ฉันนั่งนิ่ง ณ สถานที่แห่งหนึ่งในตัวเมือง ยามพรรษาฤดู แห่งดินแดนล้านนาอิสรา
สายฝนโปรยปราย - โปรยปรอย
ยามเช้า...เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ไม้โครงเหล็กเก่าคร่ำคร่า ...
น้องแมวสีเหลืองกระโดดขึ้นมามาบนโต๊ะมาทักทาย ฉั น
- - - เหมียว... เหมียว... เหมียว....
นัยน์ตาสีเหลืองอ้อนมองดวงตาฉัน ฉันให้ปลาทูแด่เธอ
ฉันเพิ่งเดินอออกไปซื้อที่ปากซอยข้างนอก
และแล้วก็มีน้องแมวดำ และน้องหมาขาวเดินเข้ามาทักทายฉัน
ฉันก็ให้ปลาทูแด่เธอทั้งสอง
- - -ณ บ้าน - ร้านนี้
เจ้าของร้านและเพื่อนๆ ที่ดำรงชีวิตอยู่ด้วยกัน เจ็ด, แปดคน ...
พวกเขาเป็นคนใจบุญ - รักสัตว์... หมา แมว นก หนู กา ไก่ ฯลฯ
เ ค ย มีคนเอาแมวมาปล่อย
เขารักสัตว์เลี้ยงจริงหรือ ? เจ้าของแมวที่เอามาปล่อยหน่ะ...
แต่เจ้าของร้านนี้เขาก็เอ็นดูเลี้ยงไว้หมด
มีน้องหมาตัวหนึ่ง เธอซัดเซ
พเนจรเข้ามาหาในบ้าน - ร้านนี้ พวกเขาก็ต้อนรับเลี้ยงดู
"ผมตั้งชื่อมันว่า "ไอ้มาหา" ...
"ฮวก - อรุณรุ่ง สัตย์สวี" เจ้าของร้านบอกกับฉันด้วยรอยยิ้ม
ดวงตาเปล่งประกายอิ่มบุญ ก็หมายถึงหมาสีขาวที่ฉันให้ปลาทูแด่เธอนั่นเอง...
"ฮวก" บอกว่า มันมาหาตั้งแต่ตัวยังเล็กอยู่
เมื่อมันมาหา ผมก็เลยตั้งชื่อมันว่า "ไอ้มาหา"
เดี๋ยวนี้ "ไอ้มาหา" โตเป็นหนุ่ม แล้ว
พลังกายมหาศาล กลายเป็น "ขาใหญ่" ที่นี่...
"ไอ้แก่" หมาที่อยู่มาก่อนเคยข่มขู่ ข่มเหงกัด "ไอ้มาหา" จน "ไอ้มาหา" หงอกลัว
แต่มาบัดนี้ "ไอ้มาหา" โตเป็นหนุ่มร่างกายแข็งแรง กลับกลายเป็น "ขาใหญ่" แทน
สามารถข่มขู่ กัด "ไอ้แก่" จนทำให้ "ไอ้แก่"หงอกลัวบ้าง
"ที who ที IT" --- "ไอ้มาหา" คงพูดเช่นนั้น
ทำไม "ไอ้แก่" ถึงหงอกลัว "ไอ้มาหา" ?
มีเรื่องเล่า...
สาเหตุที่ "ไอ้แก่ หงอ กลัว และยอมไอ้มาหา"
ก็เพราะมีครั้งหนึ่ง ขณะที่พี่น้องชาว "สุดสะแนน" กำลังนั่งล้อมวงกินข้าวร่วมกันบนโต๊ะในร้าน...
"ไอ้แก่" กะ "ไอ้มาหา" ก็มายืนรอขออาหาร และต่างก็ข่มขู่กัน ครางฮื่อๆ ใส่กันส่งเสียงดังลั่น
ไม่ยอมลดราวาศอกให้กัน ....
"ฮวก" และเพื่อนพี่น้องตวาดบอกให้หยุด เพราะรำคาญ
"พวกกูกำลังแดกข้าวอยู่ดีๆ พวกมึงก็มารบกวนสมาธิการแดกของกู" เจ้าของร้านคงคิดแบบนี้
เจ้าน้อง "หมาแก่" และเจ้าน้อง "หมาขาว" ก็ยิ่งครางฮื่อๆ แฮ่ๆ ใส่กันหนักหน่วงยิ่งขึ้น
ทั น ใ ด ... "ฮวก" ก็อุ้มจับ "ไอ้มาหา" โยนใส่ "ไอ้แก่"
และแล้ว ปี่ กลอง เพลงมวยแห่งหมาก็เริ่มบรรเลงเพลงบู๊ขึ้น ...
