจะข้ามถนนไปฝั่งตรงข้ามนั่นเอง ทันใดรถพ่วงข้างขายไก่ย่างก็เลี้ยวออกจากซอยตัดหน้าให้ฉันต้องชะงักขาที่กำลังจะก้าวลงจากฟุตบาท พ่อค้าทำลอยหน้าลอ
เขียน ตะวัน
...เช้านั้น คุณเขียนตื่นขึ้นแล้วได้พบว่า ตัวเองต้องการเข้าห้อ