ชนชาติเกาหลีใต้ ขึ้นชื่อว่าเป็นหนึ่งในชนชาติที่ดื่มหนักและจัดที่สุดชนชาติหนึ่ง
ละครทางโทรทัศน์ของเกาหลีใต้ ที่ส่วนใหญ่ออกอากาศหลังสี่ทุ่มขึ้นไปนั้น แทบจะทุกเรื่อง จะต้องมีฉากที่เกี่ยวของกับวัฒนธรรมการกินและดื่มในทุกๆ เรื่อง แฟนละครชาวไทยคุ้นชินกับฉากดื่มโซจู หรือเหล้าขาวสไตล์เกาหลีเป็นอย่างมาก
แต่ละครเรื่องนี้ นำเสนอเรื่องของการกินและดื่ม "อย่างมีคุณภาพ" ในทุกตอนที่ออกอากาศ เป็นแก่นเรื่องสำคัญ โดยใช้การเดินเรื่องบนโลกโรงเรียนกวดวิชาสำหรับผู้ที่ต้องสอบบรรจุเข้ารับราชการพลเรือนเกาหลีเป็นสำคัญ
พระเอกของเรื่อง เป็นติวเตอร์กวดวิชาชื่อดัง สอนวิชาประวัติศาสตร์เกาหลีใต้ที่ค่าตัวแพงที่สุดในวงการโรงเรียนกวดวิชา แต่ชื่อเสียงของเขาไม่ค่อยดีนัก จนได้ฉายาว่า "ขยะคุณภาพ" เพราะเขาปฏิเสธทุกอย่างกับสิ่งที่เขาไม่ต้องการ ทำตัวหยาบคายไม่ไว้หน้า และสนใจเฉพาะแต่ชื่อเสียงกับจำนวนนักเรียนที่เข้าฟังการบรรยายของเขาเท่านั้น ในโลกที่ทุกคนต้องง้องอนเขานี้เอง พฤติกรรมไม่พึงประสงค์ทั้งปวงที่ออกมาจากติวเตอร์ชื่อดังรายนี้ ถูกให้ฉายาลับหลังว่าเป็นขยะในวงการกวดวิชา
สิ่งที่พาเขาออกจากโลกแห่งการงาน ไปสู่โลกแห่งความผ่อนคลายนั้น คือ ร้านอาหารต่างสัญชาติต่างๆ ที่เน้นคุณภาพสูงที่มาพร้อมกับเครื่องดื่มแอลกอฮอล์สารพัดชนิด
เขามีเงื่อนไขว่า จะไม่ยอมไปดื่มกับผู้ร่วมงาน ไม่ยอมดื่มจนระดับแอลกอฮอล์ในเลือดสูงกว่าที่กฎหมายกำหนด และจะไม่ขับรถกลับบ้านเองเด็ดขาด
นี่คือสิ่งที่พาให้เขาเข้าสู่ห้วงเวลาแห่งความสันโดษ เป็นความสุขในชั่วโมงยามหลังกรำงานหนักด้วยการผู้คนเดียวมาตลอดทั้งวัน
เช่นเดียวกับตัวละครอื่นๆ ในเรื่อง ไม่ว่าจะเป็นติวเตอร์ที่ไม่ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน ชายผู้แบกรับความทุกข์ของโรคสมองเสื่อมของแม่ นักเรียนกวดวิชาที่ไม่เอาถ่าน ผู้ที่เฝ้าเพียรสอบรับราชการนับสิบครั้งแต่ไม่เคยประสบความสำเร็จ หรือแม้แต่เด็กหนุ่มที่ไม่รู้ว่าอนาคตของตนเองมีรูปร่างหน้าต่างอย่างไร ทุกคนล้วนแล้วแต่หาห้วงแห่งโมงยามที่จะได้อยู่กับตัวเอง เร้นกายจากความซับซ้อนนานาประการที่เผชิญหน้าและเข้ากระทบใจอยู่ในทุกเมื่อเชื่อวันนั้น ด้วยการดื่ม
การดื่มในมิติทางวัฒนธรรมมีความซับซ้อนสูงกว่าการดื่มในทางศีลธรรม การดื่มที่เป็นการเลือกสรรจับคู่กับอาหารมื้อต่างๆ การดื่มในวาระของชีวิตทั้งเศร้าและสุข หรือแม้แต่การได้ดื่มเพื่อจัดความสัมพันธ์กับผู้คนใกล้ตัว ล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องที่ไม่อาจจับวางบนบรรทัดแห่งความผิดบาปชั่วร้ายแต่เพียงอย่างเดียว