"เจ้ามาหา" กะ "เจ้าแก่" ปล้ำฟัดกันอิรุงตุงนัง โต๊ะกับข้าวของพวกจิ๊กโก๋ สุดสะแนนนั่งกินข้าวไป
และนั่งยลดูบทเพลงแห่งการต่อสู้ของน้องหมาทั้งสอง
"ไอ้แก่" อายุมากแล้ว ถูก"ไอ้มาหา" หนุ่มกลัดมันกัดขบแน่นที่คาง กัดไม่ยอมปล่อย
ถึงที่สุด "ไอ้แก่" ก็ต้องยอมแพ้ วิ่งหนีแยกกันไป
"ให้มันรู้แล้วรู้รอดไป มันจะได้ไม่ต้องฮื่อๆ แฮ่ๆ ใส่กันอีก" อ้ายฮวกบอก ...
ได้ผล นับแต่วันนั้นเป็นต้นมาก็ไม่มีการข่มขู่ คำรามใส่กันอีกแล้ว !
"ไอ้แก่" หงอ กลัว "ไอ้มาหา" เลย... เจ๋งจริง มุขนี้!
สายลมโชยพลิ้ว สายฝนพรูพรำ
ต้นไม้ ดอกไม้ งดงาม ผีเสื้อเริงรำร่อน ดูดดื่มเกสรดอกไม้...
เป็นบทเพลงต้อนรับฤดูฝนที่มาเยือน ... ดวงใจ ฉัน ฉ่ำบาน !
ณ สถานที่แห่งนี้ คือ ป่า ใ ห ญ่ ใ น เมื อ ง มี ตึก คอนโดคลาคล่ำ ล้อมรอบ
- - - ไ ก่ แ จ้ร่วมสิบกว่าชีวิตเริงลีลา ย่ำย่างจิกยอดผักยอดหญ้าใบไม้หากิน ...
นก นานา ชนิด ร้องเพลงขับขาน กล่อมโลก ชีวิต
โ อ้ ... หั ว ใ จ ฉั น เ บิ ก บา น ณ ยามอรุณรุ่งแห่งชีวี
จักเอาอะไรกันนักเล่าเพื่อนมนุษย์เอ๋ย ?
วัตถุ - เงินตรา... คือ พ ระ เ จ้า อ ง ค์ ใ ห ม่ ข อ ง ม นุ ษย์ ห รื อ ?
ณ ขณะ ปรัตยุบันนี้... เราก็มิได้ปฏิเสธ
วัตถุ - เงินตรา เมื่อเราต้องดำรงวิถีชีวิตอยู่ในเมือง
ทว่า...ตามความคิดเห็นของฉัน... เราพึงเข้าใจ และเป็น "นาย" ของมัน...
มิใช่เป็น " ทาส" ของมัน !
* "คนเราจะมีความสุขได้ ต้องได้อย่างที่ตัวเองอยากได้
แต่ก่อนอื่น ต้องรู้ก่อนว่า จริงๆแล้วอยากได้อะไร ไม่ใช่ให้สังคมบอกว่า เราควรมีอะไร
คุยกับตัวเองให้เข้าใจก่อน แต่ต้องไม่ไปเบียดเบียนทั้ง ตัวเองและผู้อื่น ฯลฯ"
ค วา ม สุ ข ของคนก็อยู่ตรงนี้แหละ ...
ฉั นเห็นด้วย
@ น ก แ อ่ น ฟ้า ในเมือง โบยบิน ฉวัดเฉวียน
เวียนว่อน แสดงว่า บนนภากาศยังมีอาหารให้พวกเธอได้ดื่มด่ำกินอยู่
สา ย ล ม โชยพริ้มพลิ้ว ... สา ย ฝ นหยุด พรูพรำ ...
โอ้ เพื่อนมนุษยชาติเอ๋ย หากเราเข้าใจจิตวิญญาณธรรมชาติ ชีวิต แล้ว
- - - โ ล ก นี้ ย่ อ ม ง ด ง า ม !