ที่มาภาพ :http://www.cablephet.com/board/images/news/t__1110880701.jpg
ปู่เย็น
ปู่ผู้เป็นที่สดับและขับขาน
คือผู้เป็นลำนำแห่งตำนาน
อันล่องธารผ่านเข็ญอยู่เย็นใจ
ลงล่องลำนาวาพาชีวิต
ไปลิขิตคิดฝันรำพันใฝ่
จากหันหลังจากเมืองเรืองวิไล
โอ้,ไม่ไกลไปจากฝังฝากลา
ไปข้องเกี่ยวเดียวดายเวียนว่ายเกิด
โลกกำเนิดมนุษยชาติ และปรารถนา
ให้ลงเรือล่องเรือเพื่อหาปลา
เพื่อรู้ค่าชีวิตอันนิดน้อย
สะท้อนเงาเห็นเงาเราทั้งผอง
ผู้ลอยล่องธารามาเศร้าสร้อย
มือที่จ้วงพายที่จ้ำ หรอก,ย้ำรอย
ไปล่องลอยลับหายมลายเลือน
โลกนานาจิตตังที่ยังอยู่
ก็เหมือนปู่ห่างไกลไปจากเพื่อน
มารู้จักห้วงหาวและดาวเดือน
คอยส่องเตือนคืนค่ำย้ำ-รุ่งราง
เบ็ดกระตุกปลุกกระตักยักกระตุก
ปู่ก็ลุกตื่นมาแต่ฟ้าสาง
แขนที่เหวี่ยงเพียงเพื่อว่าจะวาดวาง
ทอดแหห่างทำทานให้ทานทน
ในค่ำคืนดึกสงัดเงียบสงบ
ปู่จะพบสิ่งใดในห้วงหน
โอ้,ยังล่องรินไหลสิสายชล
ชีวิตตนลอยคว้างกลางนาวา
หนาวลมหนาวกรีดกรายระบายโบก
เรือโยนโยกโคลงเคลงประเลงว่า
รอจักรอทอแสงแจ้งทิวา
อีกครั้งคราแจ่มใสในวารวัน
โอ..ปู่
ที่เป็นอยู่อาศัยใช่ไหมนั่น
คือคุณค่าใดอื่นที่ยืนยัน
คือเอื้อปันเผื่อแผ่และพอเพียง
เพียงหม้อชามรามไหไว้หาหุง
พออิ่มพุงอิ่มใจได้ฟังเสียง
จักจั่นเรไรร่ายจำเรียง
มีเสบียงเลี้ยงชีพไม่รีบรน
เพราะเลือกอยู่กับน้ำจึงฉ่ำชื่น
โลกกล้ำกลืนโอ่อ่าโกลาหล
แต่ดูสิดูยิ้มปริ่มกมล
หนังนาย่น, มีศักดิ์ศรี มีน้ำใจ
ปู่เล่าว่าลำน้ำเลอล้ำค่า
เป็นอาณาเคว้งคว้างและกว้างใหญ่
มีกุ้งหอยปูปลาคราคร่ำไป
พอจะได้ขายค้ามาแลกปัน
เกลือ,กะปิน้ำปลาอาหารแห้ง
ไม่ขันแข่งสู้รบให้ขบขัน
ในชีวิตที่อยู่ไปในวันวัน
เพียงเท่านั้นเรียบง่ายสบายเบา
ลงลอยลำนาวา ลาลับหาย
ศตวรรษวางวายมีเรื่องเล่า
มาวันนี้ วันหน้า มาเหลือเงา
โอ้,ผองเรา ดูสิดู สิ..ปู่เย็น.
จู พเนจร
ระลึกถึงวาระสุดท้ายของชีวิต"ปู่เย็น" เย็น แก้วมะณี ชายชรามุสลิมวัย 108 ปี ผู้ล่องลำนาวาอาศัยอยู่ในลำน้ำเพชรบุรี..
หมายเหตุ: บทกวีชิ้นนี้อยู่ในอัลบั้มรวมผลขับขานเพลง-กวี "ป่าแปลกเมืองเปลี่ยว" ของกลุ่มศิลปะวรรณกรรมควนป่านาเล//แต่งเมือปี 2548