Skip to main content
ฝนยังตกพรำๆ ลมพัดเอื่อยในคืนนี้ ชายคนนั้นนอนหลับอยู่หน้าร้านนาฬิกาที่มีราคาแพงที่สุดยี่ห้อหนึ่ง หน้าท้องของเขาเหมือนจะมีแผลสดเปิดออกมาให้เห็น แม้แสงไฟจะมืด แต่รอยแผลนั้นปรากฏให้เห็นเด่นชัดเกินจะลืมได้
 
ผมเห็นคนตายข้างถนนมาแล้วหลายปีก่อน เมื่อคราวเดินทางด้วยรถไฟไปสุรินทร์ เช้าวันนั้นอากาศเย็น ตนไร้บ้าน คนสัญจรต่างอาศัยชานและร่มเงงาของสถานีหัวลำโพงพักเอาแรง เมื่อผมเดินย้อนคนกลับมาพบว่าคนที่นอนรอบชายคนหนึ่งแตกตื่น เพราะเขาเสียชีวิตในเช้าวันนั้น เช้าที่อากาศเย็นสบาย แต่น่าสลดที่เขาตายใจกลางกรุง
 
บทสนทนาคืนนี้ ส่วนหนึ่งจึงอยู่ที่ว่าผมไม่เคยพบเห็นบรรยากาศแบบนี้มาก่อนในชีวิต ไม่เคยมีปีไหนที่ถนนข้าวสารจะเงียบเชียบอย่างนี้ ถึงจะเปิดกิจการแต่ก็ดูเหมือนป่าช้า ส่วนคนค้าขายที่เคยคึกคักถึงเช้าก็หายไปหมด
 
มิไยที่ตอนเราเดินผ่านร่างของชายไร้บ้านที่เอ่ยถึงตอนต้น ว่าเขาต้องการอะไรบ้างหนอ เขาต้องการความช่วยเหลือไหม เขาเข้าถึงโรงพยาบาลและยารักษาอาการไหม ฯลฯ
 
ทั้งหมดนี้ มีคนสัญญาว่าบ้านเมืองจะดีในไม่ช้า แต่ถึงเวลาเข้าปีที่แปด ตอนนี้คงเหลือเพียงพลเอก เปรมที่อยู่ในอำนาจนานกว่าเขาและพวก (เปรมอยู่ในอำนาจ 2523-2531 ขณะที่ สฤษดิ์ ธนะรัชต์ อยู่ในอำนาจหลังฉาก 2500-2502 และ 2502-2506 ขณะที่ถนอม กิติขจร เป็นนายกฯ เผด็จการ 2506-2512 จนมีรัฐธรรมนูญ 2511 และการเลือกตั้งในปี 2512)
 
ผ่านมาถึงวันนี้ พวกเขายังลอยหน้าลอยตา สั่งสอนประชาชน พร้อมกับคนจำนวนหนึ่งที่เห็นดีเห็นงาม ยอมให้คนพวกนี้เถลิงอำนาจ
 
เพื่อนๆ ผม บางคนบอกว่า ใครมาเป็นนายกฯ เขาก็ทำงานหนักเหมือนเดิม และเขารังเกียจนักการเมืองอย่างถึงที่สุด
 
แต่เขาทนกับสภาพเช่นว่านี้ได้โดยไม่ปริปาก
 
ผมไม่รู้ว่าชายที่นอนขดอยู่หน้าร้านค้านั้นจะมีชีวิตได้อีกกี่วัน เขาจะทรมานไปกว่านี้กี่มากน้อย
 
ไม่ว่าใครมาเป็นนายกฯ เขาก็ยังลำบากอย่างนั้นหรือ
 

 

ผมอยากฟังคำตอบจากเขา มากกว่าลมปากจากเพื่อน

 

