ถ้อยคำนั้นของอา 'รงค์ วงษ์สวรรค์

ที่มาภาพ : www.oknation.net/blog/fontree/2008/08/20/

อีกคืนค่ำ,ผมถวิลหาคำปลอบโยนของอา

“เป็นไงบ้าง อยู่ได้ไหม...ชีวิต”

นั่นคือถ้อยคำของอาเคยไถ่ถาม

น้ำเสียงยังกังวานหากอุ่นอ่อนโยน

อาเหมือนดอกไม้กลางป่าอวลกลิ่นหอม

อาคงรับรู้ว่างานข่าว งานเขียน มันยากหนักเพียงใด

“ที่ถามเพราะอาเคยผ่านจุดนั้นมาก่อน...”

ผมได้แต่พยักหน้าบอกไป “อยู่ได้ครับอา...”

ในขณะหัวใจผมตื้นตันในถ้อยคำห่วงใยนั้น

\\/--break--\>

อีกคืนค่ำ ผมถวิลหาคำสนทนาของอา

“ได้ข่าวมีที่สวนกี่ไร่นะ...”

“สี่ห้าไร่ครับอา...”

“เฮ้ย ไม่ใช่น้อยๆ นะ ถ้ารู้จักดูแลมัน...”

จริงสิ, ใครหลายใครต่างบอกว่าอาเป็นนักตกแต่งป่า

สวนทูนอินจึงกลายเป็นสวนสวรรค์บนโลก

ธรรมชาติ มนุษย์ และสรรพสิ่ง

นั้นสอดคล้องเกื้อหนุนสัมพันธ์กัน

อีกคืนค่ำดึกหนาว

ผมกับนักเขียนหนุ่ม นั่งในห้องทำงานชั้นบน

นิ่งฟังอาเล่าประสบการณ์งานเขียน สารคดี งานถ่ายภาพให้เรารับรู้

ว่างานทุกงานนั้นต้องรู้ลึก รู้รอบ มากเพียงใด

ใช่, การบอกเล่าค่ำคืนนั้น

ทำให้เรามองเห็นภาพ 'รงค์ วงษ์สวรรค์ (หนุ่ม)

ขับรถไต่บนถนนลูกรังขรุขระกันดารย่านจอมบึง ราชบุรี ในวัยหนุ่ม

กดเก็บภาพ เขียนการเดินทางของนกพลัดถิ่น

จากไซบีเรียหนีหนาวมาพักที่นั่น
กาลเปลี่ยน เวลาผ่าน นานนักนาน

ทว่า อา'รงค์ ยังคงจดจำ ลึกซึ้งและแม่นยำ

เหมือนกับว่าเพิ่งประสบพบพาน วานนี้ วันนี้เอง

อีกคืนค่ำ, ผมถวิลหาคำปลอบโยนของอา

“การเดินทางคือสายตาของนักเขียน”

"แถวชายแดนเวียงแหง เชียงดาว มีวัตถุดิบมากมาย

มีเรื่องราวให้เขียนไม่มีวันหมดหรอก..."
ผมเชื่อเช่นนั้นจริงๆ ครับอา

และผมกำลังหัดเขียน เขียนและเขียน...

อีกคืนค่ำ, ผมมีโอกาสขึ้นไปเยี่ยมอา

อาถอดสายออกซิเจนออก ก่อนหยิบแฟ้มเรื่องสั้นของผมวางตรงหน้า

“อามีบางอย่างอยากวิจารณ์งานให้...”

นั่นคือถ้อยคำที่ผมยังจดจำและก้องอยู่ในโสตประสาท

ทุกครั้งยามผมเหน็ดหน่ายในการงาน --ในโลกงานเขียน
ผมถวิลหาถ้อยคำปลอบโยนอันอุ่นอ่อนโยนของอาทุกครั้ง
"เขียนต่อไป...แล้ววันหนึ่งเราจะรู้ว่าเราเหมาะจะเป็นอะไร..."

แหละคำพูดของอานั้น- - คือแรงบันดาลใจ

หนุนนำทำให้ผมหวนคืนกลับบ้านเกิด

กลับไปทำสวน ปลูกต้นไม้ และเขียนหนังสือ

เขียนหนังสือแห่งชีวิต ทำสวนจิตวิญญาณ

เขียนหนังสือแห่งชีวิต ทำสวนจิตวิญญาณ

คำพูดของอานั้น- - คือแรงบันดาลใจ

คำพูดของอานั้น- - คือแรงบันดาลใจ