Skip to main content

 

กฤษฎา ศุภวรรธนะกุล

 

สาวน้อยชื่อ 'เพลง' อยู่บนตักผม เธออายุยังไม่เต็มเดือนดี เธอลืมตาใสแป๋วขึ้นมาเป็นบางครั้ง คงอยากรู้ว่าเจ้าของตักอันไม่คุ้นเคยนี้เป็นใคร ผิวเนื้อของเพลงละเอียดและนุ่มนิ่ม บางจังหวะที่กล้ามเนื้อใบหน้าและริมฝีปากขยับในองศาเฉพาะ ผมคิดไปเองว่าเพลงยิ้มให้

ผมไม่เคยตระกองอุ้มเด็กอ่อนขนาดนี้มาก่อน เกร็งและเกรงว่าหากอุ้มผิดวิธีจะทำลูกเขาเจ็บ จึงระมัดระวังและเคลื่อนไหวอย่างอ่อนเบาที่สุด

ผมใช้นิ้วสัมผัสแก้มเพลง เกาเบาๆ เพราะคิดเองเออเองว่าน่าจะเพลินดี เหมือนเวลาเกาคางให้แมว เพลงลืมตาขึ้นเป็นระยะๆ แม่ของเพลงนั่งห่างผมออกไปไม่ถึงเมตร มีเบาะนอนสีสันสดใสคั่นกลางระหว่างเรา

แม่ของเพลงอยู่ในชุดสีฟ้าทั้งเสื้อและกระโปรง ชุดที่ใส่หมายถึงความเป็นนักโทษเด็ดขาดของเรือนจำ ขณะที่ผู้หลักผู้ใหญ่โอภาปราศรัยกันถึงการดูแลนักโทษในเรือนจำ ผมดอดเข้ามานั่งในศูนย์เด็กอ่อน ขอลูกเขามาอุ้ม

ผมตระหนักชัดๆ ณ ตรงนั้นเองว่า ทำไมเด็กจึงเป็นสัญลักษณ์ของความบริสุทธิ์ เพลงยังไม่รู้ว่าโลกที่เธออยู่ตอนนี้คืออะไร มันขีดกรอบเสรีภาพของแม่เธอและผู้หญิงคนอื่นๆ อย่างไร และเพลงคงจำไม่ได้เมื่อเธอโตขึ้น หากไม่มีใครบอก

เพลงมีเวลาอยู่กับแม่อีกประมาณ 1 ปี เพราะเรือนจำอนุญาตแค่นั้น เด็กที่อายุเกิน 1 ปี จะต้องออกไปอยู่ภายนอก เพลงยังโชคดี ยังมีพ่อรออยู่ข้างนอก เด็กคนไหนที่โลกนอกกำแพงไม่มีใครรออยู่ บ้านหลังที่ 2 ต่อจากคุกคือสถานสงเคราะห์

คนนอกมองว่าคุกไม่ใช่ที่สำหรับเด็ก ซึ่งคงไม่มีใครเถียง คุกไม่ได้สร้างขึ้นสำหรับเพลง คุกไม่ได้มีอยู่เพื่อเพลง คุกไม่มีความสำคัญใดๆ ต่อเพลง

ในทางกลับกัน เพลงต่างหากที่สำคัญต่อคนในคุก แม่ของเพลง ผมเชื่อว่าเพลงเป็นสายใยเดียวที่ถักทอผู้เป็นแม่กับโลกนอกกำแพง เป็นความหวังน้อยๆ ของแม่ที่จะประคับประคองตนจนกว่าจะพ้นโทษ

เพลงเป็นชีวิตเล็กๆ ที่แข็งแกร่งเหมือนกระดาษทรายทำหน้าที่ขัดถูชีวิตที่หยาบกร้านมากกว่าและพลั้งผิด-พลั้งเผลอของเหล่านักโทษหญิง ลบเหลี่ยมคมๆ ให้กลมมนลง ไม่ทิ่มแทงตัวเองมากไปกว่าที่เป็นอยู่ เพลงเพิ่มรอยยิ้มให้นักโทษหญิงในศูนย์ฯ อย่างน้อยพวกเธอก็มีรอยยิ้มเมื่อเพลงดิ้นขลุกขลักในอ้อมตักผม (และยังมีข้าวตัง หนุ่มน้อยที่คงอีกไม่นานจะต้องจากสถานที่นี้ไป เขาพยายามเอื้อมมือมาจับแว่นตาของผม ที่นั่งอยู่ใกล้ๆ กัน คือนักโทษหญิงอีก 2 คน ที่กำลังจะคลอดลูกอีกไม่นานหลังจากนี้)

แน่นอน ผมไม่มีโอกาสจะได้เห็นวันที่แม่ของเพลงยื่นเพลงให้กับพ่อของเพลง เพลงคงไม่รู้สึกอะไร ความไร้เดียงสายังช่วยปกป้องเพลงไว้จากความปวดร้าวของการพลัดพราก แต่เจ้าของมือที่ยื่นส่งเพลงให้คงเป็นอีกเรื่อง

ผู้หลักผู้ใหญ่ เจ้าหน้าที่ และสื่อมวลชน เริ่มเดินกันแล้ว ผมส่งเพลงคืนให้กับผู้เป็นแม่

