เมื่อตะวันลาลับไปกับฟ้า ในโลกหล้าเลื่อนลับคนหลับใหล
เหล่าซากผีตีเกราะเสนาะใจ มันมุ่งไปสูบเลือดจนเดือดดิน
ผีโขมดโหดห่าพาผีปอบ ผีเปรตชอบแลบเลียระริกลิ้น
มีผีห่าผีโหดโคตรทมิฬ ไม่สูญสิ้นอัปรีย์ผีนรก
คันไถหักปักคันนาบ่าใส่แอก ฝนเม็ดแรกร่วงหล่นก่นในอก
รอยตีนเลียบเหยียบคันไถใจช้ำฟก ผีนรกรุมตะหวัดแย่งกัดกิน
หาบกระด้งคอนตะกร้าบนบ่าช้ำ กระดูกตำสันหลังหายมลายสิ้น
เหลือเศษซากชำรุดสุดอาจิณ มันก็กินกัดแทะคอยและเล็ม
วัวควายหายต้นไม้ตายไม่มีซาก มันพาลากเปรตปากเท่ารูเข็ม
ไส้ก็แห้งแรงก็ไร้ไม่เติมเต็ม เคียวหนึ่งเล่มด้ามหักปักกลางนา
เลือดเกรอะกรังซังหญ้าหนูนาแล่น เป็นหมื่นแสนเสพสุขเห็นสุขา
เหล่าซากผีฉุดลากกระชากมา อนิจจาชาวนาหมดสิ้นลม
เสียงลิเกออกแขกแต่แรกเริ่ม หมู่ผีห่าหน้าเดิมเห็นสู่สม
เปลี่ยนคณะปะฉากเที่ยวเชิญชม อภิรมย์เสพสมพวกมันเอง
พระสงฆ์สวดสาบส่งวิญญาณผี ธรณีเลื่อนลั่นสนั่นไหว
ทิวธงธรรมนำพามาแต่ไกล คือธงไทล้างชาติชาวนา...
รัชนี รัตติกาล
อ่านบทกวีชิ้นนี้ทำให้มองเห็นภาพสังคมการเมือง ที่แปรผันอยู่เบื้องหน้าอยู่ลิบๆ หรือว่าสังคมคือความสับสน หรือว่าการเมืองคือความเลวร้าย โดยมีประชาชนเป็นเดิมพัน และทำให้นึกถึงถ้อยคำของเมล็ดพันธุ์เถื่อนนาม ‘ไวล์ดซี๊ด’ ที่บอกเล่าว่า...ทุกวันนี้ เรากำลังล้างไฟด้วยไฟ ไม่ได้ยอมรับความคิดต่าง มองฝ่ายตรงข้ามคือศัตรู