บล็อกของ บัณฑิต จันทร์โรจนกิจ

บัณฑิต จันทร์โรจนกิจ
ณ ประเทศแห่งหนึ่งที่เพิ่งจะพ้นจากยุคเผด็จการอันแสนเลวร้ายมา พวกเขาต้องการร่างรัฐธรรมนูญใหม่เพื่อแก้ปัญหาที่สะสมหมักหมมนานนับหลายปี
บัณฑิต จันทร์โรจนกิจ
ผมมักเอ่ยถึงเวลาที่ผ่านไปอย่างรวดเร็วอยู่หลายครั้ง ด้วยความรู้สึกสามัญธรรมดาเหมือนกับหลายๆ คนที่เชื่อว่า วันเวลาแห่งความสุขช่างผ่านไปรวดเร็ว แ
บัณฑิต จันทร์โรจนกิจ
บทนำจากนิตยสารวิภาษา ฉบับที่ 61(ในการเผยแพร่ครั้งนี้ มีการแก้ไขการสะกดชื่อคุณจำกัด พลางกูร จากคำนำวิภาษาฉบับที่ 61 ที่ผมเขียนผิดเป็น "กำจัด" ต้องกราบขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยครับ)
บัณฑิต จันทร์โรจนกิจ
  คืนนี้หิมะโปรยลงมาตั้งแต่เย็น เป็นการฉลองวันคล้ายวันเกิดที่ห่างบ้านไม่น้อยทีเดียว แต่ก็เป็นเรื่องธรรมดา เพราะที่ผ่านมาก็เป็นแบบนี้ในหลายโอกาสเพราะวันคล้ายวันเกิดไม่มีอะไรต้องฉลองนอกเสียจากทบทวนชีวิตตัวเองว่าผ่านอะไรมาบ้าง 
บัณฑิต จันทร์โรจนกิจ
วันก่อนผมให้สัมภาษณ์กับรายการทีวีรายการหนึ่งซึ่งพาดหัวข่าวอาจจะแรงไปบ้างนะครับ ผมมีความเห็นต่อเรื่องการแต่งตั้งเครือญาติมานั่งเป็นผู้เชี่ยวชาญและผู้ช่วยปฏิบัติงานดังนี้นะครับ
บัณฑิต จันทร์โรจนกิจ
จากลิงค์และพาดหัวข่าวต่อไปนี้
บัณฑิต จันทร์โรจนกิจ
 ตารางกิจกรรมนะครับForum on Human Rights and Everyday Governance in Thailand: Past, Present and Future Friday, March 6, 2015; 9 a.m.-5 p.m.
บัณฑิต จันทร์โรจนกิจ
เมื่อวานนี้ (21 กุมภาพันธ์) หิมะยังโปรยเป็นสายลงมาไม่หยุดตั้งแต่ยามบ่าย นี่เป็นพายุหิมะระลอกที่สี่ เพียงแต่คราวนี้ไม่ยาวนานเหมือนครั้งก่อนๆ ในยามที่หิมะตกมาเป็นละอองเย็นๆ ยิ่งต้องระวัง เพราะหากสูดเข้าไปมากๆ อาจมีอาการป่วยได้ พวกเราเอง รวมทั้งผมต่างก็มีอาการป่วยกันคนละเล็กคนละน้อย เพราะสภาพอากาศที
บัณฑิต จันทร์โรจนกิจ
ผมนั่งมองปุยหิมะที่พริ้วลงมาตามสายลมตาปริบๆ บางทีสายลมเกรี้ยวกราดพัดมันปลิวเป็นสาย เลื้อยไหลตามถนนและหลืบบ้าน บางทีมันอ้อยอิ่ง ค่อยๆ พริ้วลงมา แต่ไม่มีท่าทีว่าจะหยุด 
บัณฑิต จันทร์โรจนกิจ
เพื่อนฝูงหลายคนหัวเราะแกมสมเพชที่ผมอยู่บอสตันในยามหนาวเหน็บอย่างถึงที่สุด โดยเฉพาะพายุหิมะที่พัดผ่านมาให้เมืองทั้งเมืองจมอยู่ใต้กองหิมะนับเดือน
บัณฑิต จันทร์โรจนกิจ
ผมมาอยู่ที่นี่ได้สองเดือนกว่าแล้ว ขณะที่เพื่อนๆ มาอยู่ได้ราวครึ่งปี นาฬิกาและตารางชีวิตเราจึงต่างกันบ้างด้วยความผูกพัน ภาระที่แต่ละคนพึงมี