เพลงยังคงหลับตา ไม่ว่าจะเป็นโลกหลังกำแพงหรือโลกนอกกำแพงก็ทำอะไรเพลงไม่ได้

ผมบอกลาแม่ของเพลงและนักโทษหญิงคนอื่นๆ

ก่อนจาก...ผมคิดไปเองว่าเพลงยิ้มให้

 

ภาพจาก-http://yourvoiceintheassembly.co.uk/wp-content/uploads/2012/10/prison.jpg

บล็อกของ กฤษฎา ศุภวรรธนะกุล

กฤษฎา ศุภวรรธนะกุล
ขณะที่เขียนอยู่นี้ #ประเทศกูมี มียอดวิวเกือบ 7 ล้านแล้ว ผมนี่ฟังหลายรอบมาก พร้อมโยกเยกไปตามจังหวะและซึมซับเนื้อหาเข้าไปในหัวใจ
กฤษฎา ศุภวรรธนะกุล
ตั้งแต่วัยรุ่นที่พอจะรับรู้ความเป็นไปของสังคมบ้าง ผมพบเจอ ‘วิธีคิด’ ในการใช้ชีวิตประมาณห้าหกชนิด ตั้งแต่สโลว์ไลฟ์ สโลว์ฟู้ด การกลับไปใช้ชีวิตเป็นชาวนา มินิมัลลิสม์ ฮุกกะ และล่าสุดที่ออกมาไล่เรี่ยกันคือลุกกะและอิคิไก แล้วยังมีการเผยแพร่ลัทธิความฝันแบบเข้มข้นของสื่อมวลชน สินค้า บริการ จนถึงโค้ช นัก
กฤษฎา ศุภวรรธนะกุล
 กฤษฎา ศุภวรรธนะกุล 
กฤษฎา ศุภวรรธนะกุล
กฤษฎา ศุภวรรธนะกุล วันนี้มีเหตุให้ไปร่วมวงแลกเปลี่ยน ถกเถียง ประเด็นการไม่นับถือศาสนา มีหลายบทสนทนาที่น่าสนใจเลยคิดว่าน่าจะนำมาแบ่งปันและถกเถียงกันต่อ
กฤษฎา ศุภวรรธนะกุล
กฤษฎา ศุภวรรธนะกุลในหนังสือ 'SUM 40 เรื่องเล่าหลังความตาย' ของ David Eagleman มีอยู่ตอนหนึ่งกล่าวถึงสรวงสวรรค์ที่ดวงวิญญาณของบุคคลผู้มีชื่อเสียงในประวัติศาสตร์ยังคงว่ายเวียนอยู่บนสรวงสวรรค์แห่งนั้น
กฤษฎา ศุภวรรธนะกุล
กฤษฎา ศุภวรรธนะกุล รับงานเลี้ยงชีพชิ้นเล็กๆ มาชิ้นหนึ่ง เนื้องานคือการสัมภาษณ์เรื่องราวชีวิตบุคคล นำมาร้อยเรียงบอกกล่าวสู่คนอ่าน ปรากฏว่าบทสนทนาที่ดำเนินไป ชักพาให้เกิดความคิดคำนึงอันหลากหลาย ณ ส่วนใดส่วนหนึ่งของสมองและหัวใจ
กฤษฎา ศุภวรรธนะกุล
กฤษฎา ศุภวรรธนะกุล ‘วัยหนุ่ม ข้าต้องการมีเพื่อนมากมายวัยกลางคน ข้าต้องการมีเพื่อนที่ดีวัยชรา ข้าเพียงต้องการเป็นเพื่อนที่ดีของใครสักคน’
กฤษฎา ศุภวรรธนะกุล
 กฤษฎา ศุภวรรธนะกุล"ถึงผมจะไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่คุณพูด แต่ผมจะปกป้องสิทธิในการพูดของคุณด้วยชีวิต" วอลแตร์“จินตนาการสำคัญกว่าความรู้” อัลเบิร์ต ไอสไตน์
กฤษฎา ศุภวรรธนะกุล
กฤษฎา ศุภวรรธนะกุล TCIJเป็นอีกครั้งที่วัดธรรมกายออกมาธุดงค์กลางนคร แล้วก็ถูกสวดยับไปตามระเบียบ ซึ่งคงห้ามปรามกันไม่ได้
กฤษฎา ศุภวรรธนะกุล
 กฤษฎา ศุภวรรธนะกุลพนักงานบริการหญิงหรือ Sex Worker นางหนึ่งเดินจับจ่ายซื้อหากับชาวต่างประเทศ เธอพูดกับลูกค้าของเธอว่าI shop. You pay.
กฤษฎา ศุภวรรธนะกุล
กฤษฎา ศุภวรรธนะกุล TCIJมนุษย์ล้วนตั้งจุดหมายปลายทางของตนเองและพยายามฟันฝ่าไปให้ถึง โดยส่วนใหญ่ล้มลุกคลุกคลาน บ้างล้มแรงเสียจนไร้แรงยืนอีกครั้ง เป็นสัดส่วนน้อยกว่ามากที่ถึงจุดหมายปลายทาง นี่คงเป็นเหตุผลทำให้ ‘ความฝัน’ เป็นสิ่งสูงค่าในสายตามนุษย์ยุคปัจจุบัน
กฤษฎา ศุภวรรธนะกุล
กฤษฎา ศุภวรรธนะกุล TCIJ