การดื่มเป็นสะพานเชื่อมไปถึงอุบัติเหตุ ความรุนแรง และความเละเทะสิ้นสภาพความเป็นสุภาพชนก็จริง แต่การดื่มยังทำหน้าที่ในหลายมิติ ที่สำคัญคือการขับเคลื่อนความสร้างสรรค์ด้วยอุตสาหกรรมและทุนนิยมที่ก่อให้เกิด เครื่องดื่มแอลกอฮอล์คุณภาพสูงที่สร้างพิษตกค้างในร่างกายในระดับที่ไม่ทำอันตรายต่อสุขภาพ ด้วยกรรมวิธีที่พัฒนาขึ้นไปเรื่อยๆ ตามเทคโนโลยีและการตลาด
ในจังหวะของชีวิตที่ต้องการหยุดพัก เพื่อทบทวน หรือในจังหวะเพื่อขับเคลื่อนชีวิตให้พ้นจากความหม่นเศร้า หรือเพื่อดื่มด่ำเต็มทีกับความสุขของชีวิตในวาระต่างๆ เครื่องดื่มแอลกอฮอล์เป็นปัจจัยหนึ่งที่ช่วยถมช่องว่างระหว่างตัวตนของตัวเอง คนรอบข้าง และสังคมได้ และมันคือส่วนหนึ่งของชีวิต เป็นประดิษฐกรรมของมนุษยชาติ
ในเกาหลีใต้ ระบบสาธารณสุขและความปลอดภัยของสังคมยังคงมีประเด็นเรื่องผลกระทบจากผู้ดื่มแอลกอฮอล์ดำรงอยู่เหมือนในสังคมอื่นๆ แต่ด้วยการควบคุมที่ดุลไปกับการค้าแอลกอฮอล์อย่างเปิดเผย สิ่งที่ละครเรื่องนี้วางหัวใจหลักเพื่อการสื่อสาร คือการดื่มอย่างมีความรับผิดชอบ อาจจะดูดัดจริตที่จะใช้คำพูดว่า "เป็นการดื่มอย่างมีคุณภาพ" แต่นี่ก็คือความจริงในละครเรื่องนี้ ที่เน้นย้ำในทุกตอนว่า การดื่มอย่างสุภาพชนนั้น ควรจะเป็นแบบไหน
สังคมที่เปิดหน้าเผชิญกับปัญหา เป็นสังคมที่ถือว่าอารยะอย่างยิ่ง และคงไม่เกินไปที่จะสรรเสริญว่า การสื่อสารต่อสาธารณะอย่างตรงไปตรงมาว่าการดื่มที่สร้างความเสียหายกับตนเองและสังคมเป็นเรื่องที่ไม่ควรกระทำอย่างยิ่ง และสื่อสารบนความเข้าใจในความเป็นมนุษย์ซึ่งหลากหลายและซับซ้อนนั้น การดื่มที่ควรจะวางอยู่บนเส้นแห่งความพอดีคืออะไร
ไม่ใช่การสื่อสารอย่างคับแคบด้วยการตีตราคนดื่มว่าสิ้นคิดหรือชั่วช้าเลวทรามผิดสามัญมนุษย์ และเสนอภาพเป็นอาชญากรอยู่ตลอดเวลา อย่างเช่น องค์กรรณรงค์เพื่อสุขภาวะที่ดีของรัฐบางแห่งที่ใช้ลูกเล่นไม่สร้างสรรค์เหล่านี้มาอย่างยาวนานนับสิบปี โดยมีข้อเสนอเพียงอย่างเดียวในการแก้ไขปัญหาคือการจับคนที่อยากดื่มนุ่งขาวใส่ขาวและท่องบนพระอภิธรรมยาวเหยียดในวัดพุทธเถรวาท
เบื้องหลังของผู้คนที่เข้าถึงแอลกอฮอล์มีหลายที่มาหรือเหตุผล มนุษย์ควรจะต้องได้รับการปฏิบัติอย่างมนุษย์กันเสียก่อน ไม่ว่าใครก็ตามที่ดื่ม แม้จะดื่มติดเป็นอาจิณ
ละคร Drinking Solo เป็นละครเรื่องหนึ่งที่สะท้อนความเป็นไปของมนุษย์ซึ่งมีที่มาและเหตุผลอันหลากหลาย ในการตัดสินใจที่จะเข้าถึงแอลกอฮอล์อย่างแยบคาย
ซึ่งส่วนตัวดูละครจบแล้ว ไม่ได้เกิดอาการเปรี้ยวปากต้องวิ่งออกไปหาโซจูมาดื่มทันที แต่กลับทำให้ถามตัวเองขึ้นมาด้วยคำถามดีๆ ว่า
"วันนี้เราอยากดื่มเพราะอะไร"
และหากอยู่บนเงื่อนไขที่ตัวเองจะดื่มไม่ได้เพราะอะไรก็ตาม ก็ยังรู้สึกว่ามีศักดิ์ศรีความเป็นคนหลงเหลืออยู่เพราะได้ไต่ตรองดีแล้ว ไม่ได้มานั่งกดทับตัวเองไม่ให้ดื่มเพราะจะกลายเป็นคนระยำต่ำช้าบาปหนาอะไรเลย